Μπάμπης Δερμιτζάκης: 2025

Tuesday, December 2, 2025

Cheng Bugao (1893-1966)

Ο Cheng Bugao ήταν ένας από τους αριστερούς σκηνοθέτες της εταιρείας παραγωγής Mingxing. Οι πιο σημαντικές του ταινίες είναι οι «Spring silkworms» (1933) και «Old and New Shanghai.

Όπως ο Cai Chuseng στο «Τραγούδι των ψαράδων» (1934) διεκτραγωδεί τη μοίρα των ψαράδων, έτσι και ο Cheng Bugao στην ταινία του «Ανοιξιάτικοι μεταξοσκώληκες» (1933) διεκτραγωδεί τη μοίρα των σηροτρόφων. Έπεσαν οι τιμές, μεγαλύτερα τα έξοδα από τις τιμές πώλησης, καταχρεωμένοι καθώς είναι βλέπουν να χάνονται και τα ελάχιστα που έχουν.

Στην «Παλιά και Νέα Σαγκάη» (1936) ο Cheng Bugao διεκτραγωδεί την κατάσταση των φτωχών κατοίκων της Σαγκάης με κωμικές πινελιές κατά διαστήματα. Άνεργοι, δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, βάζουν υποθήκη τα πράγματά τους. Όμως, μέσα σ’ αυτή τη δυστυχία, βλέπουμε την αλληλεγγύη των φτωχών.

Μετά τον πόλεμο ο Cheng Bugao πήγε στο Χονγκ Κονγκ όπου γύρισε σκόπιμα απολιτικές ταινίες.

Fei Mu (1906-1951)

Γεννήθηκε στη Σαγκάη. Δούλεψε σαν βοηθός του πρωτοπόρου σκηνοθέτη Hou Yao. Η πρώτη του ταινία «Νύχτα στην πόλη», η οποία δεν σώθηκε, άρεσε τόσο στο κοινό όσο και στους κριτικούς.

Υπήρξε θιασώτης του «Κινήματος Νέα Ζωή» που ξεκίνησε από το Guomintang, την εθνικιστική κυβέρνηση, και που πρέσβευε τις παραδοσιακές αξίες, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κομφούκιου. Χαρακτηριστικές είναι οι ταινίες του «Song of China» (1935) και «Κομφούκιος» (1940).

Η ταινία του «Blood on wolf mountain» (1936) θεωρείται μια αλληγορία για την γιαπωνέζικη απειλή. Δεν γίνεται να υπομένουν τις επιθέσεις των λύκων στο μικρό χωριό, πρέπει να τους εξοντώσουν. Είναι αδύνατο να τους εξοντώσεις, επιμένει ένας ειρηνόφιλος, απλά κυνηγώντας τους τους εξοργίζεις περισσότερο, καλύτερα να πάμε να προσευχηθούμε στο ναό.

Η ταινία του «Spring in a small town» (1948) θεωρείται από τις κορυφαίες του κινέζικου κινηματογράφου. Σαν θέμα έχει ένα ερωτικό τρίγωνο, με τον άντρα έτοιμο να θυσιαστεί για τη γυναίκα του, ενώ βλέπω συνήθως το αντίθετο («Άλκηστις», «Αντίο Παλλακίδα μου, κ.ά».

Η ταινία του «A wedding in the dream» που γυρίστηκε την ίδια χρονιά, με στοιχεία από την όπερα του Πεκίνου στην οποία πρωταγωνιστεί ο κορυφαίος τραγουδιστής της όπερας του Πεκίνου Mei Langfang είναι η πρώτη έγχρωμη κινέζικη ταινία που γυρίστηκε.

Σαν θιασώτης του «Κινήματος Νέα Ζωή», με την νίκη των κομουνιστών κατέφυγε στο Χονγκ Κονγκ, όπου πέθανε την επόμενη χρονιά. Το έργο του απαξιώθηκε, και μόλις μετά το τέλος της Πολιτιστικής Επανάστασης με το θάνατο του Μάο ανασύρθηκε στην επιφάνεια και εκτιμήθηκε όπως έπρεπε.

Fei Mu Confucius (1940)

Ο Fei Mu ήταν οπαδός του «Κινήματος Νέα Ζωή» που ξεκίνησε από την εθνικιστική κυβέρνηση του Guomintang, που πρέσβευε τις αξίες που είχε διακηρύξει ο Κομφούκιος. Αυτό βέβαια φαίνεται σε αυτή του την ταινία πιο χαρακτηριστικά από όλες.

Δεν έχει νόημα να σας γράψω για τη ζωή του, μπορείτε να τη διαβάσετε στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας. Θα πω μόνο ότι γεννήθηκε το 551 π.Χ. και πέθανε το 479 π.Χ. Ο τάφος του σώζεται μέχρι σήμερα, όχι όμως και του Σωκράτη που γεννήθηκε δέκα χρόνια μετά το θάνατό του. Χρημάτισε υπουργός, αλλά κάποια στιγμή εγκατέλειψε τη θέση του και άρχισε με τους μαθητές του μια περιοδεία που κράτησε 14 χρόνια, κηρύσσοντας τη διδασκαλία του. Μετά επέστρεψε στην πατρίδα του όπου και πέθανε.

Έχω δει μια ακόμη βιογραφική ταινία για τον Κομφούκιο την «Confucius» (2010) του Hu Mei.

Shen Xiling, The boatsman daughter (1935)

Ο Shen Xiling (1904-1940) γύρισε τρεις ταινίες στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, και άλλες δύο σε συνσκηνοθεσία με πολλούς άλλους σκηνοθέτες. Από αυτές τις τρεις είδαμε την «Crossroads» (1937).

Και εδώ το ερωτικό στοιχείο βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, ενώ διεκτραγωδείται η φτώχεια του ζευγαριού. Και θα φανεί η διαφθορά των πλούσιων, ανάμεσα στους οποίους μάλιστα είναι και ένας καλλιτέχνης, ζωγράφος, που είναι αδίστακτοι προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση το κορμί της κοπέλας.

Θα αναγκαστεί να ποζάρει σαν μοντέλο, ενώ αργότερα θα υποκύψει στον εκβιασμό να πέσει στην αγκαλιά ενός από την παρέα.

Και η συνέχεια;

Θα την πουλήσουν σε ένα μπουρδέλο.

«Δεν είμαι πια άξιά σου», λέει με δάκρυα στα μάτια στο νεαρό που πηγαίνει να τη βρει.

Αυτός θα τα κάνει λίμπα μέσα στο μπουρδέλο.

Και θα πλακώσει η αστυνομία και θα τον συλλάβει.

Η κοπέλα το σκάει.

Λίγο πιο κάτω βλέπει τον πατέρα της να στέκεται στην άκρη του δρόμου κρατώντας ένα καλάθι.

Τρέχει και τον αγκαλιάζει.

