Μου αρέσει ο αφρικανικός
κινηματογράφος, και όχι μόνο για τα ανθρωπολογικά του στοιχεία. Έχω δει και άλλες ταινίες
του Gaston Kabore
(Μπουρκίνα Φάσο), καθώς και άλλων αφρικανών σκηνοθετών.
Ο πατέρας του Rabi βρίσκει
μια χελώνα και τη φέρνει σπίτι. Εργάζεται σαν σιδηρουργός και η γυναίκα του σαν
αγγειοπλάστης. Ο γιος του τους βοηθάει. Δηλαδή τους βοηθούσε, μέχρι που άρχισε
να ασχολείται με τη χελώνα. Παίζει μαζί της, αλλά για τη χελώνα αυτό είναι ένα
βασανιστήριο. Του το επισημαίνουν οι γονείς του, αυτός τίποτα. Ο πατέρας του
αναγκάζεται να την απομακρύνει.
Τον Ραμπί τον πιάνει
κατάθλιψη. Ο παππούς προσπαθεί να τον παρηγορήσει. Δεν τα καταφέρνει. Έτσι αποφασίζει
να του χαρίσει μια άλλη χελώνα.
Τον παίρνει και
πηγαίνουν σε ένα μέρος που ξέρει ότι είναι πέρασμα των χελωνών. Βρίσκουν μια τεράστια.
Την παίρνει ο μικρός πασίχαρος.
Και αρχίζει πάλι το
βασανιστήριο της χελώνας.
Ο Ραμπί βλέπει στο
όνειρό του ότι είναι ο ίδιος χελώνα, και πάνω στο καύκαλό του στέκονται όρθιοι
οι φίλοι του. Και τότε γίνεται η συνειδησιακή του μεταστροφή.
Το μοτίβο της συνειδησιακής
μεταστροφής το είδαμε και στις «Άγριες φράουλες» του Μπέργκμαν που θα προβληθεί
αύριο σε επανέκδοση, ενώ σε όλους είναι γνωστή η συνειδησιακή μεταστροφή του
Εμπενέζερ Σκρουτζ στις «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες» του Ντίκενς.
Συνειδητοποιεί ότι βασανίζει
τη χελώνα, και αποφασίζει να την πάει ψηλά σε ένα μακρινό λόφο, όπου δεν
μπορούν να την βρουν οι άνθρωποι.
Πριν φτάσει στο λόφο
νυχτώνει. Πέφτει και κοιμάται. Στον ύπνο του βλέπει τη χελώνα να του μιλάει, να
του λέει τα βάσανά τους, και πώς τις αδελφές τους στον ωκεανό τις κυνηγούν για
το καύκαλό τους.
Παράλληλα με την
ιστορία του Ραμπί βλέπουμε και τη ζωή στο χωριό, τα παιχνίδια των παιδιών, το
φλερτ δύο νέων, τον άτυχο έρωτα μιας γυναίκας, γριάς τώρα. Ο γέρος που τελικά
δεν την πήρε, ο παππούς του Ραμπί, γεμάτος ενοχές, στέλνει τον εγγονό του και αγοράζει
απ’ αυτήν τον καπνό του. Στο τέλος της ταινίας πηγαίνει και τη βρίσκει και της ζητάει
συγνώμη.
Posts
No comments:
Post a Comment