Sergei Popov, Ο δρόμος για το Βερολίνο (Дорога на Берлин, 2015)

Sergei Popov, Ο δρόμος για το Βερολίνο (Дорога на Берлин, 2015)

 

  Μόνο για αύριο Παρασκευή, στο Στούντιο, 19.00

  Σ’ αυτή την ταινία φαίνεται καθαρά η διάκριση ανάμεσα στον δειλό και αυτόν που σε μια στιγμή αδυναμίας λιγοψυχά. Όμως τα στρατοδικεία δεν κάνουν διάκριση.

  Ο ήρωάς μας, ο Σεργκέι, βλέποντας το απανθρακωμένο πτώμα δίπλα σε ένα κατεστραμμένο τανκ λιγοψυχά. Θα περάσει στρατοδικείο και θα καταδικαστεί σε θάνατο. Τον φυλάει ο Αμίρ μέχρι να έλθει η ώρα της εκτέλεσης.

  Όμως πλακώνουν οι γερμανοί, οι σοβιετικές δυνάμεις οπισθοχωρούν πίσω από το Βόλγα. Βλέπετε, βρισκόμαστε ακόμη στο 1942. Πρέπει να μεταφέρει τον καταδικασμένο αποφεύγοντας τους γερμανούς που έχουν πλημμυρίσει την περιοχή.

  Ο Σεργκέι παίρνει πρωτοβουλίες, μεταφέρουν με σχεδία έναν τραυματισμένο πιλότο. Όχι, δεν θα το σκάσει, το υπόσχεται.

  Ήρωες και οι δυο τους. Κάποιος θα τους φωτογραφήσει.

  Έχει στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, σιγά μην περιμένει την έγκριση του στρατηγείου ο διοικητής, αυτός κάνει εδώ κουμάντο. Όμως ο Αμίρ καταφέρνει να τον σώσει αφηγούμενος τον ηρωισμό του. Ο διοικητής τον προτείνει για το Κόκκινο Αστέρι, νομίζω το πιο σημαντικό παράσημο. Πρέπει να κουβαλάει το έγγραφο μαζί του, στο στρατηγείο που θα πάει. Είναι καταδικασμένος σε θάνατο, όμως με αυτό το έγγραφο σίγουρα θα του χαριστούν.

  Θα εξουδετερώσουν έναν ελεύθερο σκοπευτή που εμποδίζει τη διέλευση της μονάδας, άλλο ηρωικό κατόρθωμα. Αργότερα ο Αμίρ θα σκοτωθεί. Μόνος του θα πάει ο Σεργκέι στο στρατηγείο.

  Και ο δρόμος προς το Βερολίνο;

  1945, στο δρόμο προς το Βερολίνο θα του δείξει ένας παλιός φίλος τη φωτογραφία στην εφημερίδα.

  Καλά, δεν υπάρχει γυναίκα στην ταινία;

  Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει;

  Μοιάζει στον άντρα της που σκοτώθηκε την προηγούμενη χρονιά, του λέει.

  Όχι, δεν θα μείνει μαζί της, πρέπει να πάει να παραδοθεί, της λέει.

  Φυσικά θα δούμε πολλές σκηνές μάχης, και τη φρίκη που έζησε ο σοβιετικός λαός. Συγκλονίζει η εικόνα της νεκρής, γυμνής, βιασμένης κοπέλας. Ο Σεργκέι τη σκεπάζει με τη χλαίνη του.

  Πολύ καλή ταινία, είπαμε, μόνο για αύριο στο Στούντιο.