Καθώς καθόμουνα στη λεκάνη και έ#εζ@ (έχω δηλώσει ραμπελαιικός) έκανα κάποιες σκέψεις φέρνοντας στο νου μου την χθεσινή μου ανάρτηση για τη γλώσσα, που συνειρμικά με οδήγησαν στη γνωστή συζήτηση, ότι σήμερα κατακλυζόμαστε από πληροφορίες ενώ είμαστε ελλειμματικοί σε γνώσεις.
«Τα όρια των πληροφοριών μου είναι τα όρια της γνώσης μου», θα παραφράσω τον Βιτγκενστάιν.
Εν τάξει, ας μην το παρακάνουμε.
Δεν είναι πάντα ευδιάκριτα τα όρια μεταξύ πληροφορίας και γνώσης, ή μάλλον, πληροφορία και γνώση είναι σαν δυο κύκλους που εν μέρει αλληλοκαλύπτονται (κάπως λέγονται στα μαθηματικά, δεν θυμάμαι), πότε περισσότερο, πότε λιγότερο. Το να ξέρεις ότι η άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε το 1453 είναι γνώση ή πληροφορία;
Το ότι όπου να ’ναι θα χιονίσει στην Αττική όπως λένε τα δελτία καιρού είναι γνώση ή πληροφορία;
Θα τολμούσα έναν ορισμό, παρόλο που δεν συμπαθώ ούτε τους ορισμούς ούτε τους αφορισμούς: Γνώση είναι εκείνο στο οποίο σε οδηγεί μια πληροφορία όταν συνδυαστεί με άλλες πληροφορίες.
Θα φέρω ένα χοντρικό παράδειγμα.
Ο Μωάμεθ κατέκτησε την Αίγυπτο το 641 μ.Χ.
Η αιγυπτιακή γλώσσα έπαψε να μιλιέται μετά από τέσσερις αιώνες αραβικής κατάκτησης, ενώ μιλιόταν μέχρι τότε παρά το ότι ήταν κατακτημένη από Πέρσες, Έλληνες και Ρωμαίους για πάνω από μια χιλιετία.
Σίγουρα γνώση είναι να ξέρεις ότι η αραβική κατάκτηση υπήρξε αδυσώπητη για τους απόγονους εκείνων που έκτισαν τις πυραμίδες.
Και πάλι θα τονίσω ότι πληροφορία και γνώση συχνά αλληλοκαλύπτονται, ότι δεν έχουν πάντα ευδιάκριτα όρια.
Αυτό, για να μη δαιμονοποιούμε το διαδίκτυο, ότι τάχα προσφέρει πληροφορίες και όχι γνώσεις.
Δεν θα κάνω ξεχωριστή ανάρτηση, απλά συμπληρώνω μετά από ώρες γράφοντας μια ακόμη παράφραση, έχοντας στο νου μου το ντοκιμαντέρ στο οποίο αναφέρομαι στην προηγούμενη ανάρτησή μου. «Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια στης γνώσης μου». Τα όρια του κόσμου της «Λεοπάρδαλης του χιονιού» είναι τα πιο μακρινά μέρη στα οποία έχει φτάσει στα οροπέδια του Θιβέτ αναζητώντας τροφή ή ασφαλείς κρυψώνες για τα μικρά της.
Posts
No comments:
Post a Comment