Εμίρ Κουστουρίτσα, Μαραντόνα (2008)

Εμίρ Κουστουρίτσα, Μαραντόνα (2008)

 

  Στην προ-προηγούμενη ανάρτησή μου για τις «Super 8 stories» ξεκινούσα ως εξής:

  «Μου αρέσουν οι ταινίες μυθοπλασίας, να βλέπω ιστορίες. Τα ντοκιμαντέρ μου αρέσουν μόνο εφόσον μου αρέσει το θέμα. Δυο ντοκιμαντέρ για τον ιρανικό κινηματογράφο και τον Κιαροσταμί θα τα δω, όμως τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει για μένα ένα ντοκιμαντέρ με θέμα μια γιουγκοσλαβική ροκ ορχήστρα, έστω και αν έχει όνομα «No smoking band», καθώς δεν είμαι, ούτε υπήρξα, καπνιστής;».

  Για να γίνω πιο σαφής, μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω ανέκδοτο με τον Αϊνστάιν εδώ.

  Και για να γίνω ακόμη πιο σαφής θα πω ότι αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, ο Άλκης θα ζούσε τώρα.

  Κοντολογίς, δεν είμαι φίλαθλος. Βέβαια δηλώνω ολυμπιακός, ολυμπιακός ήμουν στα μαθητικά μου χρόνια, καθόλου φανατικός όμως. Χαίρομαι όταν ο φίλος μου ο Νίκος ο φαρμακοποιός μου λέει ότι κέρδισε η ομάδα μας, όμως να δω ματς, ούτε με σφαίρες.

  Βλέποντας τον «Μαραντόνα» συνειδητοποίησα πόσο μεγάλος σκηνοθέτης είναι ο Κουστουρίτσα. Δεν τον βαρέθηκα καθόλου, απεναντίας θα έλεγα.

  Βέβαια θα δούμε αρκετές σκηνές από ματς, και πολλές φορές το γκολ του Μαραντόνα στον τελικό του παγκόσμιου κυπέλου που νίκησαν την Αγγλία, μια μίνι εκδίκηση για τα Φάκλαντ. Όμως θα ακούσουμε αρκετά και για πολιτική, για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το βρώμικο ρόλο των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, θα τον δούμε με τον Φιντέλ Κάστρο. Θα τον δούμε να επισκέπτεται ένα στάδιο στο Βελιγράδι όπου είχε παίξει, να επισκέπτεται τη Νάπολη από όπου μάλλον κατάγονταν οι πρόγονοί του, και βέβαια θα δούμε τους θαυμαστές του να τον αποθεώνουν.  

  Δεν θυμάμαι να τον είχα δει ποτέ, και τώρα βλέπω ότι είναι κοντούλης. Ελαφρά καμπούρης καθώς είναι, πράγματι θα μπορούσε να είναι ήρωας της μεξικανικής επανάστασης.

  Χρόνια ναρκομανής (έπαιρνε κοκαΐνη), κάποτε γλίτωσε κυριολεκτικά από του χάρου τα δόντια.

  Είδαμε και αποσπάσματα από ταινίες του Κουστουρίτσα, με πιο πρόσφατη το «Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος».

  Ωραία επινόηση τα καρτούν με τον Μπους, τη Θάτσερ, και βέβαια τον Μαραντόνα.

  Ακούσαμε και την αυτοκριτική του. Μετάνιωσε που δεν έζησε κοντά στις κόρες του. Είχαν τα γενέθλιά τους και αυτός δεν πήγαινε ποτέ, γιατί θεωρούσε τον εαυτό του «πολύ ψηλά» για να πάει σε γενέθλια, έστω και αν αυτά ήταν των θυγατέρων του (των κορών του δεν πάει).

  Με το ντοκιμαντέρ για τον El Pepe, την τελευταία του ταινία, θα κλείσουμε το πακέτο του Κουστουρίτσα. Όμως πιο πριν θα δούμε δυο ακόμη ταινίες του.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Η ζωή είναι ένα θαύμα».