Alina Grigore, Μπλε φεγγάρι (Crai nou, 2021)

Alina Grigore, Μπλε φεγγάρι (Crai nou, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Για την ακρίβεια «Νέα σελήνη», αυτός είναι ο ρουμάνικος τίτλος της ταινίας  της Alina Grigore, καταξιωμένης ηθοποιού που δοκιμάζει την τύχη της και στη σκηνοθεσία. Μήπως η «Νέα σελήνη» είναι η πανσέληνος; Σαν να μου φάνηκε κάτι τέτοιο.

  Δεν είναι μόνο η Αλίνα Γκριγκόρε, και άλλοι ηθοποιοί δοκίμασαν την τύχη τους στη σκηνοθεσία, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του Κλιντ Ήστγουντ.

  Δεν με εξέπληξε το θέμα της ταινίας. Σαν γυναίκα η Αλίνα, διεκτραγωδεί τη θέση της γυναίκας στη ρουμάνικη κοινωνία.

  Ο Ρομάν Γιάκομπσον είναι νομίζω αυτός που είπε ότι η πεζογραφία είναι μια μετωνυμία της πραγματικότητας (μια «φέτα ζωής» θα έλεγε ο Ζολά) και η ποίηση μια μεταφορά της.

  Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον κινηματογράφο, ο οποίος είναι αφηγηματικός όπως και η πεζογραφία, σε αντίθεση με τη σύγχρονη ποίηση που δεν είναι αφηγηματική.

  Για να το πούμε διαφορετικά: κατά πόσο η περίπτωση της Ιρίνας είναι τυπική στην ρουμάνικη κοινωνία, ή αποτελεί απλά μια εξαίρεση; (δεν μιλάμε βέβαια για τις λεπτομέρειες).

  Η Ιρίνα είναι καλή μαθήτρια, θέλει να πάει στο Βουκουρέστι να σπουδάσει.

  Γιατί όχι στην Αγγλία;

  Όχι, στο Βουκουρέστι.

  Δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος. Θέλει να φύγει για να ξεφύγει από μια οικογένεια όπου όλοι τσακώνονται. Και όχι μόνο αυτό, της φέρονται βάναυσα, ένας μάλιστα τη κτυπάει.

Και πώς θα τα βγάλουν πέρα την τουριστική περίοδο αν φύγει; (έχουν ταβέρνα).

  Μου θύμισε την περίπτωση του πατέρα μου.

  Ο πατέρας μου ήταν διαβαστερός. Θυμάμαι που γύριζε σπίτι από το καφενείο κάθε Κυριακή και μου μιλούσε με ενθουσιασμό για το χρονογράφημα του Πλωρίτη που διάβασε στο Βήμα, το οποίο το ξεκοκάλιζε.

  Έπαθε πλευρίτη όταν πήγαινε Δευτέρα γυμνασίου, έκανε πολλές απουσίες (τώρα η πλευρίτιδα έχει εξαφανιστεί, τότε όμως δύσκολα ανάρρωνες απ’ αυτήν) και έχασε τη χρονιά.

  Άλλο που δεν ήθελε ο παππούς μου.

  Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις, κάτσε να δουλεύεις στα χωράφια.

  Ο συμμαθητής του όμως συνέχισε, τέλειωσε το σχολαρχείο και έγινε δάσκαλος.

  Θα μπορούσε να είχε γίνει και ο πατέρας μου.

  Για μένα καλύτερα που δεν έγινε, γιατί μάλλον τώρα δεν θα υπήρχα.

  Γι’ αυτόν όμως;

  Μια από τις αδελφές του έμεινε εντελώς αγράμματη.

  Γιατί;

  Γιατί τη σταμάτησαν από το σχολείο για να πηγαίνει μαζί με μια κοπέλα χωριανή να βόσκουν τις αίγες, γιατί την πολιορκούσε ένας ερωτιδέας.

  Θα τα καταφέρει η Ιρίνα;

  Μέχρι την τελευταία στιγμή παίζεται αν θα τα καταφέρει ή όχι.

  Η ταινία τελειώνει με ένα εφέ έκπληξης.

  Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημά της.

  Πήγε για λίγο στο Βουκουρέστι, σε μια φίλη.

  Πήγε σε ένα πάρτι.

  Γύρισε μεθυσμένη.

  Με κάποιον.

  Δεν κατάλαβε από το μεθύσι ότι έχασε την παρθενιά της.

  Θα ξαναβρεθεί με τον τύπο, όμως δεν γίνεται τίποτα, είναι παντρεμένος.

  Υπάρχει και μια παράλληλη ιστορία με την αδελφή της τη Βίκη.

  Έχει γκόμενο; Έχει γούστο να είναι και γκαστρωμένη.

  Ο ματσό αδελφός είναι έτοιμος να την αρπάξει στο ξύλο, όμως τον εμποδίζουν.

  Πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή ταινία (μπα, τώρα το βλέπω, έχει μόλις 5,8 βαθμολογία στο ΙΜDb, να μια περίπτωση που τάσσομαι με την πλευρά των κριτικών), και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι και η επόμενη ταινία της θα είναι γύρω από την ίδια ή μια παρόμοια θεματική.