Όλο το ξεχνάω να το γράψω. Σε πολλές ταινίες εκείνης της εποχής ακούσαμε σαν μουσική υπόκρουση κλασική μουσική. Δεν θυμάμαι αν ήταν σ’ αυτήν που άκουσα τον «Μαθητευόμενο ενός μάγου» ή κάποια άλλη ταινία.

Fei Mu, A wedding in the dream (1948)

Ο «Γάμος στο όνειρο» είναι μια όπερα του Πεκίνου την οποία ο Fei Mu γύρισε σε ταινία. Αυτό που την κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι το ότι σ’ αυτήν τραγουδάει ένας κορυφαίος τραγουδιστής της όπερας του Πεκίνου, ο Mei Lanfang, και το ότι είναι η πρώτη έγχρωμη κινέζικη ταινία.

Και η πλοκή της;

Μου την έδωσε, εκτενώς, η https://iask.ai/

Αρχή φόρμας

Η όπερα Sheng Shi Hen (盛世恨), γνωστή και ως "A Wedding in the Dream" ή "Remorse at Death," είναι μια κινεζική όπερα που διαδραματίζεται σε μια περίοδο ξένης εισβολής. Η κεντρική ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια γυναίκα που αναγκάζεται να παντρευτεί έναν από τους κατακτητές, ενώ η καρδιά της ανήκει σε άλλον άνδρα. Η πλοκή είναι περίπλοκη και γεμάτη συναισθηματικές εντάσεις, αντικατοπτρίζοντας τις τραγικές συνέπειες του πολέμου και της κατοχής στην προσωπική ζωή των ανθρώπων. Η όπερα εξερευνά θέματα όπως η αγάπη, η απώλεια, η θυσία, η τιμή και η αντίσταση ενάντια στην καταπίεση.

According to www.iAsk.Ai - Ask AI:

Πλοκή της Όπερας Sheng Shi Hen

Η πλοκή της όπερας Sheng Shi Hen μπορεί να αναλυθεί στα ακόλουθα στάδια:

1. Η Εισβολή και η Αιχμαλωσία

Η ιστορία ξεκινάει σε μια περίοδο πολιτικής αναταραχής και ξένης εισβολής. Η πατρίδα της πρωταγωνίστριας, Li Qingzhao (Λι Τσινγκζάο), βρίσκεται υπό την κατοχή των εισβολέων. Η Li Qingzhao, μια ευγενής και μορφωμένη γυναίκα, αιχμαλωτίζεται κατά τη διάρκεια της εισβολής. Η οικογένειά της διασκορπίζεται ή καταστρέφεται, και η ίδια βρίσκεται σε μια απελπιστική κατάσταση.[1]

2. Ο Αναγκαστικός Γάμος

Οι κατακτητές, σε μια προσπάθεια να εδραιώσουν την εξουσία τους και να αφομοιώσουν τον τοπικό πληθυσμό, αναγκάζουν την Li Qingzhao να παντρευτεί έναν από τους στρατηγούς ή ευγενείς τους. Αυτός ο γάμος είναι μια πράξη πολιτικής υποταγής και όχι αγάπης. Η Li Qingzhao είναι βαθιά δυστυχισμένη, καθώς η καρδιά της ανήκει σε έναν άλλο άνδρα, τον Zhao Mingcheng (Τζάο Μινγκτσένγκ), τον οποίο αγαπάει ειλικρινά και με τον οποίο είχε μια βαθιά πνευματική και συναισθηματική σύνδεση πριν από την εισβολή.[2]

3. Η Εσωτερική Σύγκρουση και η Αντίσταση

Η Li Qingzhao βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τρομερή εσωτερική σύγκρουση. Από τη μία πλευρά, είναι αναγκασμένη να ζει με τον κατακτητή της, υπομένοντας την ταπείνωση και την απώλεια της ελευθερίας της. Από την άλλη πλευρά, διατηρεί ζωντανή την ανάμνηση του Zhao Mingcheng και την αγάπη της γι' αυτόν. Αυτή η εσωτερική αντίσταση εκδηλώνεται συχνά μέσα από την ποίηση και τη μουσική της, καθώς η Li Qingzhao ήταν μια διάσημη ποιήτρια της εποχής της.[3] Οι στίχοι της συχνά εκφράζουν τη θλίψη της, την νοσταλγία για το παρελθόν και την κρυφή της ελπίδα για απελευθέρωση.

4. Η Επανένωση ή η Τραγική Κατάληξη

Η πλοκή μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικές διαδρομές ανάλογα με την εκδοχή της όπερας. Σε ορισμένες εκδοχές, μπορεί να υπάρξει μια προσπάθεια επανένωσης με τον Zhao Mingcheng, η οποία συχνά καταλήγει σε τραγωδία λόγω των συνθηκών του πολέμου. Σε άλλες, η Li Qingzhao μπορεί να επιλέξει μια μορφή αντίστασης ή θυσίας για να διατηρήσει την τιμή της και την αφοσίωσή της στον αγαπημένο της και στην πατρίδα της. Η όπερα συχνά τονίζει την αίσθηση της απώλειας και της θλίψης που προκαλεί ο πόλεμος, με την Li Qingzhao να αποτελεί σύμβολο του πόνου του λαού της.[4]

5. Το Θέμα του "Ονείρου" και της "Μετάνοιας"

Οι εναλλακτικοί τίτλοι "A Wedding in the Dream" και "Remorse at Death" υποδηλώνουν τη βαθύτερη ψυχολογική διάσταση του έργου. Το "όνειρο" μπορεί να αναφέρεται στην ψευδαίσθηση ενός γάμου χωρίς αγάπη, ή στην ανάμνηση ενός ευτυχισμένου παρελθόντος που μοιάζει πλέον με όνειρο. Η "μετάνοια" μπορεί να αφορά είτε τη μετάνοια των κατακτητών για τις πράξεις τους (αν και αυτό είναι λιγότερο πιθανό), είτε τη μετάνοια της ίδιας της Li Qingzhao για την αδυναμία της να αντισταθεί πλήρως, ή ακόμα και τη μετάνοια για τις χαμένες ευκαιρίες και την απώλεια της ευτυχίας. Η όπερα συχνά τελειώνει με μια αίσθηση μελαγχολίας και προβληματισμού για τις συνέπειες της ανθρώπινης βίας και της μοίρας.[5]

Η όπερα Sheng Shi Hen είναι ένα ισχυρό δράμα που χρησιμοποιεί την προσωπική τραγωδία της Li Qingzhao για να σχολιάσει τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις του πολέμου και της κατοχής, αναδεικνύοντας την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος απέναντι στην καταπίεση.

Monday, December 1, 2025

Oliver Laxe, Sirat (2025)

Έχουμε δει δυο ακόμη ταινίες του Oliver Laxe, τις «Μιμόζες» (2016) και «Θα έλθει η φωτιά» (2019), που προβλήθηκαν και σε ελληνικές αίθουσες.

Τέσσερις ταινίες έχει γυρίσει ο Oliver Laxe, δεν είδαμε την πρώτη.

Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα, παρά τα βραβεία και την υψηλή βαθμολογία.

