Rob Burnett, The fundamentals of caring (2016)

Rob Burnett, The fundamentals of caring (2016)

  Ένα ανδρικό ντούο είναι τα κεντρικά πρόσωπα του έργου, αλλά διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Όχι μόνο γιατί ο ένας είναι ένας ώριμος άνδρας και ο άλλος ένας νεαρός, αλλά και γιατί ο νεαρός είναι ανάπηρος, σε καροτσάκι, από μια σπάνια μυασθένεια.

  Το μοτίβο είναι γνωστό, οι σχέσεις έντασης ανάμεσά τους γίνονται τελικά σχέσεις φιλίας.

  Κάποια στιγμή η ταινία γίνεται road movie. Η μητέρα ενδίδει τελικά να πάρει ο φροντιστής (carer) το γιο της σε ένα ταξίδι για να δει αγαπημένα μέρη, τη βδομάδα που η ίδια θα έλειπε. Μέχρι τότε δεν είχε βγει από το σπίτι.

  Στο δρόμο θα συναντήσουν την Selena Gomez (την είδαμε πρόσφατα στο «Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη» του Γούντι Άλεν) και θα την πάρουν μαζί τους.  Θα πλεχτεί κάτι σαν ειδύλλιο ανάμεσα σ’ αυτή και στον νεαρό, και θα ανταλλάξουν ένα φιλί.

  Η ταινία είναι κοινωνική (drama) αλλά με κωμικές πινελιές. Και για πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι το εφέ του απροσδόκητου στο οποίο έχω αναφερθεί εκτενώς στο διδακτορικό μου υπάρχει πριν από την αφηγηματική τέχνη (πεζογραφία, κινηματογράφος κ.λπ.), στη λαϊκή κουλτούρα, όπως ακριβώς και το χιούμορ προϋπάρχει της τέχνης. Πριν το χιούμορ γίνει έντεχνο είναι λαϊκό, έχω μιλήσει σχετικά σε μια εισήγησή μου που έχει τίτλο «Σύγχρονες μορφές λαϊκού πολιτισμού». Η κύρια μορφή του βέβαια είναι το ανέκδοτο.

  Και εδώ; Ποια είναι η λαϊκή μορφή του εφέ του απροσδόκητου;

  Η φάρσα.

  Βλέπουμε τρεις φάρσες στην ταινία, την τελευταία με τα γράμματα τέλους.

  Η πρώτη: ο νεαρός υποκρίνεται ότι έχει πνιγεί από κάτι που έτρωγε. Ο φροντιστής πανικόβλητος προσπαθεί να βγάλει αυτό που έχει σκαλώσει στο λαιμό του με τον γνωστό τρόπο, αρπάζοντάς τον από πίσω και πιέζοντάς του την κοιλιά ώστε να βγει ο αέρας μαζί με την εγκλωβισμένη μπουκιά από το στόμα. Πριν πιέσει την κοιλιά του ο νεαρός βάζει τα γέλια. Του την έσκασε, όπως και σε μας βέβαια.

  Ο φροντιστής του το χρωστάει.

  Σε κάποιο μοτέλ που διανυκτερεύουν ψάχνει πανικόβλητος να βρει τα φάρμακα του νεαρού. Αυτός παρακολουθεί με ανησυχία. -Πρέπει να τα ξέχασα στο προηγούμενο μοτέλ, του λέει. Ο νεαρός βάζει τις φωνές, αλλά αμέσως μετά ο φροντιστής ξεσπάει στα γέλια.

  Και η τρίτη φάρσα, μετά από χρόνια: ο νεαρός υποκρίνεται ότι έχει πεθάνει. Η φροντιστής του είναι πανικόβλητη. Και εμείς το ίδιο, ξέρουμε ότι του έδιναν 7-10 χρόνια ζωής. Όμως της έκανε φάρσα.

  Μια κοπέλα που φεύγει από το σπίτι και ένας πατέρας γεμάτος αγωνία που τους παρακολουθεί από μακριά με το αυτοκίνητό του (άλλο εφέ έκπληξης, γιατί νομίζαμε ότι ή  είναι κάποιος βαλτός από τη μητέρα του νεαρού ή είναι ένας δικαστικός επιμελητής που θέλει να παραδώσει ένα έγγραφο για το διαζύγιό του στον φροντιστή) είναι μια παράλληλη ιστορία. Το ίδιο και το διαζύγιο του φροντιστή, που τον βλέπουμε να είναι έτοιμος να υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου που του δίνει η γυναίκα του και να υπαναχωρεί την τελευταία στιγμή.   

  Εξαιρετικός στην ερμηνεία του ο νεαρός Craig Roberts, αλλά και ο Paul Rudd ως φροντιστής.

  Πολύ καλή ταινία, σκίζει το Netflix, το βλέπω να κάνει στη μπάντα το Χόλυγουντ.