Alain Resnais και Chris Marker, Les statues meurent aussi

Alain Resnais και Chris Marker, Les statues meurent aussi (1953)

  «Τα αγάλματα πεθαίνουν κι αυτά» είναι ένα περίπου ντοκιμαντέρ που σκοπό έχει να καταδικάσει τον ρατσισμό και την αποικιοκρατία. Αυτό το κάνουν οι δυο σκηνοθέτες παρουσιάζοντας αρχικά τα εκθέματα ενός μουσείου, απομεινάρια των μεγάλων αφρικανικών αυτοκρατοριών που ήκμασαν γύρω στην πρώτη χιλιετηρίδα, κυρίως στη δυτική Αφρική. Υπογραμμίζουν την ομοιότητα κάποιων με έργα άλλων πολιτισμών, όπως του ελληνικού, του ιαπωνικού και του ινδικού. Στη συνέχεια δείχνουν εθνογραφικό υλικό με σκηνές από τη ζωή των νέγρων, και τέλος την αποικιοκρατική τους εκμετάλλευση. Ακόμη βλέπουμε σκηνές με μαύρους που έχουν διακριθεί στον αθλητισμό, όχι χωρίς να αντιμετωπίσουν προβλήματα. Οι σκηνές που είδα με ένα νέγρο μπασκετμπολίστα δεν τις έχω ξαναδεί· καλύτερος και από τον Γκάλη. Εξαιτίας της κριτικής στην αποικιοκρατία το δεύτερο μισό του έργου λογοκρίθηκε στη Γαλλία μέχρι το 1960. Τα τελευταία λόγια του αφηγητή δίνουν το στίγμα του έργου:

«Δεν υπάρχει ρήξη ανάμεσα στον αφρικανικό πολιτισμό και το δικό μας. Τα πρόσωπα στη νέγρικη τέχνη έπεσαν από το ίδιο ανθρώπινο πρόσωπο όπως το δέρμα ενός ερπετού. Πέρα από τις νεκρές φόρμες τους αναγνωρίζουμε εκείνη την κοινή υπόσχεση σε όλες τις μεγάλες κουλτούρες, ενός ανθρώπου που είναι νικηφόρος σε όλο τον κόσμο. Και, είτε είναι λευκό ή νέγρικο, το μέλλον μας συνίσταται σ’ αυτή την υπόσχεση».

Η ταινία (υπάρχει στο youtube) αποτελεί ορόσημο, καθώς είναι ίσως η πρώτη που παρουσιάζει τους μαύρους με μια διαφορετική ματιά, θέλοντας να διαρρήξει τα στερεότυπα που έχουν γι’ αυτούς οι λευκοί. Ταυτόχρονα βέβαια καταδικάζει την αποικιοκρατία.