Το ίδιο και αυτή εδώ.

Οι θεματικές εμμονές για κάποιους σκηνοθέτες είναι γνωστές. Εδώ βλέπω ότι σκηνοθετική εμμονή μπορεί να είναι και ο χώρος (Νομίζω και ο Σβιάγκιντσεφ είναι τέτοια περίπτωση. Τον είδα πακέτο. Περίεργο, από το 2017 έχει να γυρίσει ταινία).

Η πλοκή διαδραματίζεται στο Magreb. Όμως ενώ στις «Μιμόζες» ο χώρος ήταν η οροσειρά του Άτλαντα, εδώ είναι η έρημος, νότια στο Μαρόκο (αγαπημένη χώρα, διότι…). Ενώ στις «Μιμόζες» το μοτίβο – τώρα το σκέφτηκα – είναι η Ιθάκη, όχι σαν επιστροφή αλλά σαν προορισμός, εδώ το μοτίβο είναι η αναζήτηση.

Έχει μαζευτεί κόσμος (όπως στα Μάταλα επί χούντας) σε ένα χώρο και χορεύουν σε μια μάζωξη rave. Χορεύουν ασταμάτητα. Ευτυχώς έχω και ένα δεύτερο υπολογιστή (την τηλεόραση την έχω συνδεμένη με τον κύριο υπολογιστή μου, σαν δεύτερο μόνιτορ για να βλέπω ταινίες, μου την έδωσε ο γιος μου όταν χάλασε αυτή που είχα, παλιά, δεν έχει αποκωδικοποιητή, έτσι κι αλλιώς και με την προηγούμενη δεν έβλεπα τηλεόραση) για να ξεκουράζεται το μάτι μου με κάτι ευχάριστο όταν βαριέμαι αυτό που βλέπω στην τηλεόραση.

Ένας πατέρας ψάχνει την κόρη του. Όμως δεν την αναγνωρίζει κανείς από τις φωτογραφίες που τους μοιράζει. Ίσως να είναι βαθιά στην έρημο, όπου γίνεται ένα άλλο rave party.

Υπάρχουν συγκρούσεις (ξέρουμε για το Πολισάριο, το οποίο όμως δεν αναφέρεται), η αστυνομία προσπαθεί να αποτρέψει το convoy να περάσει προς την κατεύθυνση της ερήμου. Με έξυπνους ελιγμούς τα καταφέρουν δυο φορτηγά και το 4Χ4 του πατέρα. Μαζί του είναι και ο γιος του και ο σκύλος του.

Θα αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες στο δρόμο. Έλλειψη βενζίνης, θα την αγοράσουν πανάκριβα. Οι ravers δεν έχουν λεφτά, θα πληρώσει ο πατέρας. Περνάνε ένα ποταμάκι. Θα βοηθήσουν τον πατέρα να περάσει με το αμάξι του. Θα πιάσει λάστιχο το ένα φορτηγό…

Επί τέλους φτάνουν στην έρημο. Όμως πριν φτάσουν αρχίζω να ξενερώνω. Το αμάξι του πατέρα, με το γιο του μέσα και το σκυλί, πέφτουν σε ένα γκρεμό. Οι ήχοι είναι χαρακτηριστικοί, μεγάλο το βάθος, αδύνατο να έχουν σωθεί. Δεν αφήνουν τον πατέρα να κοιτάξει, αλλά ένας από την ομάδα (είναι πέντε) θα του πει αργότερα ότι είδε το πτώμα του γιου του στο βάθος του γκρεμού.

Όμως το πραγματικό ξενέρωμα είναι όταν φτάνουν στην έρημο, και κάποια στιγμή πέφτουν πάνω σε ναρκοπέδιο.

Οι τρεις θα σκοτωθούν.

Θα ξεφύγουν οι άλλοι δυο με τον πατέρα.

Έχει μια ιδιόρρυθμη κινηματογραφική γραφή ο Laxe. Καταλαβαίνω γιατί άρεσε. Και εμένα με εντυπωσίασε, αλλά θα προτιμούσα να μην την είχα δει. Μου αρέσουν οι περιπέτειες. Να υπάρχει το σασπένς από τις δυσκολίες, όμως να μην υπάρχουν θύματα.

Δεν ξέρω αν θα προβληθεί και αυτή του η ταινία σε ελληνικές αίθουσες, αλλά εγώ πάντα κάνω σπόιλερ σε ταινίες που δεν προβάλλονται.

Βέβαια και σε ταινίες που προβάλλονται κάνω συχνά έμμεσο σπόιλερ, κάποιες φορές ζητώντας την αρωγή του Ποκοπίκο.

Μα πώς τελειώνει η «Θα έλθει η φωτιά»;

Ευτυχώς που έκανα το έμμεσο σπόιλερ.

Το επιχείρημα για το σπόιλερ: Τι ουσιαστικό θα μπορούσες να πεις για τη «Μήδεια», αν δεν πεις ότι στο τέλος σκότωσε τα παιδιά της;

Περιττό να πω ότι έτσι κι αλλιώς κάνω το σπόιλερ παραθέτοντας τον σύνδεσμο της σποϊλεριτζούς βικιπαίδειας.

7,1 είναι η βαθμολογία της.

Fei Mu, Blood on wolf mountain (狼山喋血记, 1936)

Η ταινία «Blood on wolf mountain» (1936) θεωρείται σαν αλληγορία για την γιαπωνέζικη απειλή.

Δεν γίνεται να υπομένουν τις επιθέσεις των λύκων στο μικρό χωριό, πρέπει να τους εξοντώσουν. Είναι αδύνατο να τους εξοντώσεις, επιμένει ένας ειρηνόφιλος, απλά κυνηγώντας τους τους εξοργίζεις περισσότερο, καλύτερα να πάμε να προσευχηθούμε στο ναό.

Η αλληγορία είναι ξεκάθαρη: πώς γίνεται ο λύκος, επειδή εξοργίστηκε που τον πυροβόλησαν, να ορμάει μέσα σε ένα σπίτι από το παράθυρο και να σκοτώνει το μωρό;

Και μέσα σ’ αυτή την αναστάτωση με τους λύκους βλέπουνε να ανθίζει και ένα ειδύλλιο.

Όμως η ταινία δεν τελειώνει όπως συνήθως, δείχνοντας το ευτυχισμένο ζευγάρι, αλλά τους χωρικούς να αποδύονται στο κυνήγι των λύκων.

Θυμήθηκα και δυο άλλες ταινίες που είδα και που έχουν να κάνουν με λύκους, την ταινία της Yi Feng, Return to the wolves (2017) Και την ταινία του Ζαν Ζακ Ανό «Το τοτέμ του λύκου» (2015).

Ying Yunwei (1904 – 1967)

Ο Ying Yunwei δούλεψε σε μια ναυτιλιακή εταιρεία, όμως το θέατρο και στη συνέχεια ο κινηματογράφος τον τράβηξαν περισσότερο. Το 1934 παραιτήθηκε από τη ναυτιλιακή εταιρεία για να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο.

