Εν όψει της
προβολής της ταινίας του «Μια κρυφή ζωή», στις 13 του Φλεβάρη.
Τελικά κακή αρχή κάνω
με τον Μάλικ.
Έχω ξαναγράψει ότι
δεν μου αρέσουν έργα που ο ήρωας είναι αρνητικός. Τέτοιος είναι ο εικοσιπεντάχρονος
νεαρός των «Ξερότοπων», που μοιάζει με τον James Dean.
Δουλεύει στα απορριμματοφόρα
του Δήμου. Τότε γνωρίζεται με την δεκαπεντάχρονη κοπέλα. Κάποια στιγμή θα τον
απολύσουν (δεν μαθαίνουμε το γιατί) και θα βρει δουλειά σαν γελαδάρης. Ο
πατέρας της κοπέλας βέβαια δεν θέλει αυτή τη σχέση, και τον διώχνει σκαιά όταν
πηγαίνει να τον επισκεφτεί στο χώρο της δουλειάς του.
Αυτός έχει σχέδια.
Θέλει να πείσει την
κοπέλα να τον ακολουθήσει, να φύγουν. Όμως ξαφνικά εμφανίζεται ο πατέρας. Τον
απειλεί ότι θα τον καταγγείλει στην αστυνομία που εισέβαλε στο σπίτι του. Αυτός
τραβάει πιστόλι, πυροβολεί και τον σκοτώνει.
Η κοπέλα τον ακολουθεί.
Τον αγαπάει, και νοιώθει παγιδευμένη. Θα ζήσουν στο δάσος, σαν τον Θορρώ. Όμως καταφτάνουν
τρεις «κεφαλοκυνηγοί» (έμαθαν ότι είχε επικηρυχθεί). Τους σκοτώνει.
Στο εξής θα σκοτώνει
με μεγάλη ευκολία. Θα σκοτώσει ακόμη και έναν πρώην συνάδελφό του. Θα
περιπλανηθούν κυνηγημένοι. Οι ξερότοποι είναι ένα καταφύγιο, αλλά άγριο. Και
βέβαια στο τέλος θα τον συλλάβουν και θα καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα.
Καλή σκηνοθεσία, μου
άρεσε η μουσική που μου θύμισε Καρλ Ορφ, και τελικά στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι
όντως είναι μουσική Καρλ Ορφ.
Διαβάζω επίσης ότι
θεωρείται ως μια από τις καλύτερες ταινίες, κ.λπ. κ.λπ.
Μου φαίνεται ότι
κάθε αμερικανός, σε μια χώρα που επιτρέπεται η οπλοφορία, κρύβει ένα γκάνγκστερ
μέσα του, απωθημένο.
Το επόμενο έργο του
Μάλικ διαβάζω ότι είναι ρομάντζο και drama. Ελπίζω αυτό να μου αρέσει, όπως μου άρεσε το μεθεπόμενο
έργο του, η «Λεπτή κόκκινη γραμμή».
Posts
No comments:
Post a Comment