70. Ο καλός άνθρωπος

70. Ο καλός άνθρωπος.

Αυτός είναι ο δερματολόγος μου, ο Αλέξης Κούνας. Μαθαίνει λύρα, κι εγώ του δείχνω κάποια πράγματα. Χθες του έπαιξα τους δυο τελευταίους σκοπούς που έμαθα. Περιέργως δεν του άρεσε ιδιαίτερα ο «Πευκιανός», αλλά ενθουσιάστηκε με το «Λίμνες τα μάτια σου βαθιές», και θέλει να το μάθει. Κανονίσαμε για επόμενη συνάντηση, αλλά μετά πήγαμε σε ένα καφενείο, για ουζάκι. Εγώ προτίμησα κρασί, γιατί θυμάμαι μια φορά που έκανα άγριο μεθύσι με ούζο. Όταν ήμουν σχολικός σύμβουλος με κάλεσε να παρευρεθώ σε μια συνεδρίαση του συλλόγου ο λυκειάρχης ενός σχολείου γιατί προβλεπόταν να είναι επεισοδιακή, καθώς θα τιμωρούσαν τους πρωτεργάτες ενός επεισοδίου: οι μαθητές της τρίτης είχαν κάνει «ντου» στους μαθητές της πρώτης, δηλαδή τους έσπασαν στο ξύλο.

  Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος απέναντι στη σχολική βία. Κάποτε στη Γκράβα είχα πρωτοστατήσει ώστε να τιμωρηθεί αυστηρά ένας μαθητής που ξυλοφόρτωνε τις συμμαθήτριές του, και τον είχε καταγγείλει στο σύλλογο το πενταμελές συμβούλιο της τάξης.

  -Μη δείξετε έλεος, γιατί μετά θα δείρουν κι εσάς, είπα στο σύλλογο.

  Και δεν έδειξαν.

  Ο λυκειάρχης μου είπε ότι συνηθίζουν σαν σύλλογος να πηγαίνουν συχνά σε ένα ουζάδικο εκεί κοντά, και με κάλεσε να τους συνοδεύσω. Δέχτηκα.

  Μου αρέσει το ούζο, αλλά δεν ήξερα ότι μπορείς να πίνεις συνέχεια χωρίς να το καταλάβεις, για να γίνεις στο τέλος τύφλα στο μεθύσι. Ο λυκειάρχης αυτός επέμενε να μου γεμίζει συνέχεια το ποτήρι κι εγώ, θέλοντάς το άδειο, επέμενα να το αδειάζω. Ούτε κατάλαβα πως γύρισα στο σπίτι με τη μηχανή. Αν μου είχαν κάνει αλκοτέστ όχι μόνο θα μου είχαν κατάσχει τη μηχανή αλλά θα με είχαν στείλει και αυτόφωρο. Επί πλέον, καθώς άκουσα τώρα τελευταία ότι πάρα πολλά εμφράγματα φτάνουν στα νοσοκομεία κατόπιν ουζοποσίας, προτίμησα κρασί.

  Και ήπιαμε κρασί.

  Παραγγείλαμε το δεύτερο μισόκιλο, και σε λίγο έρχεται ο καφετζής να μας πει ότι είναι κερασμένο. Ένας από κάποιο μακρινό τραπέζι που ο Αλέξης δεν τον είχε αντιληφθεί μας κέρασε.

  -Αχ, δεν τον πρόσεξα, εγώ θα έπρεπε να τον κεράσω, λέει ο Αλέξης.

  Πετάγεται τότε από το διπλανό τραπέζι ένας άλλος, με τον οποίο είχε ανταλλάξει κάποιες κουβέντες ο Αλέξης πριν, και λέει.

  -Αν είν’ καλός ο άνθρωπος όλοι τον αγαπούνε.

  Το έχω γράψει πολλές φορές ότι ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος κυλάει μέσα στο αίμα μας, και σε κάθε βιβλίο που διαβάζω εντοπίζω και κάποιους ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους, τους οποίους ο συγγραφέας έγραψε χωρίς να το αντιληφθεί. Μου έχει γίνει συνήθεια να τους παραθέτω στις βιβλιοκριτικές μου.

  Και στην ομιλία συμβαίνει το ίδιο. Κι εγώ κάποιες φορές, όταν ολοκληρώσω μια φράση μου, συνειδητοποιώ ότι ήταν ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος.

  Ε, όχι, δεν έπρεπε να τον αφήσω ορφανό αυτόν τον δεκαπεντασύλλαβο. Τον ζευγάρωσα αμέσως σε μαντινάδα:

  -Κι όπου βρεθεί κι όπου σταθεί όλοι τονε κερνούνε. 

Στην ανάρτηση στο facebook η φίλη μου η Μαριάννα κάνει like και αφήνει σχόλιο:

Καλό !!! Καλή σου μέρα Μπάμπη μου κι όλοι να σε κερνούνε !!!

Φυσικά απαντάω με δεκαπεντασύλλαβο:

 Μα πιο πολύ θέλω εγώ πάντα να μ’ αγαπούνε. Καλημέρα Μαριάννα μου.