Jean-Lyc Godard, Αρσενικό-θηλυκό (Masculin-Feminin, 1966)

Jean-Lyc Godard, Αρσενικό-θηλυκό (Masculin-Feminin, 1966)

 

  Με αφορμή το «Weekend» που προβάλλεται από χθες

  Καθώς έβλεπα την ταινία, μου ήλθε στο μυαλό ο χαρακτηρισμός: χαριτωμένη.

  Εγκαταλείπει φαίνεται ο Γκοντάρ τις ιστορίες (μένει να δω ακόμη τις τρεις επόμενες ταινίες του, με τελευταία το «Weekend»), όμως όχι τη σαφήνεια στην αφήγηση. Βλέπουμε ανεξάρτητα επεισόδια, που δείχνουν την παρισινή νεολαία, πριν τον γαλλικό Μάη. Σε αφίσα-μεσότιτλο διαβάζουμε ότι η ταινία θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί «Τα παιδιά του Μαρξ και της κόκα κόλα». Αν ζούσε ο Γκοντάρ και γύριζε μια παρόμοια ταινία, θα μπορούσε να  την τιτλοφορήσει «Τα παιδιά της κόκα κόλα». Όχι με την έννοια ότι ο Μαρξ, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, έχει απαξιωθεί, αλλά με την έννοια ότι η νεολαία σήμερα χ…κε για την πολιτική, για να χρησιμοποιήσω ατάκα αγαπημένης φίλης.

  Δεν παρακολουθούμε είπαμε κάποια ιστορία, απλά βλέπουμε επεισόδια από την σχέση του Ζαν Πιερ Λεό με τη Σαντάλ Γκογιά. Η τρίτη της παρέας είναι η Μαρλέν Ζομπέρ. Τα επεισόδια αυτά δείχνουν πώς σκέφτεται και πώς κινείται η νεολαία, σε σχέση με την πολιτική και σε σχέση με το άλλο φύλο. Τα χιουμοριστικά επεισόδια είναι άφθονα.

  Την ψυχολογία και τον χαρακτήρα  των ηρώων φωτίζουν οι άφθονοι διάλογοι. Έχω γράψει πως δεν μου αρέσουν τα μικρά πλάνα με τις γρήγορες εναλλαγές, με κουράζουν. Εδώ ο Γκοντάρ αποφεύγει στους διαλόγους το σαμ κόντρα σαμ, δείχνει μόνο το ένα πρόσωπο που μιλάει ενώ το άλλο μιλάει off-screen. Κάποια στιγμή η κάμερα μπορεί να περάσει στο άλλο πρόσωπο.

  7,4 η βαθμολογία της στο IMDb, εγώ έβαλα 8.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, ιδιαίτερα για το χιούμορ της, κάτι που δεν θυμάμαι να ξανασυνάντησα στον Γκοντάρ.

Η προηγούμενη ταινία που είδαμε ήταν η προ-προηγούμενη ταινία του Γκοντάρ, η «Alphaville», ενώ την προηγούμενη, τον «Τρελό πιερό» την είδαμε πριν δυο χρόνια.