Michele Lupo, Arizona colt (1966)

Michele Lupo, Arizona colt (1966)

 

  Όταν διορίστηκα στην Κάσο (1982), η Τρίτη ήταν για μας τους συναδέλφους (πρωτοδιόριστοι όλοι εκτός από τον Αθηναγόρα, κατά κόσμον Παραδείση Βασίλειο, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται) ό,τι το Σάββατο για τους πιστούς. Όπως αυτοί δεν χάνουν εσπερινό, έτσι κι εμείς δεν χάναμε το καουμπόικο που έπαιζε κάθε Τρίτη η ΕΡΤ 2, στην έγχρωμη τηλεόραση που είχε κουβαλήσει μαζί του ο Νίκος ο Νάνος (καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται).

  Τα καουμπόικα είναι αγαπημένο μου είδος, όμως τώρα πια δεν βλέπω, είναι μια πολυτέλεια για μένα. Τι να πρωτοπρολάβω, σκηνοθέτες που βλέπω πακέτο, τις ταινίες που θα προβληθούν την Πέμπτη ή τις ιρανικές και τις κινέζικες, μπας και καταφέρω να τελειώσω κάποια στιγμή τις δυο εισαγωγές που έχω ξεκινήσει να γράφω, για τον ιρανικό και τον κινέζικο κινηματογράφο;

  Αν βλέπεις μια όπερα του Πεκίνου χωρίς υπότιτλους είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα σε πάρει ο ύπνος, κι εγώ δεν ήθελα να κοιμηθώ πριν τις 12, για να μην ξυπνήσω άγρια χαράματα, κάτι που με αγριεύει.

  Τι να κάνω λοιπόν;

  Αφού χάζεψα λίγο στο τικτόκ (είναι διεγερτικό, όπως γενικά ο υπολογιστής καθώς είναι διαδραστικός) είπα να δω ένα καουμπόικο.

  Το «Αριζόνα κολτ», αν δεν με απατούσε η μνήμη μου, είναι ένα από τα αγγλικά βιβλία που αγόρασα μαθητής για να εξασκήσω τα αγγλικά μου. Μήπως να το δω;

  Και το είδα.

  Κοιμήθηκα στις δυόμιση.

  Ξύπνησα στις επτάμιση.

  Τέλεια.

  Και τώρα τι να γράψω για την ταινία;

  Γουέστερν σπαγκέτι, απ’ αυτά που έβγαιναν ένα σωρό τη δεκαετία του ’60.

  Με τον Giuliano Gemma πρωταγωνιστή, που αρχικά είχε ένα αμερικάνικο όνομα για να είναι πιο τραβηχτικές οι ταινίες, αλλά που τώρα το έχω ξεχάσει.

  Αλλά για να δω τη βικιπαίδεια.

  Montgomery Wood, το θυμήθηκα.

  Ο παράνομος είναι πάντα ελκυστικός σαν χαρακτήρας (Ο Νίτσε θαύμαζε τους εγκληματίες, σαν δυνατούς χαρακτήρες). Τέτοιος είναι ο Αριζόνα Κολτ. Πιστολάς καλός, εμείς θα τον δούμε και σαν χαρτοκλέφτη, αλλά πιο πρώτα θα τον δούμε φυλακισμένο. Θα ελευθερωθεί μαζί με άλλους φυλακισμένους από τον Φερνάντο Ρέι.

  Γιατί τους ελευθέρωσε;

  Πραγματικά, ένας πολύ πρωτότυπος τρόπος για να στρατολογήσει άντρες στη συμμορία του. Μάλιστα τους μαρκάρει σαν να είναι γελάδια.

  Όμως ο Φερνάντο Ρέι δεν είναι ο μόνος κακός. Υπάρχει και ένας άλλος, ο οποίος σκότωσε την αδελφή της κοπέλας.

  Προτίθεται να τον βρει και να τους τον φέρει, αλλά θέλει αμοιβή.

  Πόσα;

  5.000 δολάρια (με αγοραστική αξία προφανώς πολύ μεγαλύτερη το 1966).

  Μα δεν μπορεί να δώσει πάνω από 500, του λέει ο πατέρας της.

  Εν τάξει τότε, αλλά τα υπόλοιπα 4.500 θα τα εισπράξει σε είδος: θα κοιμηθεί ένα βράδυ με την κόρη του.

  Να μη λέω λεπτομέρειες για την ιστορία, παρά μόνο το τέλος.

  Αυτή του ζητάει να μείνει στην πόλη.

  Για πάντα (όχι, δεν το έκαναν, απλά φιλήθηκαν).

  -Θα το σκεφτώ, της λέει την ατάκα που είπε και στον Φερνάντο Ρέι όταν του ζήτησε να μπει στη συμμορία.

  Φεύγει.

  Είναι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι.

  Ίσως πρέπει να αρχίσω να βλέπω πάλι καουμπόικα.

  Λέω να συνεχίσω με την ταινία «Και οι επτά ήσαν υπέροχοι» (1960) του John Sturges, μεταφορά της ταινίας «Οι επτά σαμουράι» (1953) του Κουροσάβα, τον οποίο έχω ξεκινήσει να βλέπω πακέτο αλλά έχω κολλήσει.