Philippe Lasage, Genesis (2018)

Philippe Lasage, Genesis (2018)

 

  Μας άρεσε πολύ η ερμηνεία της Noée Abita στην ταινία «Νυχτερινοί επισκέπτες» του Μιχαήλ Χερς που θα προβληθεί μεθαύριο Πέμπτη και είπαμε να δούμε κάποιες ταινίες της ακόμη.

  Η «Γένεσις» δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, τη βρήκα πολύ αμερικανιά, παρόλο που είναι καναδέζικη και μιλάνε γαλλικά.

  Η «Γένεση» δεν είναι καν ταινία ενηλικίωσης, απλά μας παρουσιάζει τις ζωές ενός αγοριού και ενός κοριτσιού.

  Όχι, δεν είναι ζευγάρι.

  Συχνά βλέπουμε το αγόρι στην αίθουσα διδασκαλίας, και ένα καθηγητή, αρκετά περίεργο, και μια καθηγήτρια, στην έδρα. Τον βλέπουμε επίσης στους κοιτώνες του οικοτροφείου, που βρίσκονται πάνω από τις αίθουσες διδασκαλίας. Έχει ερωτευτεί έναν συμμαθητή του. Το ομολογεί στην τάξη. Θα φάει διακριτικό κράξιμο.

  Και βέβαια δεν είναι τυπική η περίπτωσή του.

  Πιο τυπική είναι η περίπτωση της κοπέλας. Ερωτεύεται έναν άχρηστο ο οποίος μια βραδιά, σε ένα μπαρ, αφού τη μεθάει, τη βγάζει έξω στη βροχή, τη ρίχνει κάτω και τη βιάζει. Είχε παρατήσει το αγόρι της γιατί, ο μ@λ@κ@ς, της είχε πει ότι θέλει να έχουν ανοικτή σχέση. Κλαίει απαρηγόρητος όταν τον παρατάει. Τι περίμενε δηλαδή;

  Στο τέλος της ταινίας ο σκηνοθέτης τούς εγκαταλείπει, και πηγαίνει σε ένα κάμπινγκ όπου κάνουν διακοπές μαθητές σε προεφηβική ηλικία. Ακούμε πολύ μουσική, πολλά τραγούδια, και τους βλέπουμε να χορεύουν. Εδώ το στόρι είναι το αδέξιο, τρυφερό φλερτ ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που βρίσκονται σε προεφηβική ηλικία.

  Τελειώνει το κάμπινγκ, αγκαλιάζονται παθιασμένα αρκετή ώρα πριν χωρίσουν. Θα μπορούσε τουλάχιστον ο σκηνοθέτης να μας δώσει μια ακτίνα happy end, βάζοντάς τους να ανταλλάσσουν τηλέφωνα.

  Στην ταινία ακούσαμε για ισλαμοφοβία.

  Τη λέξη την έχουν πασάρει όπως έχει πασάρει ο Εντουάρντ Σαΐντ τη λέξη «οριενταλισμός» στο ομότιτλο βιβλίο του, που σημαίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι εμείς οι δυτικοί έχουμε λαθεμένη αντίληψη για το ισλάμ.

  Έτσι έχουν πασάρει και την ισλαμοφοβία.

  Η λέξη παραπέμπει συνειρμικά στην αγοραφοβία, στην κλειστοφοβία… δηλαδή δεν είναι παρά μια φοβία, από την οποία θα πρέπει να θεραπευτούμε.

  Άντε τώρα να το πεις αυτό στους Αφγανούς που εκπατρίζονται για να γλιτώσουν από τους Ταλιμπάν και στους Ιρανούς που σκοτώνονται στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τον φόνο από τους φρουρούς της επανάστασης μιας νεαρής κούρδισας γιατί δεν φορούσε μαντίλα.

  Στο Ιράν, δεν ξέρω και σε πόσες ακόμη μουσουλμανικές χώρες, σύμφωνα με τη σαρία, για ένα ίδιο ατύχημα, για παράδειγμα το σπάσιμο ενός χεριού σε τροχαίο, η γυναίκα παίρνει τη μισή αποζημίωση από ό,τι ένας άντρας. Όμως δεν πληρώνει μισά έξοδα νοσηλείας.

  Επίσης η μαρτυρία μιας γυναίκας σε ένα δικαστήριο ισχύει όσο η μισή ενός άντρα.

  Είναι μεγάλη η λίστα, όμως σταματάω εδώ.

  Οι δούλοι απελευθερώθηκαν, όχι όμως και η γυναίκα στον ισλαμικό κόσμο.  

  Να μην παρεξηγούμαι.

  Το ότι έχω αυτή την αντίληψη για το ισλάμ δεν σημαίνει καθόλου ότι έχω την ίδια αντίληψη που έχει και ο χρυσαυγίτης για κάθε φουκαρά μουσουλμάνο λαθρομετανάστη, απεναντίας μάλιστα.

  Κάπου το έχω γράψει:

  Της γης οι κολασμένοι είναι σήμερα οι λαθρομετανάστες, και έχουν την απόλυτη συμπάθειά μου. 

(Βρήκα πού: Στην ανάρτησή μου για το "Θολό ποτάμι του Μπαασίμ" του Θωμά Σιδέρη, του οποίου "Τα ρόδια του Ναγκόρνο Καραμπάχ" θα παιχτούν στις 22 του Δεκέμβρη στο Στούντιο.  "Της γης οι κολασμένοι κατά τον Franz Fanon είναι οι λαοί που αγωνίζονται να αποτινάξουν την αποικιοκρατία. Πριν πολλά χρόνια σκεφτόμουνα ότι της γης οι κολασμένοι είναι οι διάφορες μειονότητες. Σήμερα πιστεύω ότι της γης οι κολασμένοι είναι οι μετανάστες".