Κωνστάνς Δημά, Αφιερώσεις

Κωνστάνς Δημά, Αφιερώσεις, Φίλντισι 2021, σελ. 65

 

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

 

  Με χαρά πήραμε την καινούρια ποιητική συλλογή της Κωνστάνς Δημά η οποία είναι δίγλωσση, ελληνικά και γαλλικά, και που έχει τίτλο «Αφιερώσεις». Έχουμε ήδη παρουσιάσει τα βιβλία της «Οι μικροί πρίγκιπες του σύμπαντος», «La solitude a la couleur d’ azur» και «Φωτεινή έξοδος».

  Οι «Αφιερώσεις» είναι ποιήματα αφιερωμένα κυρίως στα παιδιά και στα εγγόνια της. Εκφράζουν την αγάπη που αισθάνεται γι’ αυτά, ενώ δεν αντιστέκεται στον πειρασμό της νουθεσίας κάποιες φορές. Λέω πειρασμό, γιατί συνήθως οι νουθεσίες στα παιδιά μπαίνουν από το ένα αυτί και φεύγουν από το άλλο, όλοι οι γονείς έχουμε αυτή την εμπειρία.

  Υπάρχουν και ποιήματα που αναφέρονται σε άλλα πρόσωπα, κυρίως πρόσωπα με τα οποία συνδέθηκε ερωτικά, ένα από τα οποία γράφηκε πολύ παλιά. Είναι γεμάτα νοσταλγική διάθεση.

  Τη συλλογή προλογίζει η Κατερίνα Θεοδωράτου, η οποία κάνει καίριες παρατηρήσεις για την ποίησή της. Παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα απ’ τον πρόλογό της.

  «Η ποιητική της, χαμηλόφωνη, υποδόρια και «ύπουλη», κατοικεί μάλλον στο είναι του περιεχομένου παρά στο φαίνεσθαι της μορφής… αφαιρώντας το περιττό έρμα της όποιας υπερβολής ή λεξιλαγνείας -παιδική ασθένεια που ακόμα ταλανίζει την ποίηση-έφτασε σε μία λαγαρή ποιητική ουσία, απόσταγμα προσωπικής, ψυχική «ενηλικίωσης» και σοφίας… Η προσφυγιά και η ορφάνια σε τρυφερή ηλικία της στέρησαν την ψυχική βάση και την ασφάλεια της πατρίδας, την προίκισαν ωστόσο με την άναρχη ανεξαρτησία των αποδημητικών πουλιών. Πατρίδα είναι η Φωνή και η ποίησή της, που την συντροφεύουν παντού, ως σταθερό υπέδαφος, στυλοβάτες και νοηματοδότες της ύπαρξής της. Έτσι, η φαινομενική κραυγή απελπισίας «Ξένη παντού» προσλαμβάνεται -ανεπίγνωστα ενδεχομένως και από την ίδια – και ως άγρια κραυγή ελευθερίας».

  Να προσθέσω κι εγώ, η ποίησή της έχει μια Καβαφική διαύγεια, που λείπει από τη σύγχρονη ποίηση. Σημασία τελικά δεν έχει η επιφάνεια, που ένα χαρακτηριστικό της είναι η λεξιλαγνεία, αλλά το βάθος των νοημάτων, η ένταση των αισθημάτων.

  Πριν παραθέσουμε αποσπάσματα από τα ποιήματά της να παραθέσουμε πρώτα δυο από τα «Χαϊκού της άνοιξης» της Σοφίας Σκλείδα, που προηγούνται του προλόγου.

 

Τρικυμισμένο

πέλαγος η ζωή μας

σε καραντίνα

 

Δίχως αγάπη

μοναχική πορεία

ο Γολγοθάς

 

  «Το μικρό είναι όμορφο» είναι ένα οικολογικό σλόγκαν. Όπως και να έχει, έχει κατακλύσει τη ζωή μας. Μικρά κείμενα μόνο μπορείς να αναρτήσεις στο twitter, και σύντομα video-clip στο Tiktok.

 

Μαριάννα μου-Ηλιαχτίδα μου

αδυνατώ να σου εξηγήσω

με πόση ευτυχία γεμίζεις τη ζωή μου

 

  Ένας λόγος είναι ότι τα παιδιά δύσκολα το καταλαβαίνουν.

 

  Στο «Καλινάκι» διαβάζουμε:

 

Ήλιος στον Υδροχόο, μαζί και η σελήνη.

Ποιες περίπλοκες αντιθέσεις

ουρανίων σωμάτων

φέρει και η δική σου ιδιοσυγκρασία;

 

  Αναρωτιέμαι και για τη δική μου. Ξέρω μόνο ότι είμαι υδροχόος.

 

  Προς το τέλος διαβάζουμε:

 

Τα δυο στοιχεία είν’ αυτά,

που κουβαλάμε στη ζωή:

Η ομορφιά και η χαρά

και χέρι χέρι από την άλλη

η πίκρα με το βάσανο.

 

  Η ομορφιά, λέει, θα σώσει τον κόσμο.

