Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Η Alice εργάζεται σε ένα εργαστήριο που παράγει άνθη. Καταφέρνει να δημιουργήσει ένα άνθος που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, που όμως δεν μπορεί να αναπαραχθεί. Όταν του μιλάς αυτό το ενθαρρύνει να μεγαλώσει. Μου θύμισε τη «Μυστική ζωή των φυτών» που διάβασα πριν χρόνια. Απ’ αυτό το βιβλίο έμαθα ότι τα φυτά έχουν αισθήματα, όταν τους μιλάς με αγάπη το καταλαβαίνουν και αναπτύσσονται καλύτερα. Επίσης αγαπάνε τη μουσική, όμως όχι τη ροκ αλλά την κλασική. Αυτά θυμάμαι.
Ξαφνικά η Alice έχει την υποψία ότι το φυτό αυτό, μέσω της γύρης, μολύνει τον εγκέφαλο των ανθρώπων και τους κάνει διαφορετικούς. Μήπως έχει δημιουργήσει ένα τέρας;
Διάβασα στη συνέντευξη της σκηνοθέτιδας στο Αθηνόραμα ότι η σεναριακή έμπνευση ήταν o «Φρανκενστάιν» της Μαίρης Σέλλεϋ. Όμως στη συνέχεια διαβάζω ότι ήθελε να δώσει ένα happy end στο έργο της. Εδώ αφίσταται από το μυθιστόρημα της Σέλλεϋ, και αν όντως ήθελε να δώσει ένα happy end στο έργο της αυτό δεν το έκανε ξεκάθαρα. Το ενδεχόμενο του unhappy end, όπως προσλαμβάνω εγώ τουλάχιστον την ταινία, αφήνεται ανοικτό, ένα unhappy end όπως στο «Μωρό της Ρόζμαρι» και τη «Νύχτα βρικολάκων» του Πολάνσκι, με το «κακό» τελικά να επικρατεί παγκόσμια.
Με εξέπληξε η μουσική που μου θύμιζε την γιαπωνέζικη αυλική μουσική gagaku την οποία άκουγα πάλι μόλις πρόσφατα. Τελικά, διαβάζοντας την παραπάνω συνέντευξη στο Αθηνόραμα, είδα ότι πρόκειται για μουσική του Teiji Ito. Προφανώς οι συνθέσεις του έχουν τις επιρροές της παραδοσιακής γιαπωνέζικης μουσικής.
Posts
No comments:
Post a Comment