Μια γλυκόπικρη
κωμωδία είναι το «Κόκκινο χαλί» του Reza Attaran. Ένας ιρανός ηθοποιός, στην πραγματικότητα κομπάρσος που
εμφανίστηκε για ελάχιστα δευτερόλεπτα στην ταινία «Molke Soleiman» του Shahriar Bahrani, θέλει να πάει στο
φεστιβάλ Καννών να συναντήσει τον Στήβεν Σπίλμπεργκ που είναι πρόεδρος της επιτροπής,
για να του ζητήσει να δουλέψει μαζί του. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, και στην
προσπάθειά του να τον δει – και φυσικά δεν θα καταφέρει– αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες
και εμπλέκεται σε διάφορες κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ένας συμπατριώτης του
ιρανός του συμπαραστέκεται, αλλά δεν μπορεί να του προσφέρει ουσιαστική
βοήθεια. Θα προσπαθήσει να φλερτάρει, θα φάει ξύλο, θα ζητιανέψει με τη γνωστή
επιγραφή «Δεν έχω να φάω», και θα κοιμηθεί στο δρόμο, με προσκέφαλο το σάκο
του.
Ακούμε και διάφορα «κουτσομπολιά» για ηθοποιούς και
σκηνοθέτες. Καλά, την Αντζελίνα Τζολί δεν τη ζηλεύει ο άνδρας της που γυρνάει τόσο
τολμηρές σκηνές; αναρωτιέται. Πόσο διαφορετική είναι η Ζυλιέτ Μπινός, που τη
χρησιμοποίησε και ο Κιαροστάμι στο «Γνήσιο
αντίγραφο». Ναι, αλλά την είδες στην «Αφάνταστη ελαφρότητα του είναι»; του
αντιτείνει ο φίλος του.
Δεν θυμάμαι τι απάντησε. Εγώ την είδα σ’ αυτή την κινηματογραφική
μεταφορά του μυθιστορήματος του Μίλαν Κούντερα (Αναρωτιέμαι κι εγώ, γιατί δεν
του έδωσαν ακόμη το Νόμπελ. Μαζί με τον Μάρκες τον θεωρώ κορυφαίο, και διαβάζω
κάθε νέο του μυθιστόρημα). Κούκλα η Μπινός στα νιάτα της. Και τώρα βέβαια είναι ωραία, αλλά έχει πάρει κάποια κιλάκια.
Και η αυτολογοκρισία (μιλάμε για Ιράν): Την αφίσα με μια
τολμηρή φωτογραφία την έδειξε θολή.
Posts
No comments:
Post a Comment