Robin Bissel, The best of enemies (2019)

Robin Bissel, The best of enemies (2019)

  Τελικά τουλάχιστον οι μισές, αν όχι οι περισσότερες, από τις ταινίες που γυρίζονται βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Το ίδιο και «Ο καλύτερος εχθρός μου», όπου με τα γράμματα τέλους βλέπουμε τα πραγματικά πρόσωπα.

  Ποια είναι αυτά;

  Ο αρχηγός της τοπικής οργάνωσης της Κου Κλουξ Κλαν και μια μαύρη ακτιβίστρια.

  Το σχολείο των μαύρων έχει καταστραφεί από μια πυρκαγιά, πρέπει να στεγαστούν οι μαθητές. Η κυβερνητική οδηγία έτσι κι αλλιώς είναι για μικτά σχολεία, που σ’ αυτή την πόλη του Νότου δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη, όμως μπαίνει το πρόβλημα ότι οι μαθητές πρέπει κάπου να στεγαστούν, και η μόνη λύση είναι να πάνε στα σχολεία των λευκών.

  Των λευκών; Με κανένα τρόπο, τα κατάλευκα παιδιά μας με τα μαυράκια;

  Σε κάθε περίπτωση είναι καλύτερος ο διάλογος, μέσα από τον οποίο η απόφαση που θα παρθεί θα γίνει ανεκτή από τη μειοψηφία, σε σχέση με το «αποφασίζομε και διατάσσομε».

  Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

  Ένας μαύρος δικαστικός έχει οργανώσει ανάλογες συζητήσεις με μεγάλη επιτυχία. Γιατί να μη δοκιμάσουν κι εδώ;

  Συστήνονται ομάδες εργασίας στις οποίες συμμετέχουν άτομα που αντιπροσωπεύουν τους μαύρους, την ΚΚΚ και δυο ακόμη οργανώσεις της πόλης, που απαρτίζονται κυρίως από λευκούς. Στα ενδιάμεσα γεύματα εργασίας αναγκάζονται να καθίσουν μαζί λευκοί και μαύροι, που όμως θα μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το θέμα των σχολείων. Υπάρχει ποσόστωση, πρέπει να ψηφίσουν την πρόταση τα δύο τρίτα. Δώδεκα ψήφοι όλοι και όλοι, οι τέσσερις της ΚΚΚ, αν βρουν έστω και ένα η απόφαση δεν θα περάσει.

  Αν δεν ξέραμε ότι ήταν αληθινή ιστορία θα λέγαμε ότι ήταν too good to be real. Όμως βλέπουμε τη συνειδησιακή μεταστροφή του αρχηγού της ΚΚΚ (να μην αναφερθούμε στα γεγονότα που συνετέλεσαν σ’ αυτή) ο οποίος θα ψηφίσει τελικά υπέρ της πρότασης, και στα γράμματα τέλους διαβάζουμε ότι μαζί με την μαύρη ακτιβίστρια μίλησαν σε πολλά κολλέγια και πανεπιστήμια. Η μαύρη, με την οποία είχαν γίνει στενοί φίλοι, έκανε τον επικήδειό του όταν πέθανε, το 2005.

  Δεν με παραξένεψε ότι η ταινία ήταν εμπορική και κριτική (critical) αποτυχία, παρά το 7 που βλέπω στο IMDb. Μόνο στην Αμερική και στην Αυστραλία προβλήθηκε, και είχε περιορισμένη διανομή στον Καναδά.

  Ούτε στην Ελλάδα προβλήθηκε. Τι μας ενδιαφέρουν εμάς οι φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική; Δικό τους πρόβλημα δεν είναι;

  Ή μήπως δεν είναι μόνο δικό τους;

  Βάλτε στη θέση των μαύρων τους (λαθρο)μετανάστες και θα δείτε ότι κατά κάποιο τρόπο είναι και δικό μας.

  Γιατί βάζω το λαθρο σε παρένθεση;

  Γιατί υπάρχουν και μετανάστες που είναι νόμιμοι, που έχουν πάρει την κίτρινη κάρτα. Όμως διαβάζομε κατά καιρούς αντιδράσεις γονέων που δεν θέλουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε σχολεία που υπάρχουν παιδιά μεταναστών. Αν θυμάμαι καλά, κάποιοι γονείς αρνήθηκαν να στείλουν τα παιδιά τους σε σχολείο που είχε δεχτεί παιδιά μεταναστών.

  Κάποιες φορές παραθέτω ανέκδοτα στις κριτικές μου, αλλά αυτή τη φορά θα παραθέσω το διάλογο που συνόδευε μια γελοιογραφία.

  Μαμά: Έχετε στο σχολείο σας μετανάστες;

  Παιδί: Όχι μαμά, στο σχολείο μας έχουμε μόνο παιδιά.