Untitled

 

Untitled

 

Αυτό το ποίημα είπα να το αντιγράψω, να μη φωτογραφήσω τις σελίδες από το ημερολόγιο που έγραψα σαν φοιτητής. Ημερομηνία καταγραφής, 16-8-1972.

 

I banished the social and claimed the lonely

The other had been so far my limit

It was not often that I transgressed the borders

It was accidental, to exorcise a temporary boredom

 

That didn’t last long. The Other came

Frighteningly pouncing over my loneliness

The little transgressions became a habit

My thought kept running after that Other

 

In vain; I lost my blondie pigeon

My peaceful mind became so turbulent

My principles altered; How can I be the same?

 

I can nevermore taste that spiritual freedom

Nor can I ever feel happiness or joy

With my self-sufficiency for ever destroyed.

the man with the lost identity

 

Τώρα που το αντέγραψα το βλέπω. Είναι στη φόρμα του σονέτου, δυο τετράστιχες και δυο τρίστιχες στροφές.

 

 

 

 

Carl Dreyer, Ημέρες οργής (Dies irae, 1943)

 Carl Dreyer, Ημέρες οργής (Dies irae, 1943)

 

Από σήμερα στο Ατενέ

  O Ντράγιερ πρέπει να είναι απόγονος του Κίρκεγκορ, με τη βαθιά θρησκευτικότητα που τον διακρίνει. Η θρησκεία και ο απαγορευμένος έρωτας είναι τα θέματα που τον κατατρύχουν.

  Η ταινία με άφησε αμήχανο. Όχι, δεν ήταν ο αργός ρυθμός που του καταμαρτυρούν διάφοροι κριτικοί όπως διαβάζω στη βικιπαίδεια, και που εμένα μου αρέσει γιατί δεν με κουράζει, ήταν το στόρι. Να το ξαναπώ άλλη μια φορά, για μένα το σενάριο είναι το πιο σημαντικό σε μια ταινία. Όσο καλογυρισμένη και αν είναι, όπως οι «Μέρες οργής», δεν θα με ενθουσιάσει.

  Η πλοκή τοποθετείται στις αρχές του 16^ου αιώνα, τότε που είχαν αποδυθεί, και σε Ευρώπη και σε Αμερική, στο κυνήγι των μαγισσών, και στηρίζεται σε πραγματική ιστορία. Και στην ταινία βλέπουμε μια ηλικιωμένη που κατηγορήθηκε ως μάγισσα να ικετεύει τον πάστορα να τη σώσει, όπως έσωσε την πεθερά του.

  Δεν θα καταφέρει να τον πείσει. Θα καεί στην πυρά, όπως η Ζαν ντ’ Αρκ.

  Και εδώ βλέπουμε την υποκρισία της εξουσίας, όπως και κάθε εξουσίας.

  Έσωσε τη μητέρα της νεαρής γυναίκας του από την πυρά, μόνο και μόνο για να αποκτήσει την κόρη της.

  Πίστευε αληθινά ότι θα μπορούσε να τον αγαπήσει;

  Ένας που παντρεύεται μια πολύ νεότερή του γυναίκα, μάλλον έχει κατακτήσει το κορμί της, με τα πλούτη του σχεδόν πάντα (κυκλοφορούν αρκετά ανέκδοτα και γελοιογραφίες γι’ αυτό), όχι την καρδιά της.

  Την καρδιά της θα την κατακτήσει ο γιος του, που εμφανίζεται ξαφνικά στο σπίτι.

  Όχι, δεν θα κάνω σπόιλερ αποκαλύπτοντας το τέλος, απλά θα πω αυτό που συνέβη «εκτός πλαισίου της ιστορίας», που δεν θα το δούμε δηλαδή στο έργο.

  Αυτό που απέφυγε η μητέρα της δεν θα το αποφύγει αυτή.

