Danielle Arbid, Το πάθος (Passion simple, 2022)

Danielle Arbid, Το πάθος (Passion simple, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Για δεύτερη (τουλάχιστον) φορά θα συμφωνήσω με τον ελληνικό τίτλο: Το πάθος. Κάθε άλλο παρά απλό πάθος ήταν, απεναντίας ήταν πολύ μεγάλο.

  Μιας μητέρας με ένα έφηβο γιο για έναν ρώσο διπλωμάτη, παντρεμένο.

  Σπάνια ένας παντρεμένος θα αφήσει τη γυναίκα για την γκόμενα.

  Κούκλα η γκόμενα, όμως δεν παράτησε τη γυναίκα του. Μετά από είκοσι χρόνια μαθαίνω ότι αυτή, πενηντάρα τώρα, είναι ανύπαντρη. Δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το κόλλημά της γι’ αυτόν. 

  Η περίπτωση της γυναίκας της ταινίας είναι ακόμη πιο σπάνια. Αυτός είναι όχι μόνο παντρεμένος αλλά και ξένος. Υπάρχει καμιά πιθανότητα; Ξέρει ότι δεν υπάρχει, όμως θα πάει στη Μόσχα για να αναπνεύσει τον αέρα που αναπνέει, και με την ελπίδα να τον συναντήσει. 

  Το σενάριο είναι γνωστό, η γυναίκα εγκαταλείπεται. Δεν σημαίνει αυτό βέβαια ότι κάθε γυναίκα που εγκαταλείπεται θα έχει την τύχη της Άννας Καρένινα ή της μαντάμ Μποβαρύ, όμως το κτύπημα που βιώνει είναι πάρα πολύ βαρύ.

  Λαθεμένη αφηγηματική αναμονή: ο ρώσος, ενώ την είχε παρατήσει, ήλθε και τη βρήκε. Αυτή προσπάθησε να αντισταθεί, όμως δεν τα κατάφερε, έπεσε στην αγκαλιά του. Παγιδεύτηκε στη σχέση, πράγμα που κάνει την περίπτωσή της πιο δραματική. Αν είχε αντισταθεί θα βίωνε την απόγνωσή της για κάμποσο καιρό, όμως θα συνερχόταν, και πιθανόν να έφτιαχνε μια άλλη σχέση, πιο υγιή, πιο μόνιμη.

  Ο έρως λέει χρόνια δεν κοιτά. Ούτε και αν ο άλλος είναι παντρεμένος. Το μεγάλο πάθος είναι μια φωτιά που καίει. Ευτυχής, αλλά και δυστυχής, αυτή ή αυτός που το βιώνει.

  Η ταινία έχει πολλές ερωτικές σκηνές. Όμως βέβαια δεν μπορούν να εντυπωσιάσουν, όχι μόνο γιατί υπάρχει άφθονο πορνογραφικό υλικό στο διαδίκτυο, αλλά και γιατί οι άντρες, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν νομίζω να συγκινούνται με milf.

  Και μια ατάκα από την ταινία: Σέβομαι άπειρα τις πόρνες.

  Κι εγώ. Κάποιες μάλιστα τις αγαπώ.

  Αυτό το βρήκα στο twitter λίγο αργότερα, και μια και κολλάει με την ανάρτηση το κολλώ.

 «Με ρωτά η μάνα μου αν ο καλός μου ζει με τη μητέρα του. Όχι της λέω, με τη

γυναίκα του, και έτσι ήρθαμε στο εφημερεύον νοσοκομείο».