Στην προηγούμενη ανάρτησή μου για την «Τουρνέ»
του Γκόραν Μάρκοβιτς έγραψα για τους θρησκευτικούς πολέμους. Η ταινία «Ο γιος
της Μαριάμ» βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα.
Ο Ραχμάν είναι ένα παιδί που μοιράζει γάλα.
Έχει πιάσει φιλίες με τον ηλικιωμένο χριστιανό παπά. Είναι ορφανός από μητέρα,
η οποία πέθανε στη γέννα. Τη λέγανε Μαριάμ. Μήπως μοιάζει με την Μαριάμ, την
Παναγία δηλαδή; Στην εκκλησία βλέπει το άγαλμά της. -Η Μαριάμ μοιάζει με όλες
της μανάδες, του λέει ο παπάς. Όμως ο Ραχμάν στο πρόσωπό της βλέπει τη μητέρα
του.
Τον παπά τον εκτιμούνε στο χωριό. Είχε βοηθήσει
πολύ κόσμο στα νιάτα του. Και όταν πέφτει από τη σκαλωσιά και τραυματίζεται,
τον επισκέπτεται ο μουσουλμάνος ιερωμένος, ο οποίος στη συνέχεια ενθαρρύνει τον
Ραχμάν να τον φροντίζει.
Πρέπει να καλέσει τον George, τον αδελφό του, να
έλθει να τον δει. Βρίσκεται σε μια κοντινή πόλη, την Urumieh. Τηλεφωνεί ο Ραχμάν.
Όμως από την άλλη άκρη της γραμμής του λένε ότι εκεί δεν είναι εκκλησία αλλά
λουτρά.
Αποφασίζει να πάει να τον βρει. Αφήνει τον
παπά στις φροντίδες ενός τυφλού φίλου του. Με ωτοστόπ φτάνει στην Urumieh. Τον αναζητάει από την μια εκκλησία
στην άλλη. Έτσι βλέπει ένα γάμο και μια βάπτιση. Στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι
στην πόλη αυτή που βρίσκεται στο δυτικό Αζερμπαϊτζάν, πριν το 1918 το 40% ήσαν
χριστιανοί, οι οποίοι έφυγαν στη συνέχεια, μετά από διωγμούς. Και στο χωριό,
ακούσαμε πιο πριν, παλιά υπήρχαν πολλοί χριστιανοί και δύο εκκλησίες. Τώρα
έμεινε μόνο ο παπάς ο οποίος αρνήθηκε να φύγει, καθώς εκεί είχε γεννηθεί και
εκεί ήσαν θαμμένοι οι δικοί του.
Τελικά ο Ραχμάν βρίσκει τον George. Έρχονται
στο χωριό. Ο George λέει ότι μάλλον έχει σπάσει κάποιο
πλευρό και πρέπει να πάει στο νοσοκομείο.
Αυτό είναι πραγματολογικό λάθος. Έσπασα
πλευρό, και ξέρω ότι στην περίπτωση αυτή δεν κάνεις τίποτα. Πονάς, μέχρι να
κολλήσει. Όμως τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά. Μπορεί να υπήρχε εσωτερική αιμορραγία.
Στο μεταξύ ο Ραχμάν στήνει στην κορφή της εκκλησίας
τον σταυρό που στην προσπάθειά του να τον στήσει είχε γκρεμιστεί ο παπάς ενώ ο
τυφλός φίλος του, συνεχίζοντας το σκάψιμο του πηγαδιού στην αυλή της εκκλησίας που
ο παπάς άφησε στη μέση, βρήκε νερό.
Μετά από λίγες μέρες έρχεται στο χωριό ο George. Παραδίδει
στον Ραχμάν ένα φάκελο. Λήψη από μακριά, δεν ακούμε τη συνομιλία τους. Ο τυφλός
φίλος του ψάχνει να τον βρει. Έμαθε πως ήλθε στο χωριό ο George; Ναι, το έμαθε. Του
έδωσε τα κλειδιά της εκκλησίας και δυο φωτογραφίες, η μια της Παναγίας, με
αφιέρωση πίσω, «Στο γιο της Μαριάμ», και η άλλη, μια που έβγαλαν μαζί. –Δηλαδή
δεν θα ξαναέλθει ο George; ρωτάει. Ο Ραχμάν σκουπίζει τα δάκρυά του και ρουθουνίζει.
Ο φίλος του καταλαβαίνει. –Πάμε στο τζαμί να προσευχηθούμε γι’ αυτόν;
Στο τέλος της ταινίας βλέπουμε τους
μοιρολογητές – ανάμεσά τους και ο πατέρας του Ραχμάν – να μοιρολογούν σε πορεία,
προφανώς τον παπά.
Αν δεν υπήρχαν οι φανατικοί των θρησκειών ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
Posts
No comments:
Post a Comment