Sébastien Marnier, H ρίζα του κακού (L’ origine du mal, 2022)

Sébastien Marnier, H ρίζα του κακού (L’ origine du mal, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Όταν ανατρέπονται οι αφηγηματικές σου αναμονές τσατίζεσαι, και παύει να σου αρέσει η ταινία.

  Καλά, το θρίλερ το καταλαβαίνω, εμπεριέχει το σασπένς που, κατά τον Syd Field, είναι sine qua non σε μια ταινία, κάτι που το πιστεύω κι εγώ, όμως το δράμα;

  Η καημένη η κοπέλα, που επί τέλους, μετά από χρόνια, βρίσκει τον πατέρα της!!!

  Έχω δει και άλλα τέτοια έργα.

  Μετά έχουμε την πρώτη υποψία: δεν είναι αυτή η κόρη του, υποκρίνεται ότι είναι η κόρη του, η κόρη του είναι η γκόμενά της, που βρίσκεται στη φυλακή.

  Όμως θα ξενερώσουμε ολότελα όταν αυτή η καθ’ όλα συμπαθητική κοπέλα αποδεικνύεται μια στυγνή…

  Εν τάξει, δεν γράφω τη λέξη, ας μην το κάνω ολότελα σπόιλερ.

  Και η ταινία πια για μένα είναι απλώς crime, είδος που δεν μου αρέσει.

  Κανένα από τα πρόσωπα σ’ αυτή την ταινία δεν προκαλεί τη συμπάθεια. Ούτε ο πατέρας, ούτε η γυναίκα του, ούτε η κόρη του, ούτε η υπηρέτρια.

  Τελικά, αν υπάρχει κάτι δραματικό στην ταινία, βρίσκεται στον τίτλο: Η ρίζα του κακού είναι το χρήμα. Η κακία αυτών των ανθρώπων εκφράζεται με την προσπάθειά τους να κερδίσουν.

  Να το γράψω για άλλη μια φορά, δεν μου αρέσουν έργα που ο κύριος χαρακτήρας είναι αρνητικός. Και εδώ αρνητικός χαρακτήρας δεν είναι μόνο η κοπέλα, αλλά όλοι τους.