Είναι
η καλύτερη ταινία του Mambéty, όπως διαβάζω στο διαδίκτυο.
Η υπόθεσή
της είναι η εξής: ο Mory και η Anta
αποφασίζουν να πάνε στο Παρίσι. Αποτελεί τον πιο επιθυμητό τόπο προορισμού για
τους σενεγαλέζους, πράγμα που υπογραμμίζεται με το τραγούδι Paris, Paris, Paris, που ακούγεται σε αρκετά σημεία του έργου. Δεν
έχουν όμως χρήματα. Πώς να βρουν; Ο Mory δοκιμάζει την τύχη του σε ένα παπατζή. Ποντάρει
χωρίς να έχει χρήματα. Θα χάσει βέβαια και θα το βάλει στα πόδια. Είναι τυχερός
που δεν τον προφταίνουν. Τελικά θα κλέψει χρήματα και ρούχα από έναν πλούσιο
ομοφυλόφιλο.
Φτάνουν
στο πλοίο. Η Anta ανεβαίνει πρώτη. Ο Mory, πίσω της, διστάζει. Αυτή γυρνάει, βλέπει τον
δισταγμό του, αλλά ανεβαίνει. Ο Mory,
μετανοιωμένος φεύγει τρέχοντας. Δεν αγαπάει αρκετά την κοπέλα; Νοιώθει τόσο
δεμένος με τον τόπο του;
Η κοπέλα
περιμένει να τον δει να επιστρέφει. Ίσως κάτι να ξέχασε. Μετά παραιτείται. Αυτός,
ψάχνοντας για τη μηχανή του πέφτει πάνω σε ένα ατύχημα. Κάποιος του την είχε
κλέψει και τράκαρε.
Στο
λιμάνι καραδοκούν για να συλλάβουν λαθρεπιβάτες. Πολλοί το σκάνε για να
ξεφύγουν από τα χρέη τους. Στην «Ταχυδρομική επιταγή» του Ousmane Sembène είδαμε
ότι η φτωχολογιά ζει με δανεικά, με πίστωση και ζητιανεύοντας. Το έχω
ξαναγράψει, ένας από τους λόγους που θέλω να βλέπω τριτοκοσμικό κινηματογράφο
είναι για τα κοινωνιολογικά και ανθρωπολογικά του στοιχεία.
Η ταινία
είναι διανθισμένη με χιούμορ, με ποιητικές εικόνες και ποιητικό μοντάζ. Σκληρή
όμως σε κάποια σημεία, παρουσιάζοντας σφάξιμο αγελάδων.
Είδαμε
και έναν αγώνα πάλης, το ευγενές άθλημα των προγόνων μας, τόσο διαφορετικό από
το βάρβαρο μποξ των αμερικανών.
Posts
No comments:
Post a Comment