Pedro Almodovar, Όλα για τη μητέρα μου (Todo sobre mi madre, 1999)

 

Pedro Almodovar, Όλα για τη μητέρα μου (Todo sobre mi madre, 1999)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Αντιγράφω από την εύστοχη περιγραφή της βικιπαίδειας: His films are marked by melodrama, irreverent humour, bold colour, glossy décor, quotations from popular culture, and complex narratives. Desire, LGBT issues (Lesbian, gay, bisexual, transgender), passion, family, motherhood, and identity are among Almodóvar's most prevalent subjects in his films.

  Σχεδόν όλα τα καλύπτει αυτή η ταινία, ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου και της φιλμογραφίας του ίδιου του Αλμοδόβαρ.

   Περίπλοκη αφήγηση, ναι, το εφέ του απροσδόκητου, της έκπληξης, είναι κάθε στιγμή παρόν. Συναρπαστική και αυτή η ταινία του, όμως, όπως έχω πει, δεν έχω πια την πολυτέλεια να τον δω πακέτο αφού έχω δει σχεδόν όλες τις ταινίες του, και συχνά παίζονται σε επανέκδοση, όπως και του Μπέργκμαν. Περιμένω πώς και πώς να δω σε επανέκδοση τη «Μίλα της».

  Αφηγηματικός ιστός είναι το θέμα της δωρεάς οργάνων. Έχω δει κι άλλες ταινίες με αυτό το θέμα, αλλά στο μυαλό μου έρχεται μόνο η ταινία του Kianush Ayari, «To be or not to be» την οποία ανάρτησα στο youtube με αποτέλεσμα να διαμαρτυρηθεί το Ιρανικό Συμβούλιο Κινηματογράφου (ή κάτι τέτοιο), να φάω μια κίτρινη κάρτα και κάποια στιγμή να διαγραφεί ο λογαριασμός μου, με περισσότερες συνέπειες από ό,τι νόμιζα.

  Ο τίτλος «Όλα για τη μητέρα μου» θα μπορούσε να είναι «Όλα για το γιο μου», που τον θεωρώ και πιο εύστοχο. Το «Όλα για τη μητέρα μου» παραπέμπει στο οιδιπόδειο, που ξεπερνιέται δύσκολα όταν ο γιος μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα, και προπαντός χωρίς να τον έχει γνωρίσει ποτέ (ήταν ένας τραβεστί, μαθαίνουμε αργότερα), ενώ το «Όλα για το γιο μου» παραπέμπει στο μητρικό ένστικτο (την ομώνυμη ταινία που προβάλλεται και αυτή από σήμερα δεν την είδα), στη μητρική αγάπη.

  Ένα τροχαίο στοιχίζει τη ζωή στο γιο. Η μητέρα συγκατατίθεται στη δωρεάν οργάνων. Θα ψάξει να βρει και θα παρακολουθήσει το άτομο στο οποίο έχει μεταμοσχευθεί η καρδιά του γιου της.

  Να μην ξεμπλέξω την «σύνθετη αφήγηση», που θα μου φάει χώρο αλλά και θα με οδηγήσει πιθανόν σε σπόιλερ, να πω μόνο ότι η Πηνελόπη Κρουζ έχει και αυτή όπως κι εγώ το σύνδρομο του καλού σαμαρείτη, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό βέβαια. Είναι καλόγρια και προσφέρει τις υπηρεσίες της σε μια δομή που περιθάλπει πόρνες. Από έναν τραβεστί, που δεν είναι άλλος από τον τραβεστί με τον οποίο έκανε το γιο της η μητέρα, θα μείνει έγκυος.

  Αυτός, συγκινημένος, μαθαίνει για τα δυο του παιδιά. Πάνω στην ώρα, γιατί δεν του μένει πολύς χρόνος ζωής, έχει έιτζ.

  Γλυκόπικρο το τέλος, να μην το μαρτυρήσω.

  Με συνάρπασε και αυτή η ταινία όπως όλες του Αλμοδόβαρ, σας τη συνιστώ.

  Α, για να δούμε και τη βαθμολογία της στο IMDb. 7,8. Θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Εγώ έβαλα 8.

  Ξέχασα, είδαμε σκηνές από θεατρική παράσταση του «Λεωφορείο ο πόθος» να παρεμβάλλονται σαν λάιτ μοτίφ κατά διαστήματα στην ταινία. Πρωταγωνίστριες δυο λεσβίες. Η μια, ναρκομανής.