Park Chan Wook, Απόφαση φυγής (Decision to leave, 2022)

Park Chan Wook, Απόφαση φυγής (Decision to leave, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Πάλι θα μιλήσω για τους χαρακτηρισμούς που δίνουν σε μια ταινία. Η βικιπαίδεια τη χαρακτηρίζει romantic mystery film. Το IMDb τη χαρακτηρίζει crime, drama, mystery.

  Το mystery χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε crime, θα έλεγα ότι είναι ένας εγγεγραμμένος κύκλος στον κύκλο του crime. Το drama θα το μεταφράζαμε ως κοινωνική. Κι αυτό διαπερνά λίγο πολύ όλα τα είδη, όπως άλλωστε και το romance.

  Και κάτι ακόμη: κάποιος χαρακτηρισμός είναι πρωτεύων. Εδώ ποιος είναι;

  Το έργο είναι βέβαια crime, και μόνο σαν τέτοιο mystery, όμως το crime είναι απλώς το στόρι για να αναδειχθεί το romance.

  Ο έρωτας αναδεικνύεται στο μεγαλείο του εκεί που είναι μη αναμενόμενος, περισσότερο από εκεί όπου απλά περνάει δυσκολίες εξωτερικές, όπως π.χ. στον «Ερωτόκριτο». Όμως στις σημερινές ταινίες δεν βλέπουμε τόσο εξωτερικές δυσκολίες όσο εσωτερικές, δυσκολίες και εντάσσεις στη σχέση που στο τέλος ξεπερνιούνται σε ένα happy end, το οποίο εδώ δεν υπάρχει, γιατί μπαίνει εμπόδιο η ποιητική δικαιοσύνη.

  Συλλαμβάνεται ως ύποπτη για τον θάνατο του άντρα της. Έπεσε σε έναν γκρεμό. Ο αστυνομικός που την ανακρίνει δεν είναι καθόλου πεπεισμένος για την ενοχή της όπως οι άλλοι. Είναι λαθρομετανάστις, από την Κίνα, και όλοι ξέρουμε πώς αντιμετωπίζονται οι αστυνομικοί τους λαθρομετανάστες (Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: μετανάστες είναι αυτοί που πηγαίνουν νόμιμα σε μια χώρα όπως η φίλη μου η Ιωάννα που πήγε στην Αμερική, κουβαλώντας όμως το διδακτορικό της μαζί της, οι άλλοι που μπαίνουν λαθραία ή που μένουν λαθραία αφού έχει εξαντληθεί ο χρόνος παραμονής τους από τη βίζα τους όπως ένας ιρανός που γνώρισα, δεν είναι παρά λαθρομετανάστες. Φυσικά εγώ δεν τους βλέπω καθόλου με την προκατάληψη που τους βλέπουν πολλοί, καταλαβαίνω τη λαχτάρα τους να ξεφύγουν από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στις χώρες τους, είτε οικονομικές είτε λόγω πολέμου, όπως οι σύριοι).

  Θα την ερωτευθεί, όπως και αυτή αυτόν. Μα είναι παντρεμένος. Την κατάληξη του γάμου του προσημαίνει ο σκηνοθέτης από την αρχή, σε μια συζήτηση που είχε το αντρόγυνο.

  Η υπόθεση κλίνει, τελικά δεν υπάρχουν στοιχεία, η κοπέλα έχει άλλοθι, σίγουρα πρόκειται για αυτοκτονία.

  «Δεν σου είπα ποτέ ότι σε αγαπώ», της λέει ο αστυνομικός.

  Ναι, δεν της το είπε άμεσα, της το είπε όμως έμμεσα. Θα το διαπιστώσει αργότερα.

  Τελικά κάνανε ή δεν κάνανε σεξ;

  Ίσως οι κορεάτικοι κώδικες το απαγορεύουν. Όμως εγώ δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι έγιναν ζευγάρι. Είχε όλη την άνεση, μόνο το Σαββατοκύριακο πήγαινε σπίτι του, σε άλλη πόλη, η δουλειά του δεν του το επέτρεπε.

  Έγιναν ζευγάρι μέχρι τη μεγάλη ανατροπή.

  Και μετά την ανατροπή, βλέπουμε το πόσο ερωτευμένη ήταν αυτή η γυναίκα μαζί του.

  Για να βρεθούμε στο τέλος μπροστά στην ανατροπή της ανατροπής.

  Πήρε βραβείο σκηνοθεσίας η ταινία, πράγμα που μου είναι ολότελα κατανοητό. Τα ασύνδετα συχνά πλάνα που αναφέρονται σε διαφορετικά επεισόδια δίνουν πιο έντονα την ατμόσφαιρα της ταινίας. Σε ένα σημείο του έργου βλέπουμε πλάνα από την καταδίωξη να εναλλάσσονται με πλάνα μιας συζήτησης, σε άλλο χώρο. Δεν είναι ιδεολογικό μοντάζ, δεν λειτουργεί δηλαδή σαν μεταφορά, εγώ θα το χαρακτήριζα αντιστικτικό.

  Αυτό σε άλλους σκηνοθέτες δημιουργεί αφηγηματική ασάφεια, και είδα αρχικά με υποψία την ταινία. Όμως όχι, όλα ήταν ξεκάθαρα, και αυτός ο αντισυμβατικός τρόπος αφήγησης μου άρεσε τελικά.

  Εξαιρετική η ερμηνεία της κοπέλας. Για να κοιτάξω αν πήρε κανένα βραβείο.

  Βλέπω ότι και οι δυο βραβεύτηκαν σε κάποια φεστιβάλ, όμως το σενάριο δεν βραβεύτηκε, πράγμα που δεν με εξέπληξε. Ξέρω ότι το σενάριο είναι μόνιμα υποτιμημένο. Δεν ξέρω αν μου άρεσε άλλη ταινία με ίδια σκηνοθεσία αλλά με διαφορετικό σενάριο.

  Μου άρεσε πολύ, έβαλα 9 στο IMDb πράγμα που δεν συνηθίζω.

  Σας συνιστώ να τη δείτε, όπως και το «Drive my car».

  Γιατί το λέω αυτό.

  Είναι σπάνιο να με ενθουσιάσουν ταινίες που παίζονται πρώτη προβολή, κάτι που δεν συμβαίνει με τις επανεκδόσεις.