Cristi Puiu, Η οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου (Moartea domnului Lăzărescu, 2005)

 

Cristi Puiu, Η οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου (Moartea domnului Lăzărescu, 2005)

 

  Είχα έτοιμο το αρχείο εδώ και τεσσεράμισι χρόνια, κάποιος μου σύστησε την ταινία, όμως δεν μπόρεσα να τη δω τελικά. Την είδα τώρα.

  Μαύρη κωμωδία τη χαρακτηρίζει η βικιπαίδεια, ενώ το IMDb comedy, drama.

  Σίγουρα είναι δράμα. H κωμωδία, και όχι μαύρη, είναι στην αρχή της.

  Ο κος Λαζαρέσκου ζει μόνος. Όχι εντελώς, ζει με τρεις γάτες. Είναι 63 χρονών, συνταξιούχος μηχανικός. Πίνει, είναι αλκοολικός.

  Τον πιάνει πονοκέφαλος. Απευθύνεται σε ένα ζευγάρι που μένουν στην ίδια πολυκατοικία, να του δώσουν κάποιο παυσίπονο. Πιστεύει ότι ο πονοκέφαλος οφείλεται σε μια εγχείρηση έλκους του στομάχου που είχε κάνει εδώ και χρόνια.

  Οι γείτονες αυτοί, παρόλο που δεν χωνεύουν τις γάτες του, αφήνουν παντού τρίχες και έχουν ψύλλους, του συμπαραστέκονται. Τον οδηγούν στο διαμέρισμά του, τον ξαπλώνουν στο κρεβάτι και καλούν ασθενοφόρο.

  Έρχεται το ασθενοφόρο, και αρχίζει μια οδύσσεια, τόσο του ίδιου όσο και της νοσοκόμας που τον συνοδεύει, καθώς τον στέλνουν από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Τελικά μόνο στο τελευταίο θα τον εγχειρίσουν.

  Δεν βλέπουμε την εγχείρηση, όμως ο τίτλος κάνει το σπόιλερ: ο κύριος Λαζαρέσκου δεν επέζησε.

  Στην αρχή νόμιζα ότι η ταινία ήταν μια σάτιρα για τα νοσοκομεία της Ρουμανίας, όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Υπήρχε πρόβλημα, ένα τροχαίο στοίχισε τη ζωή σε ένα σωρό άτομα, σαράντα άτομα νοσηλεύονται, μόνο τα τρία είναι εκτός κινδύνου, δεν μπορούν να ασχοληθούν μαζί του, εξάλλου χρειάζεται μια μαγνητική τομογραφία, όμως ο αξονικός τομογράφος είναι κατειλημμένος από τους τραυματίες του τροχαίου.

  Περισσότερο θα χαρακτήριζα την ταινία σαν ρεαλιστική για το τι συμβαίνει στα νοσοκομεία. Βλέπουμε το φλερτ μιας νοσοκόμας με το γιατρό, βλέπουμε και δυο γιατρούς να τα βάζουν με την νοσοκόμα που τον συνοδεύει, δεν θα τους μάθει τη δουλειά τους.

  Πολύ καλή ταινία, αλλά το να διαδραματίζεται η πλοκή στα νοσοκομεία δεν μου άρεσε. Η ταινία βέβαια έχει πολύ υψηλή βαθμολογία στο IMDb, 7,8.

  Εξαιρετικός στο ρόλο του ο Ioan Fiscuteanu, βραβεύτηκε κάμποσες φορές γι’ αυτόν.

  Και η τραγική ειρωνεία: ο Fiscuteanu πέθανε δυο χρόνια μετά από την προβολή της ταινίας, σε ηλικία 70 χρονών, από καρκίνο του παχέως εντέρου, όπως υπέθετε – λάθος όμως – η νοσοκόμα του ασθενοφόρου για τον ασθενή της.

  Άλλος ένας ακόμη που πήγε σαν το σκυλί στο αμπέλι, επειδή δεν έκανε κολονοσκόπηση.

  Έχω μια σκληρή εμπειρία από νοσοκομείο, μόλις γύρισα από την Κρήτη από τις καλοκαιρινές μου διακοπές.

  Τα τελευταία δυο χρόνια έχω πρόβλημα με το στομάχι μου, παρά τα φάρμακα για το στομάχι που παίρνω λόγω του αντιπηκτικού που επίσης παίρνω, λόγω κολπικής μαρμαρυγής. Αν δεν προσέξω, με ταράζει στον πόνο και στον εμετό.

  Μετά την τελευταία κρίση, πριν δυο βδομάδες, πείστηκα ότι το πρόβλημα προέρχεται από κάποια ίωση που με κτυπάει στο στομάχι αν το βρει μπόσικο, όχι από πολύ φαγητό αλλά από ακατάλληλο φαγητό.

  Έντεκα η ώρα το βράδυ καταλαβαίνω ότι δεν θα τη βγάλω καθαρή, θα βογκάω όλη νύχτα από τους πόνους. Βρήκα ότι εφημέρευε το Λαϊκό, πήγα σ’ αυτό με χίλια ζόρια.

  Νόμιζα ότι θα είχα την ίδια περιποίηση που είχα και στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας, θα μου έβαζαν αμέσως ορό με παυσίπονο. Αφού το ένα δεν με έπιασε, άκουσα το γιατρό να λέει στη νοσοκόμα «Βάλε του μορφίνη».

  Θαυματουργή.

  Με εξετάζει μια νοσοκόμα, και με αφήνει ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Μετά από μισή ώρα τη φωνάζω, μου λέει «Με συγχωρείς, σε ξέχασα» (έτσι ακριβώς). Μου γράφει ένα χαρτί και με παραπέμπει στο παθολογικό.

  Εκεί περίμενε κόσμος και ντουνιάς.

  Δεν είχε πού να καθίσω, ήταν αδύνατο να σταθώ όρθιος.

  Κάθισα στο πάτωμα.

  Μου έφεραν μια αναπηρική πολυθρόνα.

  Κάθισα και προσπαθούσα να πνίξω όσο μπορούσα τα βογγητά μου. Στο τέλος, εξαντλημένος, αποκοιμήθηκα.

  Το πρωί ξύπνησα και ήμουνα περδίκι. Ο πόνος με κρατάει κάπου επτά οκτώ ώρες μόνο.

  Πολλοί που περίμεναν στα επείγοντα την είχαν κοπανήσει. Εγώ ήμουν ο τελευταίος που θα εξεταζόταν.

  Παρά τη σύσταση μιας νοσοκόμας να περιμένω, εγώ σηκώθηκα και έφυγα. Αφενός ένοιωθα μια χαρά, αφετέρου είχα ραντεβού στο Συγγρού για κάτι καυτηριασμούς.

  Συμπέρασμα: δεν πρόκειται να καταφύγω στα επείγοντα για στομαχόπονο άλλη φορά.

  Ένα απόγευμα την έβγαλα στην πολυθρόνα (το κρεβάτι κάνει την κατάσταση χειρότερη), ενώ έκανα κάπου δέκα εμετούς ενδιάμεσα. Μετά από ώρες βέβαια συνήλθα. Το βράδυ κοιμήθηκα σαν περδίκι, εξαντλημένος καθώς ήμουν.