Roman Gupil, Να πεθαίνεις στα τριάντα (Mourir à trente ans, 1982)

 

Roman Gupil, Να πεθαίνεις στα τριάντα (Mourir à trente ans, 1982)

 

  Μόνο για σήμερα Σάββατο 25 και αύριο Κυριακή 26 Μαΐου στο Στούντιο

  Τα λέει καλύτερα το ενημερωτικό σημείωμα του Βελισσάριου, επιλέγω, θα προσθέσω και εγώ στο τέλος.

  «Ο Ρομάν Γκουπίλ, στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου τότε, έζησε τα γεγονότα «από μέσα» όντας οργισμένος ακτιβιστής, σε πεζοδρόμια και οδοφράγματα. Πάντα μαζί του μια οχτάρα κάμερα, καθώς από τα μικράτα του κιόλας έβρισκε πολύ πιο απλό να κινηματογραφεί παρά να μιλάει καν. Πολιτικός του μέντορας, αλλά και κολλητός του, τότε, ο Μισέλ Ρεκανατί, ταγμένος επαναστάτης, παρών σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε σύγκρουση, σε δεκάδες συζητήσεις για το μέλλον και την κατεύθυνση της επανάστασης, ταυτόχρονα, ένα παιδί με ένα διαρκές τραύμα μετά την ανακάλυψη πως ήταν υιοθετημένος. Για τον νεαρό Μισέλ, η διαρκής εξέγερση ήταν ο μοναδικός τρόπος επαφής με τον κόσμο. Κι ο Μάης πέρασε κι ο Ρομάν Γκουπίλ μπλέχτηκε για τα καλά με το σινεμά (βοηθός πια σε σημαντικούς Γάλλους δημιουργούς), ενώ ο Μισέλ αγωνιζόταν να προσαρμοστεί στις καινούριες εποχές. Δεν το κατάφερε ποτέ, το 1978, πριν κλείσει τα τριάντα χρόνια του, έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο Ρομάν Γκουπίλ, συγκεντρώνει το υλικό που τραβούσε τις μέρες της εξέγερσης, από διαδηλώσεις, θυελλώδεις συζητήσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας, προσωπικές καθημερινές στιγμές και αποχαιρετά τον αγαπημένο του φίλο και μαζί τις μέρες της αθωότητας. Δεν πρόκειται για μια πένθιμη ελεγεία… Δεν είναι μια αναπόληση των «παλιών καλών καιρών», αλλά μια επιστολή στο παρελθόν γεμάτη φρεσκάδα και χιούμορ (άλλωστε το μοναδικό στυλ χάρισε στον Γκουπίλ και την «Χρυσή Κάμερα» στο Φεστιβάλ Καννών. Είναι μια μοναδική μαρτυρία «από τα μέσα» για όλους αυτούς που προτίμησαν «να καούν παρά να σκουριάσουν», για αυτούς που πραγματικά πλήρωσαν το τίμημα της ουτοπίας, αυτούς που πίστεψαν σχεδόν παθολογικά στην δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου. Το «Να πεθαίνεις στα τριάντα σου» είναι η τελευταία λέξη για τον Γαλλικό Μάη, γλυκόπικρη, ανάλαφρη, ασπρόμαυρη, ανήσυχη κι αντικομφορμιστική, όπως κι οι πρωταγωνιστές της».

  Δεν είναι μόνο ο Μισέλ που πέθανε στα τριάντα του, αυτοκτονώντας, στις 23 Μαρτίου 1978. Είναι και η Anne Sylvie, που πεθαίνει και αυτή στα τριάντα της. Και βέβαια το όνειρο της ουτοπίας που εξέθρεψε η επαναστατημένη νεολαία στο Γαλλικό Μάη, περίπου μετά από μια δεκαετία.  

  Μια κοπέλα λέει αυτοκριτικά: «Η απόσταση ανάμεσα στον επαναστατικό λόγο και στην καθημερινή μου συμπεριφορά. Η λαχτάρα μου για δύναμη, για εξουσία, που οδηγούσε σε ένα ελιτισμό, με μια υποτιμητική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους».

  Νομίζω παρωδιακά ακούγεται το «La chanson des gamins» από την «Κάρμεν» του Μπιζέ.

  Μικρά παιδιά, γυμνασιόπαιδες, το παίζουν επαναστάτες.

  Την ταινία την είδα με νοσταλγία, καθώς ο γαλλικός Μάης με βρήκε πρωτοετή φοιτητή, και ρουφούσα τις ειδήσεις. Άκουσα ξανά τα ονόματα του Ντανιέλ κον Μπεντίτ και του Ρούντι Ντούτσκε (δεν ξέρω αν είχαν και αυτοί την ίδια ελιτίστικη συμπεριφορά).

  Και βέβαια μου άρεσε η υπόκρουση με Μότσαρτ και Ροσίνι, εκτός από τον Μπιζέ που ανέφερα. Το έχω ξαναγράψει, μου αρέσει η κλασική μουσική σαν υπόκρουση σε μια ταινία.