Κορυφαίες ταινίες του είναι οι «Plunder of Peach and Plum» (1934) και «Unchanged heart of life and death» (1936). Σαν θέματά τους έχει την φτώχεια, την καταπίεση, την σεξουαλική παρενόχληση, τη διαφθορά, και τέλος την επανάσταση, θέματα που απασχολούσαν όλους τους αριστερούς σκηνοθέτες εκείνης της εποχής, που ήσαν και οι περισσότεροι.

Με την ταινία του «800 ήρωες» (1938) εισέρχεται στην τέταρτη περίοδο του κινέζικου κινηματογράφου, που ξεκινάει με τον σινοϊαπωνικό πόλεμο το 1937 και τελειώνει με τη λήξη του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου, το 1945. Το θέμα που κυριαρχεί τώρα στις ταινίες που γυρίζονται στις μη κατακτημένες περιοχές είναι η αντίσταση κατά των γιαπωνέζων.

Θέμα της ταινίας του είναι η ηρωική αντίσταση σε μια αποθήκη εμπορευμάτων 800 στρατιωτών, δίνοντας έτσι το χρόνο στις υπόλοιπες μονάδες να αποχωρήσουν, μια και η κατάληψη της Σαγκάης ήταν ζήτημα χρόνου.

Οι ταινίες που γύρισε αργότερα δεν είχαν την επιτυχία εκείνων που παραθέσαμε, και που σημάδεψαν την ιστορία του κινέζικου κινηματογράφου. Θα αναφέρουμε ότι κινηματογράφησε όπερες του Πεκίνου και όπερες Yuan. Από αυτές θα ξεχωρίσει η «Chasing the fish», στην οποία ένα ψάρι-πνεύμα μεταμορφώνεται στην αρραβωνιαστικιά του άτυχου νεαρού την οποία δεν θέλει πια να του δώσει ο πατέρας της επειδή οι γονείς του έχασαν την περιουσία τους. Τον έχει ερωτευθεί τόσο πολύ που αποφάσισε να θυσιάσει την αιώνια ζωή που είχε σαν πνεύμα και να ζήσει σαν θνητή γυναίκα στο πλευρό

Sunday, November 30, 2025

Xu Xingzhi, Children of troubled times (風雲兒女, 1935)

Την ταινία την είδα χωρίς υπότιτλους, υπάρχει στο youtube.

Ήταν και μια άσκηση για μένα, να δω πόσα καταλάβαινα.

Αυτό ακριβώς που περίμενα: λέξεις και φράσεις, και πολύ σύντομους διαλόγους.

Η ιστορία εξελίσσεται στη Σαγκάη, σε μια εποχή πολιτικής αστάθειας και ιαπωνικής απειλής.

Τα κεντρικά πρόσωπα είναι τέσσερα, αντιθετικά δίπολα: ο Xin Baihua, απολιτικός ποιητής/καλλιτέχνης, σε αντίθεση με το φίλο του Liang Zhifu, ο οποίος κάποια στιγμή φυλακίζεται για τις ιδέες του. Η κυρία Shi, μια πλούσια κοσμική χήρα, απολιτική επίσης, και η A Feng, μια φτωχή κοπέλα που ο Xin Baihua την βοήθησε οικονομικά να σπουδάσει. Ο θάνατος του φίλου του στο μέτωπο συγκλονίσει τον Xin Baihua και θα τον κάνει να τρέξει να πολεμήσει.

Αντέγραψα την πλοκή από τον σύνδεσμο της κινέζικης βικιπαίδειας και έβαλα την Perplexity να μου τη μεταφράσει. Την παραθέτω, με κάποιες τροποποιήσεις.

Ο ποιητής 辛白華 (Xīn Báihuá) έχει έναν εξαιρετικά στενό φίλο, τον φοιτητή 梁質夫 (Liáng Zhìfū). Και οι δύο είναι άνθρωποι από την βορειοανατολική Κίνα. Μετά το περιστατικό της 18^ης Οκτωβρίου 1931 (μια γιαπωνέζικη προβοκάτσια για να εισβάλουν σ’ αυτή την περιοχή) οι δυο φίλοι (όπως και οι δυο αδελφές στην ταινία «Street angel», 1935, του Yuan Muzhi) φεύγουν από την πατρίδα τους και καταφεύγουν στη Σαγκάη όπου ζουν μια δύσκολη ζωή, αλλά δεν χάνουν ποτέ την ελπίδα τους για το μέλλον και ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή.

Στο διαμέρισμα που νοικιάζουν, στον δεύτερο όροφο μένουν η φτωχή έφηβη 阿鳳 (Ā Fèng) με τη μητέρα της. Ο 辛白華 (Xīn Báihuá) και ο 梁質夫 (Liáng Zhìfū) συμπονούν τη μητέρα και την κόρη και τις βοηθούν συχνά. Ο 辛白華 (Xīn Báihuá) γνωρίζεται με τη πλούσια χήρα 史夫人 (Shǐ Fūren) και οι δυο τους ερωτεύονται. Η 史夫人 (Shǐ Fūren), που μόλις χώρισε, νιώθει μεγάλη συμπάθεια για τον 辛白華 (Xīn Báihuá), ενώ και εκείνος έλκεται έντονα από εκείνη. Στη συνέχεια, η μητέρα της 阿鳳 (Ā Fèng) πεθαίνει από αρρώστια, ο 辛白華 (Xīn Báihuá) τη συμπονεί και χρησιμοποιεί τα χρήματα που παίρνει ως αμοιβή για τις δημοσιεύσεις του για να τη στείλει στο σχολείο να σπουδάσει. Η 阿鳳 (Ā Fèng) καταλήγει τελικά σε ένα θίασο τραγουδιών και χορών.

Την ίδια ώρα, ο 梁質夫 (Liáng Zhìfū) συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για επαναστατικές δραστηριότητες. Η 阿鳳 (Ā Fèng) εντάσσεται στον θίασο και ταξιδεύει για παραστάσεις σε διάφορα μέρη. Μετά την απελευθέρωσή του που συμπίπτει με την εισβολή της Ιαπωνίας στην βόρεια Κίνα, ο 梁質夫 (Liáng Zhìfū) πηγαίνει στο μέτωπο για να πολεμήσει τους Ιάπωνες. Ο 辛白華 (Xīn Báihuá) κρύβεται στο σπίτι της 史夫人 (Shǐ Fūren), η οποία τον παίρνει μαζί της εκδρομή στο Qingdao. Εκεί, ο θίασος της 阿鳳 (Ā Fèng) δίνει παράσταση και συναντούν τον 辛白華 (Xīn Báihuá). Μετά την παράσταση της 阿鳳 (Ā Fèng) ο 辛白華 (Xīn Báihuá) συγκινείται βαθιά και ξυπνά ο πατριωτισμός του, αλλά δεν μπορεί ακόμα να ξεφύγει από τα δεσμά του έρωτα.

Τελικά ο 梁質夫 (Liáng Zhìfū) σκοτώνεται στη μάχη. Ο 辛白華 (Xīn Báihuá) όταν το μαθαίνει συγκλονίζεται, εγκαταλείπει επιτέλους τον προηγούμενο τρόπο ζωής με τις απολαύσεις και τρέχει στο στο μέτωπο να πολεμήσει.

Στην ταινία ακούγεται το τραγούδι «March of the Volunteers», που αργότερα έγινε ο εθνικός ύμνος της Κίνας.

Επικολλώ το βιογραφικό του, μετάφραση πάλι από την perplexity του συνδέσμου της κινέζικης βικιπαίδειας, μια και δεν βρήκα από καμιά άλλη πηγή. Όταν από ένα σκηνοθέτη έχω δει μόνο μια, ή το πολύ δυο ταινίες του, δεν κάνω ξεχωριστή ανάρτηση βιογραφικού.

Ο 許幸之 (Xǔ Xìngzhī, 5 Απριλίου 1904 – 1991) είχε πατρογονική καταγωγή από την επαρχία 安徽 (Ānhuī), νομό 歙縣 (Shèxiàn), και γεννήθηκε στην πόλη 揚州 (Yángzhōu) της επαρχίας 江蘇 (Jiāngsū). Ήταν Κινέζος σκηνοθέτης και σεναριογράφος κινηματογράφου και θεάτρου, καθώς και ποιητής και λογοτέχνης, μέλος της ομάδας 決瀾社 (Juéluánshè).

Γεννήθηκε στην πόλη 揚州市 (Yángzhōu) της επαρχίας 江蘇省 (Jiāngsū). Σε νεαρή ηλικία μαθήτευσε κοντά στον 呂鳳子 (Lǚ Fèngzǐ). Αποφοίτησε το 1922 από την Ειδική Σχολή Καλών Τεχνών της Σαγκάης και το 1923 συνέχισε σπουδές στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Ανατολικών Τεχνών της Σαγκάης. Το 1924 πήγε στην Ιαπωνία. Το 1927 συνελήφθη από τον 白崇禧 (Bái Chóngxǐ, στρατηγός του Guomintang), αλλά αργότερα διασώθηκε χάρη στον 劉海粟 (Liú Hǎisù, καλλιτέχνης) και τον 徐朗西 (Xú Lǎngxī, καλλιτέχνης).

Τον Φεβρουάριο του 1930, μαζί με τον 沈葉沉 (Shěn Yèchén) και άλλους, ξεκίνησαν και οργάνωσαν το αριστερό καλλιτεχνικό σωματείο «時代美術社» (Shídài Měishù Shè, «Σύγχρονη Εταιρεία Τέχνης»). Το 1933 εργάστηκε ως καλλιτεχνικός σχεδιαστής στην κινηματογραφική εταιρεία 上海天一影片公司 της Σαγκάης. Το 1935, στην κινηματογραφική εταιρεία 上海電通影片公司(Κινηματογραφική Εταιρεία της Σαγκάης), σκηνοθέτησε την ταινία 《風雲兒女》 («Children of Troubled Times»). Μετά τον θάνατο του 魯迅 (Lǔ Xùn), τον Φεβρουάριο του 1937, ο 許幸之 διασκεύασε το έργο 《阿Q正傳》 («Η Αληθινή Ιστορία του Α Κιού») σε θεατρικό.

Το 1940 πήγε στη βάση της αντιιαπωνικής αντίστασης στο Βορρά 江蘇 (Sūběi) και διορίστηκε καθηγητής στην 華中魯迅文藝學院 (Λογοτεχνική και Καλλιτεχνική Ακαδημία Λου Σουν της Κεντρικής Κίνας), ενώ σχεδίασε και το έμβλημα για το περιβραχιόνιο του 新四軍 (Xīn Sìjūn, Νέος Τέταρτος Στρατός).

Το 1951 γύρισε την ταινία «Θαλάσσια καταιγίδα».

Το 1954 ανέλαβε διευθυντής ερευνητικού τμήματος και καθηγητής στην Κεντρική Ακαδημία Καλών Τεχνών. Πέθανε από ασθένεια το 1991.

Yuan Muzhi, Street angel (馬路天使,1937)

Στον «Άγγελο του δρόμου» ο Yuan Muzhi διεκτραγωδεί τη μοίρα δυο αδελφών, της Xiao Hong και της Xiao Yun, που με την έναρξη της εισβολής των γιαπωνέζων στην Μαντζουρία ήλθαν στην Σαγκάη. Τους πρόσφερε την «προστασία» του ένα ζευγάρι, ιδιοκτήτες ενός μπαρ. Όμως έπρεπε να δουλέψουν, η Xiao Hong σαν τραγουδίστρια και η Xiao Yun σαν πόρνη, κάνοντας πεζοδρόμιο. Πολλές φορές κινδύνεψε να πέσει στα χέρια της αστυνομίας.

Θα αναπτυχθεί ένα αίσθημα ανάμεσα στον τρομπετίστα του μπαρ και στη Xiao Hong, που έχει όμως και τα σκαμπανεβάσματά του. Επίσης μια υποψία ειδυλλίου υπάρχει ανάμεσα στην Xiao Yun και στον Wang, φίλο του τρομπετίστα και μικροπωλητή εφημερίδων.

Έχουμε αρκετές κωμικές σκηνές πριν η πλοκή πάρει μια δραματική στροφή. Το ζευγάρι σχεδιάζουν να πουλήσουν την Xiao Hong σε έναν γκάγκστερ. Αυτή το σκάει μαζί με την αδελφή της. Βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι του τρομπετίστα. Η παρεξήγηση που είχε δημιουργηθεί ανάμεσά τους λύνεται. Όμως ο γκάνγκστερ με τους άντρες του τις εντοπίζουν. Είναι μόνες τους, οι δυο φίλοι τους λείπουν. Η Xiao Hong θα καταφέρει να το σκάσει ενώ η Xiao Yun πετάει ένα μαχαίρι στον γκάνγκστερ.

Δεν τον πετυχαίνει, το μαχαίρι καρφώνεται στην πόρτα. Αυτός το παίρνει και της το πετάει, και τη βρίσκει στην καρδιά.

Οι δυο φίλοι επιστρέφουν σπίτι και τη βρίσκουν βαριά τραυματισμένη. Ο Wang πηγαίνει να βρει γιατρό αλλά επιστρέφει άπρακτος, ο γιατρός ζητάει πολλά λεφτά και αυτός δεν τα έχει. Και δεν είχε νόημα άλλωστε, η Xiao Yun είχε στο μεταξύ ξεψυχήσει.

Αριστερός σκηνοθέτης ο Yuan Muzhi, διεκτραγωδεί τη μοίρα των κατατρεγμένων στις φτωχογειτονιές της Σαγκάης.

Yuan Muzhi, Scenes of city life (1935)

Mόνο δυο ταινίες γύρισε ο Yuan Muzhi (1909-1978), τις «Σκηνές από τη ζωή της πόλης» όπου πρωταγωνιστεί και τον «Άγγελο του δρόμου», ενώ σαν ηθοποιός έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Xu Xingzhi «Children of troubled times» (μπορείτε να τη δείτε στο youtube χωρίς υπότιτλους) και στις ταινίες του Ying Yunwei «Plunder of Peach and Plume» (1934), «Unchanged heart of life and death» (1936) και «800 heroes» (1938).

Να διευκρινίσω όμως: η βικιπαίδεια λέει partial filmography.

Δεν πρόλαβα να δω την ταινία «Crossroads» του Shen Xiling, που όμως γυρίστηκε δυο χρόνια μετά, και πέφτω πάλι σε μια ταινία που αυτή τη φορά η βικιπαίδεια τη χαρακτηρίζει ως comedy drama.

Στα γράμματα της αρχής ακούμε τη μουσική από το «Χορό των μικρών κύκνων» ενώ στη συνέχεια βλέπουμε τους τέσσερις επαρχιώτες, πιασμένοι από τα μπράτσα όπως οι μικροί κύκνοι, να περπατούν ρυθμικά υπό τους ήχους μιας κινέζικης μουσικής».

Η ταινία μου θύμισε την ταινία «A string of pearls» (1926) του Li Zeyuan (Η ματαιοδοξία της γυναίκας οδηγεί στην καταστροφή) αλλά και τις ταινίες του «Κινήματος Νέα Ζωή» «National customs» (1935) των Luo Mingyou και Zhu Shilin (Η αγνότητα της επαρχίας σε σύγκριση με τη διαφθορά και τους κινδύνους που εγκυμονεί η πόλη) και Fei Mu και Luo Mingyou, «Song of China» (1935).

Ενεχυροδανειστής ο πατέρας της, δεν τα βγάζει πέρα με τη σπάταλη κόρη του. Και αυτή, αντί να εκτιμήσει τον νεαρό που την αγαπάει, ερωτεύεται τον πλούσιο, που όμως την αφήνει στα κρύα του λουτρού φεύγοντας με την γκόμενα.

Σε πολλά κωμικά επεισόδια διεκτραγωδείται η φτώχεια του ερωτευμένου νεαρού, αλλά και οι προσπάθειες του ενεχυροδανειστή να τα βγάλει πέρα με τις σπάταλες γυναίκες του.

Στο τέλος αμφιταλαντεύονται αν θα πρέπει να μείνουν στην πόλη ή να γυρίσουν στην επαρχία, μη μπορώντας να αποφασίσουν ποιο τραίνο να διαλέξουν, πηγαίνοντας από το ένα στο άλλο.

Trivia: Μια από τις πρωταγωνίστριες της ταινίας είναι η Jiang Qing, η τέταρτη γυναίκα του Μάο και μια από τους τέσσερις της «Συμμορίας της Σαγκάης». Αυτοκτόνησε αργότερα στη φυλακή.

Fei Mu and Luo Mingyou, Song of China (天倫, 1935)

Οικογενειακοί δεσμοί, είναι ο κινέζικος τίτλος

Και εδώ, όπως και στην ταινία National customs (1935), διαφημίζεται το Κίνημα Νέας Ζωής που ξεκίνησε από την εθνικιστική κυβέρνηση του Guomintang.

Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας επιστρέφει στο πατρικό του για να δει τον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Τον συμβουλεύει, όπως είναι αφοσιωμένος στην οικογένειά του έτσι να είναι αφοσιωμένος και στην κοινωνία, διαθέτοντας τον πλούτο του για να βοηθήσει φτωχούς και αναξιοπαθούντες.

Ακολουθώντας τις πατρικές αυτές συμβουλές εγκαταλείπει την άνετη ζωή του στην πόλη και εγκαθίσταται στην επαρχία. Εκεί φτιάχνει ένα σχολείο για τα φτωχά παιδιά.

Παρέκβαση: Το ίδιο έκανε και ο Βρόνσκι.

Επίσης φτιάχνει έναν ναό-γηροκομείο για τους γέρους που δεν έχουν οικογένεια να τους φροντίσει. Έχει σαν στόχο να φτιάξει μια κοινότητα-μοντέλο σύμφωνα με τις παραδοσιακές αξίες του Κομφούκιου. Τα παιδιά του όμως, συνηθισμένα στις ανέσεις και τις απολαύσεις της πόλεις, εγκαταλείπουν τελικά την επαρχία.

Όμως δεν τα ικανοποίησε τελικά η ζωή στην πόλη και γύρισαν σπίτι, όπου άκουσαν από τον πατέρα τους τις ίδιες συμβουλές που του είχε δώσει ο δικός του πατέρας. Τις συμβουλές αυτές είναι πιο πρόθυμες να τις ακολουθήσουν τα εγγόνια του.

Η κόρη του θέλει να παντρευτεί χωρίς την συγκατάθεσή του. Η μητέρα της συμφωνεί, είναι περασμένες οι εποχές που τα παιδιά, στο θέμα του γάμου, έπρεπε να ακούνε τους γονείς τους. Όμως ο πατέρας είναι ανένδοτος. Δεν θα τον παντρευτείς, με τίποτα.

Πάλι καλά που δεν της επέβαλε να παντρευτεί αυτόν που της είχε διαλέξει εκείνος. Οι προσυμφωνημένοι γάμοι ήταν κοινή πρακτική στην αυτοκρατορική Κίνα, και προφανώς και μετά.

Θυμάμαι που είχα διαβάσει για τις τρεις επιταγές του Κομφούκιου σε σχέση με τη γυναίκα που με είχαν ξενερώσει εντελώς. Η κόρη να υπακούει τον πατέρα της. Όταν παντρευτεί να υπακούει τον άντρα της. Και αν πεθάνει ο άντρας της, τον γιο της.

Πάντα να υπακούει.

Saturday, November 29, 2025

Shen Xiling, Crossroads (1937)

Αριστερός σκηνοθέτης ο Shen Xiling (το Χ προφέρεται σχεδόν όπως το Sh στη λατινική μεταγραφή pinyin), θα πεθάνει πρόωρα, το 1940, σε ηλικία 36 ετών, γυρίζοντας μόλις τέσσερις ταινίες. Ελπίζω να δω μια ακόμη ταινία του, την «Κόρη του βαρκάρη» που γίνεται πόρνη, και ο ερωτευμένος μαζί της Ti-Er πηγαίνει στο μπουρδέλο και τα κάνει λίμπα, για να καταλήξει στη φυλακή. (Την είδα τελικά)

Δεν ήξερα τον όρο, seriocomedy χαρακτηρίζει την ταινία η βικιπαίδεια, είδος που συνδυάζει το κοινωνικό με το κωμικό. Στο θέατρο αυτός ο συνδυασμός μας είναι γνωστός σαν tragicomedie.

Με το κωμικό ο σκηνοθέτης «επενδύει», μια σοβαρή κατάσταση, αυτή της ανεργίας και της φτώχειας που μαστίζει τους νέους εκείνη την εποχή.

Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε τον Xu στην προκυμαία να είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει γιατί είναι άνεργος. Τον βλέπει ο φίλος του ο Zhao, άνεργος και αυτός, και τον αποτρέπει. Και δυο άλλοι φίλοι τους είναι επίσης άνεργοι.

Η Yang που εγκαθίσταται στο διπλανό δωμάτιο είναι απόφοιτος κολλεγίου και βρήκε δουλειά σε ένα υφαντουργείο. Δεν έχουν ιδωθεί ακόμη.

Τα δωμάτιά τους χωρίζονται με μια σανίδα. Όπως είναι αυτονόητο, ο ένας ενοχλεί τον άλλο. Σπαρταριστά τα επεισόδια που οφείλονται ακριβώς σ’ αυτό, γέλασα με την ψυχή μου. Μετά την πρώτη σωζόμενη ταινία, «Ο έρωτας του μανάβη» (1922) είναι η δεύτερη φορά που βλέπω κωμωδία, και μάλιστα τόσο απολαυστική.

Το ειδύλλιο που θα πλεχτεί είναι δεδομένο, πάνω στο γνωστό μοτίβο: πρώτα αντιπαθεί ο ένας τον άλλο (εδώ χωρίς να γνωρίζονται, απλά σαν ενοχλητικοί ο ένας για τον άλλο γείτονες) και μετά ερωτεύονται.

Ο Zhao που δουλεύει freelancer μεταφραστής (την έκανα κι εγώ αυτή τη δουλειά) βρίσκει επιτέλους δουλειά σε μια εφημερίδα. Θα γράφει ρεπορτάζ. Θα πάρει συνέντευξη από τη νοικάρισσα του διπλανού δωματίου.

Κάποια επεισόδια είναι που τους έφεραν κοντά. Πρώτη αυτή θα καταλάβει ποιος είναι ο νεαρός αυτός που έτρεξε και της έφερε την τσάντα που της είχε πέσει από το λεωφορείο.

Κάποια στιγμή θα βρεθούν άνεργοι.

Αυτός με τον φίλο του θα τη συναντήσει στην προκυμαία. Είναι με μια φίλη της. Διαβάζουν στην εφημερίδα ότι ο Xu αυτοκτόνησε.

Μανία που σου την έχουν αυτοί οι ασιάτες με την αυτοκτονία!!!

Όχι, αυτοί δεν θα το βάλουν κάτω. Μπορεί να είναι άνεργοι, αλλά θα αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή.

Εξαιρετική η ερμηνεία της Bao Yang, αλλά και εκείνης που υποδύεται τη σπιτονοικοκυρά (δεν τη βλέπω στα credits), που τους φορτώνεται κάθε τρεις και μια για το νοίκι.

6,8 η βαθμολογία της.

Nader Saeivar, The witness (2024), σε σενάριο Jafar Panahi

Το έχω ξαναπεί, το σενάριο κάνει τη διαφορά.

Ο Jafar Panahi υπογράφει το σενάριο, η καλύτερα, συνυπογράφει, καθώς, ως είθισται, στα credits του σεναρίου εμφανίζεται και ο σκηνοθέτης, που όμως δεν ξέρουμε το βαθμό παρέμβασής του στο σενάριο. Επίσης ο Jafar Panahi έκανε το μοντάζ.

Και πάλι διεκτραγωδείται η μοίρα της γυναίκας, που εδώ είναι ακόμη χειρότερη, στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.

Η Tarlan, συνταξιούχος τώρα δασκάλα, μεγάλωσε σαν κόρη της την Rana όταν σκοτώθηκαν οι γονείς της σε τροχαίο, μαζί με τον γιο της.

Ο γιος της είναι φυλακή. Δεν κατάλαβα, ή δεν μας λέγεται, αν μπήκε για τα χρέη που έχει ή για κάτι άλλο. Και αν μπήκε για χρέη, πώς έγινε και χρεώθηκε. Πάντως στην ταινία μας παρουσιάζεται αρκετά αντιπαθητικός.

Η Rana διδάσκει χορό σε μια σχολή χορού. Ο άντρας της την ερωτεύθηκε για το χορό της, όμως τώρα δεν την θέλει να χορεύει. Είναι υψηλόβαθμο στέλεχος στο καθεστώς, και όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεσαι, τόσο πιο συντηρητικός πρέπει να είσαι αν θέλεις να ανέβεις ακόμα πιο ψηλά, και έτσι την πιέζει να παραιτηθεί από τη δουλειά της, να εγκαταλείψει τα μαθήματα χορού. Διαπληκτίζονται συχνά. Η Tarlan βλέπει τους μώλωπες στο πρόσωπό της. Ο άντρας της της δείχνει τη χαρακιά που του έκανε στο στήθος με ένα μαχαίρι η Rana, σε ένα καυγά.

Η Tarlan πηγαίνει σπίτι τους. Βλέπει σκεπασμένο ένα σώμα στον καναπέ, δεν ξέρει αν κάποιος κοιμάται. Αργότερα, όταν αποκαλυφθεί ότι η Rana είναι νεκρή, θα καταλάβει. Και την επιβεβαίωση θα την πάρει από την κόρη της Ράνας από τον πρώτο της γάμο, κοριτσάκι ακόμη, που ζει με την μάνα της και τον πατριό της.

Καταγγέλλει, όμως, όπως γίνεται και με τα καθ’ ημάς, το έγκλημα συγκαλύπτεται. Δέχεται απειλές να τα παρατήσει. Αυτή επιμένει.

Αναρωτιόμουν ποια λύση θα έδινε στην πλοκή ο Panahi. Θα τα κατάφερνε να καταδικαστεί ο άντρας της Rana; Αυτό, με βάση τη χώρα που ζουν, φαίνεται απίθανο. Θα επέμενε, με αποτέλεσμα οι απειλές που δέχτηκε να πραγματοποιηθούν; Ή μήπως θα εκδικούνταν η ίδια;

Αυτή η ιστορία με τα ποντίκια που δεν εννοεί να τα εξοντώσει ο διαχειριστής της πολυκατοικίας αποτελεί τελικά προσήμανση.

Πηγαίνει και αγοράζει ποντικοφάρμακο, το πιο ισχυρό που υπάρχει. Θα πάει στο σπίτι του Tarlan, τάχα για να δει την κόρη της Rana. Αδειάζει το περιεχόμενο σε ένα θερμός που έχει ο πατριός της στην τσάντα του.

Και τι θα γίνει μετά; Η εγκληματική της ενέργεια είναι σίγουρο ότι θα αποκαλυφθεί, θα καταδικαστεί και θα εκτελεστεί.

Επινοητικότατος ο Panahi.

Η κόρη της Rana την βλέπει. Πηγαίνει και αδειάζει το θερμός και το γεμίζει ξανά, με καφέ, δεν είμαι σίγουρος.

Η Tarlan τη βλέπει να βάζει μουσική και να αρχίζει να χορεύει. Η πατριός της τη βλέπει τρομοκρατημένος και κλείνει τις κουρτίνες, να μη φαίνεται απ’ έξω.