  Παρά το ότι με ξενέρωσε το στόρι μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία, ιδιαίτερα οι σκηνές με το ερωτευμένο ζευγάρι.

  8,1 η βαθμολογία της, αξίζει να τη δείτε.

  Και ενώ στα horror λέω όχι, θα δω το Vampyr, που θα προβληθεί την επόμενη Πέμπτη. Περιμένω τη New Star να μου στείλει το screener.

  Παρά λίγο να το ξεχάσω.

  Το Dies irae το έψελναν παιδιά την ώρα που η μάγισσα καιγόταν πάνω στην πυρά. Και είδα ότι είναι ένα από τα μοτίβα στο μέρος «Η πορεία προς το μαρτύριο» της «Φανταστικής συμφωνίας» του Μπερλιόζ, που μου άρεσε τόσο ώστε έμαθα να το κουτσοπαίζω στη λύρα. Τελικά έκανα λάθος, είναι από το 5^ο και τελευταίο μέρος, «Όνειρο μιας νύχτας του Σαββάτου».

 

Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη, Harvest (2024)

Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη, Harvest (2024)

 

Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Πριν χρόνια, ο ιρανός φίλος μου Hoji Fred (να τον ευχαριστήσω από αυτές τις γραμμές για τη βοήθεια που μου έδωσε για ιρανικές ταινίες) μου ζήτησε να του πω τι γνώμη έχω για το «Attenberg» της Τσαγκάρη.

  Παλιά δεν είχα πάρει τόσο στα ζεστά τον κινηματογράφο, δεν έγραφα για όλες τις ταινίες αναλυτική κριτική, αλλά έγραφα δυο λογάκια για τις υπόλοιπες σε ένα αρχείο που του είχα δώσει όνομα «Tenies pou ida ke den egrapsa gia aftes». Τα λογάκια αυτά σπάνια ξεπερνούσαν τις δυο γραμμές. Επειδή μου το ζήτησε ο Hoji έκανα ανάρτηση αυτές τις «σχεδόν δυο γραμμές».

  Από αυτές συμπεραίνω ότι η ταινία μου άρεσε. Όμως βλέπω ότι η βαθμολογία της είναι μόλις 6,2, σε αντίθεση με το 6 που έχει το «Harvest», όμως επίσης χαμηλή.

  Και βλέπω εδώ μια διάσταση ανάμεσα στις γνώμες των κριτικών και του κοινού. Βλέπω στο Αθηνόραμα, έξι κριτικοί βαθμολογούν με 3, δυο με 3,5, επίσης δυο με 2,5 και επίσης δύο με 2. Αν έλλειπε το τελευταίο 2 ο μέσος όρος της βαθμολογίας θα ήταν 3, τώρα είναι 3 παρά κάτι.

  Αναρωτιέμαι ποια αντιστοιχία υπάρχει ανάμεσα στις βαθμολογίες των κριτικών και στις βαθμολογίες του κοινού. Θα έλεγα ότι εδώ οι βαθμολογίες αποκλίνουν.

  Και πάλι θα πω για τις προσωπικές μου προτιμήσεις.

  Μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν αισιόδοξο τέλος. Και σ’ αυτή την ταινία δεν υπάρχει αισιόδοξο τέλος.

  Βρισκόμαστε στις απαρχές της βιομηχανικής επανάστασης. Ο ιδιοκτήτης ξεσπιτώνει τους καημένους τους χωριάτες. Η γη που καλλιεργούν είναι δική του ιδιοκτησία. Θα την κάνει βοσκοτόπια, και με το μαλλί των προβάτων θα αναπτύξει μια υφαντουργική μονάδα. Το προσωρινό αφεντικό, ξάδελφός του, είναι καλός και ανεκτικός μαζί τους. Αυτό δεν το κατάλαβα στην αρχή, το είδα μετά, όταν ήλθε ο αδίστακτος ξάδελφός, που ήταν ο πραγματικός ιδιοκτήτης.

  Το δίδυμο αυτό μου θύμισε ένα άλλο δίδυμο, πατέρα και γιου στη «Γη της επαγγελίας» που προβάλλεται επίσης από την Πέμπτη που μας πέρασε. Ο πατέρας, εργοστασιάρχης, νοιάζεται για τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο σε αντίθεση με το γιο του που είναι αδίστακτος.

  Όμως εκεί βλέπουμε τους καημένους τους εργάτες, τους συμπαθούμε. Στην ταινία όμως της Τσαγκάρη δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τους χωριάτες. Μια πυρκαγιά αποδίδεται σε τρεις ξένους, δυο άντρες και μια γυναίκα που ήλθαν στο χωριό. Τη γυναίκα απλά την κουρεύουν, ενώ τους άντρες τους βάζουν σε κάτι που μοιάζει με λαιμητόμο, για μια βδομάδα υποτίθεται. Ο ένας δεν αντέχει, πεθαίνει.

  Η τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου.

  Ο χαρτογράφος βγάζει απλά το ψωμί του, όμως θα το πληρώσει με τη ζωή του. Και ήταν καλός άνθρωπος. Η κατηγορία: γιατί να συνεργαστεί με τα αφεντικά;

  Εξαιρετική η σκηνοθεσία και η φωτογραφία, θυμίζει μεσαιωνικούς πίνακες που απεικονίζουν αγροτικά περιβάλλοντα, αλλά, το έχω ξαναγράψει, για μένα πρωταρχικό είναι το στόρι. Αναρωτιέμαι αν θα μου έκανε την ίδια εντύπωση το μυθιστόρημα του οποίου αποτελεί μεταφορά.

  Τραγική φιγούρα ο αφηγητής, ένας in the middle of the road hero. Και μια και με αυτό θυμήθηκα το «Ιστορικό μυθιστόρημα» του Λούκατς, να προσθέσω ότι η πλοκή διαδραματίζεται κάπου στη Σκοτία. Μεγάλωσε μαζί με το αφεντικό, την ίδια χρονιά πέθαναν οι γυναίκες τους. Είναι κι αυτός χωριάτης, όμως, με τις τελευταίες εξελίξεις, τον βλέπουν με καχυποψία.

  Εκτός από τα ωραία πλάνα που θυμίζουν ζωγραφική η ταινία έχει άφθονο σασπένς, το οποίο μου αρέσει και για αυτό είδα την ταινία με ενδιαφέρον.

  Δεν μου άρεσε όμως το unhappy end. Παρουσιάζοντας η Τσαγκάρη στην ταινία τους χωριάτες γεμάτους προλήψεις και «κακούς», από μια άποψη, δεν θα μπορούσα να τη θεωρήσω σαν μεταφορά για σημερινά τεκταινόμενα.

  Αγροίκοι αγρότες, σκληρά αφεντικά.

  Όχι, δεν θα θεωρήσω την ταινία σαν μεταφορά, αγροίκοι εργάτες, σκληροί εργοδότες.

 

   

Τεχνητή νοημοσύνη

 Εν τάξει, νιώθω ευγνωμοσύνη στην Academia.edu που φιλοξενεί όλα μου τα κείμενα εκτός από τις κριτικές. Αλλά προσπαθεί να με πείσει να να κάνω εγγραφή για να βλέπω ποιοι κάνουν citations κ.α. Εγώ βέβαια δεν βλέπω το λόγο. Τώρα βλέπω μια καινούρια προσφορά. Ένα podcast, στα αγγλικά, που σχολιάζει ένα άρθρο μου για την Ευγενία Φακίνου. Ποιος το έκανε; Μα, ποιος άλλος, ή μάλλον ποια άλλη από την Τεχνητή Νοημοσύνη; Όμως για να το αναρτήσει στο προφίλ μου θέλει λεφτά. Εγώ αντέγραψα τον σύνδεσμο, αλλά σίγουρα, αφού δεν πληρώνω, δεν θα τον ακούσετε. https://www.academia.edu/ai_podcast/38040576 Από περιέργεια, αν κάποιος διαβάσει αυτή την ανάρτησή μου, ας προσπαθήσει να ανοίξει τον σύνδεσμο, και να μου πει αν τον ακούει. Εγώ τον ακούω, ίσως γιατί είμαι εγώ. Οι άλλοι όμως;

Τελικά, μου λέει μια φίλη, πρέπει να κάνεις εγγραφή στο academia.edu για να μπορέσεις να το ακούσεις. Βιάστηκα, τώρα το πρόσεξα. Κάποιος λέει από την Ελλάδα ζήτησε το podcast. Μάλλον δεν τους εξήγησε ότι θα το ήθελε στα ελληνικά.

Παράφραση

 

Παράφραση

 

Μια από τις παραφράσεις μου.

Όσκαρ Ουάιλντ: Όταν οι κριτικοί διαφωνούν, ο καλλιτέχνης είναι σίγουρος για τον εαυτό του.

Εγώ: Όταν οι γιατροί διαφωνούν, ο ασθενής δεν είναι καθόλου σίγουρος για τον εαυτό του.

Ο ένας γιατρός: Είναι έρπης ζωστήρα.

Ο άλλος γιατρός: Δεν είναι έρπης, αφού δεν πονάει.

Εγώ, καλού κακού, πήγα σήμερα και έκανα το εμβόλιο για τον έρπη ζωστήρα.

Julien Duvivier, Ιστορίες του Σηκουάνα (La belle equipe, 1936)

 Julien Duvivier, Ιστορίες του Σηκουάνα (La belle equipe, 1936)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στο Ατενέ

  Δεν φανταζόμουνα ότι θα μπορούσα να πραγματευτώ συγκριτολογικά δυο ταινίες που άρχισαν να προβάλλονται ταυτόχρονα στους κινηματογράφους.

  Η άλλη είναι «Η γη της Επαγγελίας».

  Εκεί βλέπουμε τους τρεις βλαστούς μεγαλοαστικής τάξης, να καταφέρνουν, με διάφορους τρόπους, να βρουν χρήματα για να στήσουν ένα εργοστάσιο.

  Το οποίο θα έχει άδοξο τέλος.

  Οι πέντε φίλοι (They were five είναι ο αγγλικός τίτλος της ταινίας) είναι φτωχοί εργάτες. Δεν μπορούν να έχουν ένα ανάλογο όνειρο. Εύκολο είναι να βρουν λεφτά;

  Να όμως που η τύχη τους χαμογέλασε.

  Κερδίζουν το λαχείο.

  Όχι, δεν σκοπεύουν να κτίσουν εργοστάσιο, με τίποτα δεν θα έφταναν αυτά τα λεφτά. Όμως μια ταβερνούλα είναι μέσα στις δυνατότητές τους.

  Όπως και στη «Γη της επαγγελίας» μια γυναίκα θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην καταστροφή.

  Δεν μπορούμε να πούμε όμως το ίδιο και για την Huguette. Δεν μπορούμε να την κατηγορήσουμε γιατί αγάπησε τον Μάριο, ισπανό λαθρομετανάστη που όμως εντοπίζεται και ειδοποιείται να εγκαταλείψει το γαλλικό έδαφος σε δυο εικοσιτετράωρα, και όχι τον Ζακ, που απελπισμένος το σκάει για τον Καναδά.

  Η Huguette θα ακολουθήσει τον Μάριο στην Ισπανία.

  Ο Τεντέν θα πέσει από τη στέγη όπου είχε ανεβεί για να φτιάξει τα κεραμίδια και σκοτώνεται.

  Μένουν ο Ζαν Γκαμπέν και ο Σαρλό

  Τον Σαρλό τον έχει εγκαταλείψει η γυναίκα του.

  Θα τον παραμυθιάσει και θα ξαναπέσει στα δίκτυα της.

  Να μην αποκαλύψω το τέλος, που δεν είναι «κατά το εικός και το αναγκαίο», απλά θα πω ότι και η ταβέρνα, όπως και το εργοστάσιο, πήγαν κατά διαόλου.

  Η ταινία του Βάιντα είναι ένα δριμύ κατηγορώ για μια καινούρια κεφαλαιοκρατική τάξη, που δεν έχει ιερό και όσιο.

  Η ταινία του Duvivier δείχνει την απαισιοδοξία του, μαζί και την αγάπη του για την εργατική τάξη.

  7,5 η βαθμολογία της.

  Να το γράψουμε εδώ.

  Ευτυχώς τα New Star προβάλλουν σε επανάληψη κλασικές ταινίες, στέλνοντάς μας τα screener για να τις δούμε. Σαφώς έχουν καλύτερη βαθμολογία από όλες σχεδόν τις καινούριες.   

 

 

Andrzej Wajda, H γη της Επαγγελίας (Ziemia obiecana, 1975)

 Andrzej Wajda, H γη της Επαγγελίας (Ziemia obiecana, 1975)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στο Ατενέ.

  Η πλοκή τοποθετείται γύρω στο 1885, και αποτελεί μεταφορά μυθιστορήματος που εκδόθηκε το 1899.

  Γιατί το 1885;

  Διότι στο έργο λέει κάποιος ότι πέθανε ο Βίκτωρ Ουγκώ.

  Το μοτίβο το είδαμε στον Μπαλζάκ και τον Σταντάλ: Ο φιλόδοξος νέος που προσπαθεί να αναρριχηθεί. Όμως ενώ τους ήρωές τους τους βλέπεις με συμπάθεια, τον «Φιλαράκο» του Μωπασάν και τον Κάρολ του Βάιντα δεν τους συμπαθείς. Μάλιστα τον πολωνό Κάρολ στο τέλος θα τον δούμε με βδελυγμία, αλλά δεν θα σας πω γιατί, δεν θέλω να κάνω σπόιλερ.

  Η πλοκή τοποθετείται στη βιομηχανική πόλι Λοτζ της Πολωνίας. Ο Κάρολ θέλει να φτειάξει ένα εργοστάσιο, αλλά μόνος του δεν μπορεί, θέλει και τη βοήθεια δυο φίλων του, ενός γερμανού και ενός εβραίου.

  Μετά από πολλές προσπάθειες θα τα καταφέρουν. Όμως ένα πράγμα θα συντελέσει στην καταστροφή.

  Όχι, δεν ήταν η σχέση του με τη γυναίκα ενός εβραίου που οδήγησε στην καταστροφή. Παρά το ό,τι του ορκίστηκε στο ευαγγέλιο ότι δεν έχει σχέση μαζί της, αυτός θα βάλει να τον παρακολουθήσουν και θα το διαπιστώσει. Και θα εκδικηθεί. Θα βάλει κάποιον να βάλει φωτιά στο εργοστάσιο.

  Παρεμπιπτόντως, ακούμε, πολλοί έβαζαν φωτιά στα εργοστάσιά τους για να εισπράξουν την ασφάλεια, απαράλλακτα όπως κάποιοι πλοιοκτήτες, σε μια μεταγενέστερη εποχή, βούλιαζαν τα καράβια τους.

  Όχι, δεν ήταν αυτή η αιτία. Αιτία ήταν ότι θεώρησε πεταμένα λεφτά να ασφαλίσουν το εργοστάσιο.

  Εγώ ασφάλισα το Jimney μου πριν το παραλάβω. Ένας άλλος που αγόρασε μια αμαξάρα, δεν φρόντισε να την ασφαλίσει αμέσως. Σε δεκαπέντε μέρες του την έκλεψαν. Του είπαν να δώσει τόσα λεφτά για να του την επιστρέψουν. Πείσθηκε αφελώς και έχασε και αυτά τα λεφτά.