  Μα είναι δυνατόν, αφού από την άλλη πηγαίνει χέρι χέρι η πίκρα και με το βάσανο;

 

Απ’ το βαθύ πηγάδι της καρδιάς μου αναρριχήθηκαν

η άνευ όρων αγάπη κι η ευχαρίστηση

να σε προσέχω από τη βρεφική σου ηλικία

και να σου κάνω μαθήματα μέχρι να ενηλικιωθείς.

 

  Αυτός είναι ο εγγονός της ο Νίκος.

  Το παιδί του παιδιού μου είναι δυο φορές παιδί μου, λένε.

  Οι στίχοι αυτοί αποτελούν μια ακόμη επιβεβαίωση.

 

Αγαπημένη μου Κωνστάνς

ούτε φαντάζεσαι

πόσο μου λείπει η ανάσα σου

το άγγιγμά σου

η ζεστή σου αγκαλιά

τώρα που μου τα στερεί όλα αυτά

η πανδημία του κορονοϊού

 

  Αυτή είναι η εγγονή της.

  Πιο κάτω στο ίδιο ποίημα διαβάζουμε:

 

Δίκιο είχε ο Ντοστογιέφσκι γράφοντας: η ψυχή γιατρεύεται, όταν είσαι κοντά σε παιδιά.

 

  Το παρακάτω δεν μου είχε περάσει από το μυαλό:

 

δεν ξέρω αν θυμάσαι

σου είχα πει

ότι το όνομά μας προέρχεται

από τη λατινική λέξη «constans»

και ότι σημαίνει σταθερή και πιστή

 

  Πιο κάτω διαβάζουμε:

 

εκδηλώνεις όμως

κι έναν χαρακτήρα

αγχώδη κι αναποφάσιστο

γιατί τα θέλεις όλα

στην εντέλεια

 

αξιολάτρευτη Κωνσταντίνα μου

θέλω να ξέρεις ότι

πάνω απ’ όλα

μ’ ενδιαφέρει η υγεία σου

 

  Κάθε παππούς και γονιός θα το προσυπέγραφε αυτό.

 

  Το «Τι είναι η ζωή» είναι αφιερωμένο στο Βασίλη και γράφηκε στην Πράγα, ένα χρόνο πριν την Άνοιξή της.

 

Επιθυμώ μόνο

να είμαι μαζί σου

να νιώθω την παρουσία σου

τον χτύπο της καρδιάς σου,

τον ρυθμό της αναπνοής σου.

 

  Το «Μου λείπεις» είναι αφιερωμένο στον Αντώνη.

 

Μάρτυς μου το σαλόνι μου

Μάρτυς μου το στρώμα του έρωτα

Μάρτυς μου η κατάθλιψη

Μάρτυς μου η ηχώ της σκέψης μου

Μάρτυς μου τα σανίδια του χρόνου

Μάρτυς μου η λίμνη των δακρύων

Μάρτυς μου η απεραντοσύνη του γκρίζου

Μάρτυς μου ο ίδιος ο Θεός/ πόσο μου λείπεις.

 

  Εντυπωσιακό εφέ επανάληψης του «Μάρτυς μου» στον πρώτο στίχο κάθε στροφής.

 

γιατί ο πόνος συμφυής με την ύπαρξη

πάντα θα μας καταβάλλει

 

  Ας είμαστε αισιόδοξοι: όχι πάντα.

 

  Το προτελευταίο ποίημα της συλλογής, με το οποίο θέλω να τελειώσω αυτή την βιβλιοκριτική παραθέτοντάς το ολόκληρο, έχει τίτλο «Αντίο Θόδωρε!».

  Ποιος είναι αυτός ο Θόδωρος;

  Ένας αγαπημένος μας σκηνοθέτης, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

  Με έξυπνο τρόπο η Κωνστάνς συνδέει τίτλους ταινιών του σε προτάσεις.

 

Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο πεσμένο στη γη

στοχάζομαι

πως γκρεμίστηκε στο κεφάλι μας

ολάκερη η Ελλάδα

γράφει ο φίλος μου ο Ανέστης

 

Κι εμένα σπαράζει η καρδιά μου

με πνίγει η στεναχώρια

που ’φυγε

για την «Άλλη θάλασσα»

το «Βλέμμα του Οδυσσέα»

 

Μα το μυαλό που καθρεφτίζεται

στα όνειρά του

ακούει

την ομιλητική σιωπή του

να εξιστορεί

«Μια αιωνιότητα και μια μέρα»

το «μετέωρο βήμα του Πελαργού»

τον τραγικό «Θίασο» των Βαλκανίων

«Το λιβάδι που δακρύζει»

 

Είτε το θέλουμε είτε όχι

θα στρέφουν

τα βλέμματα της Ανθρωπότητας

στο «Τοπίο της ομίχλης»

μέχρι να το σκεπάσει

Η «Σκόνη του χρόνου».

 

  Εξαιρετικά και αυτά τα ποιήματα της Κωνστάνς, της ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδα.