keisuke kinoshita H Μπαλάντα του Ναραγιάμα (1958)

 

keisuke kinoshita H Μπαλάντα του Ναραγιάμα (1958)

 

  Πριν τρεις μήνες είδα για τρίτη φορά την ομώνυμη ταινία του Σοχέι Ιαμαμούρα (σας παραπέμπω στην ανάρτησή μου, όπου λέω πράγματα που δεν θα επαναλάβω εδώ). Έκανα τότε τη σκέψη να δω την ταινία του Keisuke Kinoshita, αλλά δυστυχώς υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Την είδα τώρα με την ευκαιρία της επανέκδοσής της.

  Μπορεί να μην την γνώριζα, την Kinuyo Tanaka, που τόσο μοιάζει στην Τζούλια, αν δεν έβλεπα το όνομά της ανάμεσα στα ονόματα των ηθοποιών. Την είδα σε πάρα πολλές ταινίες του Kenji Mizoguchi και του Yasujiro Ozu, νεαρή τότε. Την είδα και σε δυο ταινίες που σκηνοθέτησε η ίδια, με δεύτερη την «Έρωτας κάτω από τον σταυρό». (Ανοίγοντας τον σύνδεσμο θα δείτε τους συνδέσμους για την προηγούμενη ταινία της και για τους δυο κορυφαίους γιαπωνέζους σκηνοθέτες, τους οποίους είδα πακέτο). Εδώ, στα 49 της χρόνια, υποδύεται την εβδομηντάρα που θα την πάει ο γιος της στο βουνό Ναραγιάμα, όπως κάνουν με όλους τους ηλικιωμένους. Δεν είναι επαρκείς οι πόροι για να θρέψουν άτομα που δεν συμμετέχουν στην παραγωγή.

  Η ταινία, κλείνοντας τα μάτια σε αρκετά σημεία της, νομίζεις ότι ακούς θέατρο Καμπούκι. Η μουσική είναι με σαμισέν, το παραδοσιακό γιαπωνέζικο όργανο, κυρίως όμως ακούμε τον αφηγητή, ο οποίος, όπως στο θέατρο Καμπούκι, ή αφηγείται κάποιο επεισόδιο της ιστορίας ή σχολιάζει όπως ο χορός στην αρχαία τραγωδία.

  Εξαιρετική η φωτογραφία με τα έντονα χρώματα, ιδιαίτερα αυτό το έντονο κόκκινο του ηλιοβασιλέματος, που το βλέπουμε σαν μακρινή ανταύγεια στον ορίζοντα, νύχτα όμως.

  Και δυο διαφορές από την ταινία του Ιμαμούρα.

  Δεν παίρνουν και τη νύφη για εκτέλεση όπως έκαναν με την υπόλοιπη οικογένεια του κλέφτη.

  Ο γιος της Orin, επιστρέφοντας από το βουνό, συναντάει το γιο που κουβαλάει τον πατέρα του (τους είχαμε δει και πιο πριν) ο οποίος τον εκλιπαρεί να μην τον ρίξει στο φαράγγι. Αυτός τον ρίχνει. Αγανακτισμένος χύνεται πάνω του. Στην πάλη πάνω τον ρίχνει στο φαράγγι, να συναντήσει τον πατέρα του.

  Η ανάβαση στο βουνό ήταν πιο εντυπωσιακή στην ταινία του Ιμαμούρα. 

  Είμαι περίεργος να δω τη βαθμολογία που έχει και η μια και η άλλη ταινία στο IMDb.  

  7,8 η ταινία του Ιμαμούρα, ακριβώς η ίδια βαθμολογία και η ταινία του Kinoshita. Εμένα όμως μου άρεσε περισσότερο η ταινία του Kinoshita.

  Είπαμε, υπάρχουν διάφοροι λόγοι που κάνουν να μας αρέσει περισσότερη μια ταινία. Εμένα είναι το ότι με γύρισε 25 χρόνια πίσω, τότε που έγραφα το βιβλίο μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας».