Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Ένας άλλος κόσμος (2015)

Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Ένας άλλος κόσμος (2015)

 

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία του «Αν». Ο αγγλικός τίτλος είναι «What if…».

  Τι θα συνέβαινε αν… ή εάν δεν…

  Εάν δεν… Δεν θα γράφονταν αυτές οι γραμμές.

  Το «Ένας άλλος κόσμος» είναι η δεύτερη και τελευταία μέχρι στιγμής ταινία του Παπακαλιάτη. Μετά τον απορρόφησε πλήρως η τηλεόραση. Τώρα παίζεται το «Maestro».

  Στο «Αν» με ένα μικρό team ηθοποιών έδωσε μια πλατιά γκάμα πιθανών καταστάσεων που μπορεί να αντιμετωπίσουν ζευγάρια απλώς δίνοντας διαφορετικές εκδοχές στην ιστορία, «αν» δηλαδή σε κάποια φάση συνέβαινε κάτι άλλο, όπως π.χ. να προλάβει ή να μην προλάβει η Έλεν το τραίνο. Εδώ με τρία ζευγάρια ηθοποιών δίνει εκδοχές σχέσεων. Στα δυο τελευταία δίνει την εκδοχή της δεύτερης ευκαιρίας.

  Το έργο μου θύμισε κινέζικα σήριαλ που έβλεπα κάποτε. Για να μπορεί να τα βλέπει όλη η οικογένεια σ’ αυτά υπήρχαν οι νεαροί, οι μεσήλικες γονείς και οι παππούδες.

  Κοινό μοτίβο και στις τρεις ιστορίες είναι «τα σύνορα της αγάπης». Στην πρώτη είναι η κοπέλα με τον σύριο μετανάστη, σπουδαστή της σχολής καλών τεχνών. Στο δεύτερο είναι ο ίδιος ο Παπακαλιάτης, που υπογράφει και το σενάριο, με τη σουηδέζα. Στο τρίτο η ελληνίδα νοικοκυρά με τον γερμανό πανεπιστημιακό, που παίρνοντας τη σύνταξή του ήλθε να ζήσει στην Ελλάδα.

  Όπως και στο «Η γυναίκα ενός κατασκόπου» ο Ryusuke Hamaguchi (από χθες παίζεται η καινούρια του ταινία «Drive my car»), αν και υπογράφει μόνο το σενάριο δίνει το ιδεολογικό του στίγμα, έτσι και ο Παπακαλιάτης, σε αντίθεση με το «Αν», δίνει σ’ αυτή την ταινία το ιδεολογικό του στίγμα.

  Δεν θα μπορούσε να φανεί καλύτερα ο αντιρατσισμός του από ότι στην πρώτη ιστορία. Επίσης με τη δεύτερη και την τρίτη σχολιάζει την κρίση στην οποία βρισκόταν η χώρα μας ήδη πέντε χρόνια. Στη δεύτερη βλέπουμε τον αντίκτυπο που δημιουργείται στην ψυχή των στελεχών, καθώς αναγκάζονται να απολύσουν υπαλλήλους. Η μεσολάβηση του Παπακαλιάτη δεν έπιασε, ο φίλος του, παρά τη μεσολάβησή του, απολύθηκε από τη σουηδέζα, με αποτέλεσμα να αυτοκτονήσει.

  Θα κάνω εδώ μια παρέκβαση.

  Ένας χωριανός μου πήγε στον ορθοπεδικό. Αυτός τον είδε με κατεβασμένα τα μούτρα. -Τι σου συμβαίνει; -Αυτοκτόνησε ο γαμπρός μου πέφτοντας από την ταράτσα. -Γιατί; -Μάγειρας, απολύθηκε πριν ένα χρόνο, δεν κατάφερε να ξαναβρεί δουλειά. Ο γιατρός βγαίνει έξω στον προθάλαμο και λέει στους υπόλοιπους που περίμεναν τη σειρά τους -Δυστυχώς δεν μπορώ να σας δεχτώ σήμερα, κλείσετε άλλο ραντεβού. -Γιατί; ρωτάει ο χωριανός μου. -Δεν αντέχω ψυχολογικά να τους δω, άκουσα τρεις τέτοιες ιστορίες από πελάτες μου μέσα στη βδομάδα.

  Κλείνει η παρέκβαση.

  Η σουηδέζα, όταν ο Παπακαλιάτης της λέει το περιστατικό, δεν αντέχει, ζητάει από την εταιρεία της να την αντικαταστήσει.

  Δεν είχε το κουράγιο να κάνει κι άλλες απολύσεις.

  Στην τρίτη βλέπουμε τον αντίκτυπο της κρίσης στον απλό λαό. Η ηλικιωμένη νοικοκυρά (-Πόσων χρόνων είσαι; -Εξήντα, λέει ελληνικά στον γερμανό, για να του πει στη συνέχεια, fifty five. Υπάρχουν κάποιες πινελιές χιούμορ στην ταινία) δεν μπορεί να γεμίσει το καλάθι της, σε αντίθεση με το γερμανό.  

  Μα γιατί δεν λέει στον μικρό γιο του την αλήθεια, ότι δεν τα πηγαίνει καλά με τη μητέρα του, ότι θα χωρίσουν; Τον ρωτάει η σουηδέζα. Η αλήθεια πάνω απ’ όλα.

  Είναι σίγουρο αυτό;

  Όχι, δεν είναι σίγουρο.

  Το λέω εγώ που είμαι ψυχαναγκαστικά φιλαλήθης.

  Το αναπτύσσει ο Ίψεν στην «Αγριόπαπια».

  Πρέπει να την ξαναδώ την ταινία.

  Αλλά το ζήτημα το συζητάει και ο Σαρτρ, νομίζω στο βιβλίο του «Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός». -Αν ο γερμανός σε ρωτούσε μήπως κρύβεις στο σπίτι σου κάποιον αντιστασιακό, κάποιον εβραίο, και πράγματι έκρυβες, θα του έλεγες την αλήθεια;

  Δεν είναι όλα συν ή πλην, άσπρο ή μαύρο, θετικό ή αρνητικό. Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις.

  Εξαιρετικός ο Παπακαλιάτης, και σαν σκηνοθέτης, και σαν ηθοποιός, αλλά προπαντός θα έλεγα σαν σεναριογράφος: έχει μεγάλη φαντασία.

  Είχα κάνει παλιά τη σκέψη ότι οι σεναριογράφοι των σήριαλ πρέπει να έχουν πολύ μεγαλύτερη φαντασία από ό,τι οι σεναριογράφοι ταινιών. Πρέπει να γράφουν συνεχώς επεισόδια, να φαντάζονται πλοκές, κάτι που δεν συμβαίνει με τους σεναριογράφους κινηματογραφικών έργων.

  Εξαιρετική ταινία, για να δω τη βαθμολογία της στο IMDb.

7,4.

  Ναι, της αξίζει.