  Την ταινία την είχα ξαναδεί βέβαια, όταν κυκλοφόρησε. Πολύ καλή η βαθμολογία της όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τις επανεκδόσεις, 7,8. Σίγουρα αξίζει να τη δείτε.

Catulli carmina, μετάφραση

 Catulli carmina, μετάφραση

  Αφιερωμένη εξαιρετικά 

 

  Τώρα που πήραμε φόρα (όσοι διάβασαν τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις μου καταλαβαίνουν τι λέω).

  Έχω μεταφράσει δέκα βιβλία, και κάποια άρθρα για το περιοδικό της οργάνωσής μας, τη Νέα Αριστερά (καμιά σχέση με την τωρινή). Ποίηση όμως;

  Διαβάζοντας την αυτοβιογραφία μου, που είπαμε την έγραψα είκοσι χρονών, βλέπω ότι μετέφερα αρκετούς στίχους από τα Catulli carmina του Καρλ Ορφ με τη μετάφρασή τους που είχα γράψει πάνω στο εξώφυλλο του δίσκου.

  Είχα και την περιέργεια:

  Ρώτησα και το chatgpt να μου πει πώς να χωρίσω μια σελίδα στα δύο, ώστε στη μια μεριά να γράψω το λατινικό και στην άλλη τη μετάφραση στα ελληνικά.

  Που είναι ποιητική, όχι κατά λέξη.

  Και μου είπε.

  Να το αποτέλεσμα:

 

Eis aiona Tui sum Tui sum, o mea vita Eis aiona, eis aiona   Tu mihi cara Mi cara amicula Corculum es!   Tu mihi corculum Corcule, corcule Dic mi, dic mi, te me amari.   O tue oculi Ocelli lucidi Fulgurant efferunt Me velut specula   Specula, specula tu mihi specula.   O tua blandula Blanda blandicula Tua labella   Cave cave Cave cavete   Ad ludum prolectant   Cave, cave, Cave cavete   O tua lingula Lingula lingula Usque perniciter Vibrans ut vipera   Cave, cave, cave cavete Cave mea viperam Nisi te mordet   Morde me, morde me Basia me basia me Ah! O tuae mammulae Mammae molliculae Dulciter turgidae Gemina poma!   A, mea manus es cupida   O vos papillae Horridulae!   Manus est cupida Illas prensare Suave lenire Vehementer presnare   O tua mentula Cupide saliens Peni peniculus Cupide saliens Velus pisciculus   Is qui desiderat Tua fonticulam   Mea manus est cupida Illam raptare Pedulanti manicula!   Tu es Venus Tu es Venus   O me felicem O me felicem   In te habitant Omnia gaudia Omnes dulcidines Omnes voluptas In tuo ingente amplexu Tota est mihi vita   O me felicem!   Eis aiona, eis aiona!   Eis aiona O res ridicula Immensa stultitia   Nihil durare potest tempore perpetuo. Cum bene sol nituit redditur oceano Decrescit Phoebe Quam modo plena fuit Venerum feritas Saepe fit aura levis Tempus tempus Tempus amoris Cubiculum non est. Sublata lucerna Nula est fides Perfida omnia sunt O vos brutos, Vos stupidos Vos stolidos   Laternari Tene scalam! Audite ac videte Catulli carmina   Audiamus Catulli carmina   Odi et amo   Quare id faciam Fortase requiris Nescio, sed fieri sentio Ed excrusior

Εις αιώνα Σ’ αγαπώ Είμαι δικός σου, ζωή μου Εις αιώνα, εις αιώνα   Ω συ αγάπη μου Γλυκιά καρδούλα μου Ω πως σ’ αγαπώ   Ω συ καρδούλα μου Γλυκιά αγαπούλα μου Πες μου το, πες μου το Πως και συ μ’ αγαπάς.   Ω μάτια σπινθόβολα Μάτια που αστράφτουνε Φέγγουνε, λάμπουνε Και με καθρεφτίζουνε   Φέγγουνε, λάμπουνε, Και με καθρεφτίζουνε   Ω τα χειλάκια σου Πόσο μ’ αρέσουνε Σαν με φιλούνε   Πρόσεχε, πρόσεχε, Έχε το νου σου   Τον πόθο ανάβουνε   Πρόσεχε, πρόσεχε Έχε το νου σου   Ω η γλωσσίτσα σου Γλώσσα γλωσσούλα σου Γρήγορα πάλλεται Σαν να ’ταν έχιδνα   Πρόσεχε πρόσεχε, έχε το νου σου Μήπως η έχιδνα Μη σε δαγκώσει   Ας με δαγκώσει, ας με δαγκώσει Φίλα με, φίλα με Α! Ω τα βυζάκια σου Άπειρη η γλύκα τους Γλυκά φουσκώνουνε σαν δίδυμα μήλα   Ω πόσο θα ’θελα   Ω πως ριγούνε Οι ρόγες τους   Ω πόσο θα ’θελα Να τα χουφτιάσω Γλυκά να σφίξω Μ’ ορμή ν’ αρπάξω.   Ω, η γενειάδα σου. Ορθή απ’ τον πόθο της Είν’ η ψωλούλα σου Ορθή απ’ τον πόθο της Σαν αγγουράκι   Να πιει πόσο θα ’θελε Από την πηγούλα σου   Ω πόσο θα ’θελα Να την αρπάξω Ριγάει το χέρι μου   Αφροδίτη Αφροδίτη   Τι ευτυχία Τι ευτυχία   Σε σένα βρίσκονται Όλες οι χάρες Όλες οι γλύκες Και οι ηδονές Στη φλογερή αγκαλιά σου Είναι κλεισμένη η ζωή μου όλη   Τι ευτυχία   Εις αιώνα, εις αιώνα   Εις αιώνα Ω τι ρεζίλι Βλακεία άπειρη   Τίποτα δεν μπορεί Να ζει Για πάντα. Ο ήλιος που λάμπει Βουλιάζει στο πέλαγος Τ’ ολόγιομο φεγγάρι Αρχίζει και λιγαίνει. Κατακαθίζει Ο άνεμος του πάθους Ο χρόνος, ο χρόνος Κρεβάτι του έρωτα Ποτέ δεν είναι. Αγάπη πιστή Δεν είναι καμιά. Άπιστες όλες τους είναι. Ω, σεις ανόητοι Ω, ξεροκέφαλοι Ω, πεισματάρηδες   Πυρσοφόροι Για σταθείτε Ακούσετε και δείτε Τα τραγούδια του Κάτουλου   Ας ακούσουμε λοιπόν Τα τραγούδια του Κάτουλου.   Αγαπώ και μισώ   Ίσως να ρώταγες, Τι τάχα να ’κανα Δεν ξέρω. Το βλέπω όμως Και υποφέρω…

 

 

Ερωτικό

 Ερωτικό

Οι ηλικιωμένοι ζούμε με τις αναμνήσεις μας. Όμως οι «αναμνήσεις» που μου εμφανίζει το facebook είναι πρόσφατες.

Υπάρχουν αναμνήσεις που σβήστηκαν από τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου, που πόσα να χωρέσει ο καημένος. Ευτυχώς που κάποιες κατέγραψα στην αυτοβιογραφία μου, που την ξεκίνησα 20 χρονών, δευτεροετής, και τέλειωσα το μεγαλύτερό της μέρος με την αποφοίτησή μου.

Έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι δεν μου αρέσει η ποίηση. Βέβαια στα νιάτα μου διάβασα πολύ ποίηση, όλο τον Ελύτη και τον Σεφέρη και μπόλικο Ρίτσο, και βέβαια Καβάφη. Ήξερα ότι είχα γράψει κάτι λίγα ποιήματα, και με έκπληξη διαβάζω τώρα ότι είχα γράψει πολλά, κάποια από τα οποία τα παρέθεσα. Μάλιστα γράφω και ένα απολογητικό ποίημα, «Νιτσεϊκό». Τίτλος, My poetry.

 

Αλήθεια, γιατί κάθομαι και γράφω κακά ποιήματα;

Το κακό ποίημα έχει την ευγένεια της ταπεινοφροσύνης.

Το να μην έγραφα ποίηση δεν θα ήταν τάχα μια ματαιοδοξία;

 

  Όλη αυτή η εισαγωγή είναι για να αντιγράψω ένα ποίημα, που θυμόμουνα ότι το είχα γράψει αλλά δεν ήξερα πού να το βρω. Τελικά το είχα αντιγράψει στην αυτοβιογραφία μου.

Ήταν η στιγμή, 27-12-1971

 

Ήταν η στιγμή που σ’ αυτή συρρικνώθηκε όλο το παρελθόν και το μέλλον.

Ήταν η στιγμή που η αιωνιότητα ξέφυγε απ’ τη λέξη της και πήρε σχήμα και νόημα.

Ήταν η στιγμή που ο χτύπος της καρδιάς μου δέθηκε μελωδικά με το τραγούδι των πουλιών σε μια ερωτική σύνθεση.

 

Ήταν η στιγμή που την αντίκρυσα.

 

Ήταν η στιγμή που οι παρθένες των ματιών μου θαμπώθηκαν απ’ τη λάμψη της πεμπτουσίας της ομορφιάς.

   Ήταν η στιγμή που σκίρτησα αντικρύζοντας το ξανθό κυμάτισμα στο πανώριο κεφαλάκι

 

Που τα ματοτσίνορά μου καψαλίστηκαν

καθώς ατένισα τις δυο πύρινες φλόγες

που στέκονταν στη θέση των χειλιών.

 

Το μπουμπούκι που άνθιζε όταν χαμογελούσε,

και μαζί ο κόσμος όλος γινόταν μια θαλερή άνοιξη.

 

Ήταν η στιγμή που το αίμα μου καυτό κλώσησε

δυο φτερούγες μες στις παλάμες μου

κι η καρδιά μου πόνεσε απ’ τη ματαίωση του πόθου

να χαϊδέψω την γαλήνια κι ακυμάτιστη επιφάνεια

του κατάλευκου δέρματός της, πιο λευκού κι απ’ την αγνότητα

 

που το ’νιωθα να φουσκώνει με δισταγμό

κάτω απ’ την καφετιά ζακέτα που σκέπαζε το στήθος της

να φτάνει λαχταριστό μέχρι τις άκρες των δακτύλων της

υπέροχο στην αφή, το μόνο σημείο που άγγιξα αργότερα

τρεμουλιαστό στο κάθε της βήμα.

 

Οι καμπύλες της να πετούνε

Οι ευθείες της να ριγούνε

 

Να χύνεται μέσα στις κάλτσες, πλάθοντας το σχήμα τους.

Τις άσπρες, στο χρώμα του έρωτά μου.

Τις μαύρες, στο χρώμα της ματαίωσής του.

 

Ήταν η στιγμή που ο ουρανός και η γη πήραν νόημα

Ήταν η στιγμή που η ζωή μου πήρε νόημα

Ήταν η στιγμή που την αγάπησα

 

Η στιγμή που η καρδιά μου ξεχείλισε σε ω του «σ’ αγαπώ»

Η στιγμή που έγινα όλος ένα «σ’ αγαπώ»

 

Που δεν το τόλμησα ποτέ-το κόκκινο

Που δεν το ήλπισα ποτέ-το μαύρο

Που δεν το θέλησα ποτέ-το άσπρο αναλυμένο στα εφτά χρώματα τις ίριδας.