Arby Ovanessian, The spring (1971)

 

Arby Ovanessian, The spring (1971)

 

  Μια γυναίκα δύο άντρες λέει το τραγούδι, εδώ όμως είναι τρεις.

  Θέμα της ταινίας ο έρωτας, που υπερβαίνει παραδοσιακούς θεσμούς όπως ο γάμος.

  Ο ένας άντρας είναι ο άντρας της.

  Ο άλλος είναι ο εραστής της, χριστιανός.

  Ο τρίτος, φίλος του άντρα της, την ερωτεύεται. Είναι παντρεμένος, με προσυμφωνημένο γάμο, ούτε μια μέρα δεν αγάπησε τη γυναίκα του.

  Μια τέτοια ιστορία δεν μπορεί να έχει χάπι εντ.

  Όταν ανακαλύπτεται το κρυμμένο ειδύλλιο, οι γυναίκες κουτσομπολεύουν ενώ οι άντρες σκέφτονται πώς να τους τιμωρήσουν.

  Η γυναίκα μάλλον αυτοκτονεί. Βλέπουμε ένα σκοινί να κρέμεται από την κορυφή ενός τρούλου, κομμένο στην άκρη όταν πλησιάζει το έδαφος.

  Κάτω είναι ξαπλωμένη η γυναίκα.

  Ο εραστής θρηνεί. Ανοίγει τα στήθη του στο γιο της για να τον σκοτώσει. Ο πατέρας τον αποτρέπει.

  Σε ένα πλάνο στο τέλος τον βλέπουμε να εξαφανίζεται στο βάθος μιας χέρσας γης.

  Η ταινία είναι πρωτοποριακά ποιητική, ξεφεύγοντας από τον ρεαλισμό του ιρανικού κινηματογράφου, τόσο του νέου κύματος όσο και των film-farsi. Βλέπουμε σκηνές με χαλαρή σύνδεση, και αργές, σχεδόν στιλιζαρισμένες κινήσεις. Και βέβαια μεγάλης διάρκειας πλάνα. Χαρακτηριστικό είναι το τελευταίο πλάνο, με τον εραστή να απομακρύνεται στο βάθος.

  Η πιο χαρακτηριστική σκηνή είναι εκείνη όπου ο σύζυγος ρίχνει χώμα πάνω στον τάφο σκεπάζοντας τη νεκρή, όχι με φτυάρι αλλά με τα ίδια του τα χέρια, που κρατάει κάπου δυόμισι λεπτά. 

  Η ταινία είναι μεταφορά ενός λογοτεχνήματος του αρμένιου συγγραφέα και ποιητή Mkrtich Armen (1976-1972). Και ο σκηνοθέτης είναι ιρανοαρμένιος. Όλα τα επώνυμα που τελειώνουν σε -ιάν είναι αρμένικα, όπως Χατσατουριάν, Σαρογιάν).

  Η «Πηγή» είναι μια από τις πιο καλές ιρανικές ταινίες που έχω δει.