Συμπτωματικά ανακάλυψα την ταινία, λίγες μέρες αφού έκανα
την ανάρτησή μου για μια βιογραφία
του Φρόιντ.
Μεγάλος ο Χιούστον, η ταινία ήταν δύο ώρες και δεκαπέντε
λεπτά, ξεκίνησα να τη βλέπω δώδεκα παρά δέκα, μεσάνυχτα, ήμουν σίγουρος ότι θα
νύσταζα ενδιάμεσα και θα έβλεπα την υπόλοιπη την επομένη, όμως με κράτησε. Εξαιρετικός
και ο Μοντγκόμερι Κλιφτ ως Φρόιντ, εξαιρετική και η Σουζάνα Γιορκ ως ασθενής
του, μια επιτομή κάποιων ασθενών του Φρόιντ, όπως διαβάζω στη βικιπαίδεια.
Η ταινία δεν είναι ακριβώς βιογραφική. Αποτελεί μια
εικονογράφηση των θεωριών του Φρόιντ για την ψυχανάλυση, με κύρια εστίαση στο
σύμπλεγμα της ηλέκτρας και στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Φορέας του συμπλέγματος
της ηλέκτρας είναι η Σέσιλι (Σουζάνα Γιορκ), φορέας του Οιδιπόδειου ο ίδιος ο
Φρόιντ, και για λίγο ένας νεαρός που αργότερα αυτοκτόνησε, αφού ο Φρόιντ
αρνήθηκε να συνεχίσει τη θεραπεία.
Στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι ο Χιούστον πρότεινε στον Ζαν Πωλ
Σαρτρ να γράψει την περίληψη για ένα σενάριο. Έγραψε την περίληψη και εγκρίθηκε
(αν ήταν δυνατόν να μην εγκριθεί), και έτσι προχώρησε στη συγγραφή ενός σεναρίου
που αν γυριζόταν σε ταινία θα διαρκούσε τουλάχιστον πέντε ώρες. Ο Χιούστον
πρότεινε περικοπές αλλά ο Σαρτρ αρνήθηκε, και μάλιστα πρότεινε ένα άλλο
σενάριο, οκτώ ωρών. Φυσικά απορρίφθηκε. Μάλωσαν, και ο Σαρτρ αρνήθηκε να βάλουν
το όνομά του στους συντελεστές της ταινίας.
Και, συμπτωματικά, η ταινία τελειώνει εκεί που ο Breuer, ο μέντοράς του, απορρίπτει
τη θεωρία του περί παιδικής σεξουαλικότητας, πράγμα που αποτέλεσε την αρχή του
τέλους της σχέσης τους.
Posts
No comments:
Post a Comment