Το κοριτσάκι ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στην αυλή, και στη συνέχεια ανοίγει την εξώπορτα και βγαίνει στο δρόμο, χορεύοντας πάντα.

Ο δικηγόρος στον οποίο είχε απευθυνθεί η Tarlan για να μηνύσει τον άντρα της Rana την προειδοποίησε: δεν υπάρχουν ελπίδες. Σύμφωνα με το άρθρο 630 του ισλαμικού νόμου όταν ο άντρας συλλάβει επ’ αυτοφώρω στο κρεβάτι τη γυναίκα του με άλλον άντρα, μπορεί να τους σκοτώσει και να αθωωθεί. Όμως κάποιες φορές δεν καταφέρνει να σκοτώσει τον άντρα που ξεφεύγει. Αυτό όμως δεν έχει σημασία. Ο ισχυρισμός αυτός είναι ένας τρόπος να αθωώνονται οι συζυγοκτόνοι.

Δεν το ξέρατε αυτό. Και εγώ πρώτη φορά το μαθαίνω.

Και φυσικά αυτό το άρθρο κάνει πρόβλεψη μόνο για τους άντρες, όχι και για τις γυναίκες. Αυτές πρέπει να το λουστούν το κέρατο.

Friday, November 28, 2025

Bu Wancang (卜万苍, 1900-1973)

Με αυτή την ανάρτηση εγκαινιάζουμε τα "Πορτραίτα Κινέζων σκηνοθετών". Το άλλο label στο blog μου είναι "Πορτραίτα Ιρανών σκηνοθετών".

O Bu Wancang (Μπου Γουαντσάνγκ) γεννήθηκε το 1900 στο Anhui και πέθανε το 1973 στο Χονγκ Κονγκ. Εργάστηκε πρώτα για την Mingxing, αλλά το 1931 πήγε στη Lianhua, αντίζηλο εταιρεία, όπου γύρισε μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του. Η ταινία «Love and duty» (1931) έχει σαν θέμα τον έρωτα και τον προσυμφωνημένο γάμο. Στην ταινία «The peach girl» (1931) έχουμε πάλι σαν θέμα τον έρωτα, στον οποίο οι ταξικές διαφορές μπαίνουν εμπόδιο. Στην ταινία «A spray of plum blossom (1931), θέμα είναι πάλι ο έρωτας, που εδώ υπονομεύεται από αντίζηλους. Όμως εδώ έχουμε happy end, σε αντίθεση με τις δυο προηγούμενες ταινίες, όπου στην πρώτη η ηρωίδα αυτοκτονεί ενώ στη δεύτερη πεθαίνει.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 αρχίζει να ακμάζει ο κινηματογράφος με κοινωνικά θέματα, κυρίως από τους λεγόμενους αριστερούς σκηνοθέτες, ενώ εγκαταλείπεται σιγά σιγά ο κινηματογράφος αναψυχής της προηγούμενης δεκαετίας, Η ταινία «The light of the maternal instinct» (1933) είναι μια καθαρά αριστερή ταινία, στην οποία δείχνονται οι θλιβερές συνέπειες της φτώχειας και καταγγέλλεται η σκληρότητα των πλούσιων.

Το 1939 ο Bu Wancang γυρίζει τη «Hua Mu Lan» με ιστορικό θέμα, τη γυναίκα που διάπρεψε στο στρατό σαν άντρας καθώς πήγε στη θέση του πατέρα της όταν στρατολογήθηκε.

Όταν οι γιαπωνέζοι κατέλαβαν τη Σαγκάη αναγκάστηκε να γυρίσει κάποιες ταινίες προπαγανδιστικού περιεχομένου, με πιο αξιοσημείωτη την «Αιωνιότητα» (1943). Αυτό είχε σαν συνέπεια να εξοστρακισθεί από τους συναδέλφους του.

Το 1945 γύρισε την ταινία «Dream of the red chamber», μεταφορά του ομώνυμου κλασικού κινέζικου μυθιστορήματος. Το 1948, μη αντέχοντας την πίεση των συναδέλφων του εγκαταστάθηκε στο Χονγκ Κονγκ όπου εξακολούθησε την καριέρα του σαν σκηνοθέτης μέχρι το θάνατό του. Μια από τις ταινίες που γύρισε τότε είναι και η «Dreams come true» (1960). Έχουμε και εδώ το μοτίβο τα σύνορα της αγάπης και το μοτίβο της σταχτοπούτας. Θλιβερό που η Kitty Ting Hao (1939-1967) αυτοκτόνησε. Είναι η τρίτη ηθοποιός που αυτοκτόνησε, μετά την Ai Xia και την Ruan Lingyu.

Ρώτησα το chatgpt για άλλες κινέζες ηθοποιούς που αυτοκτόνησαν. Μου ανέφερε δύο. Αντιγράφω και επικολλώ.

Linda Lin Dai (林黛, 1934–1964)

Ίσως η πιο διάσημη περίπτωση μετά τη Ruan Lingyu. Σταρ της Shaw Brothers στο Χονγκ Κονγκ, τεράστια δημοτικότητα τη δεκαετία του ’50–’60. Αυτοκτόνησε το 1964 σε ηλικία 29 ετών.

Shangguan Yunzhu (上官云珠, 1920–1968)

Πολύ σημαντική ηθοποιός της Σαγκάης. Κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης υπέστη βαριά παρενόχληση και βασανιστική δημόσια ταπείνωση. Πήδηξε από παράθυρο το 1968.

Thursday, November 27, 2025

René Clément, O ταξιδιώτης της βροχής (Le passager de la pluie, 1970)

Ο Charles Bronson είναι ένας ηθοποιός που μου αρέσει πολύ. Ο Ρενέ Κλεμάν είναι ένας κορυφαίος Γάλλος σκηνοθέτης. Δεν είχα βρει καμιά ταινία από αυτές που θα προβληθούν σήμερα, και ο φίλος μου ο Γιάννης μου είπε να έλθει να δούμε ταινία.

Ξεκινήσαμε να βλέπουμε μια κινέζικη που μου τη σύστησε η ΑΙ, επιστημονικής φαντασίας. Είπαμε, τώρα μόνο κινέζικες ταινίες θέλω να βλέπω.

Ξεκινήσαμε να τη βλέπουμε. Αφού είδαμε αρκετά λεπτά και πονοκεφαλιάσαμε από τους θορύβους, είπα να ρωτήσω το Γιάννη: -Κατάλαβες τίποτα;

Μου έγνεψε αρνητικά.

Δεν μπορείς να συνεχίσεις να βλέπει μια ταινία όταν δεν έχεις καταλάβει το πιο απλό, ποιοι είναι οι κακοί.

Συμφώνησε να δούμε τον Μπρόνσον.

Φυσικά την ταινία την είχα ξαναδεί, μπορεί και τρίτη φορά. Η πρώτη θα ήταν όταν ήμουν φοιτητής.

Και μου άρεσε πάρα πολύ.

Μου φαίνεται, αν δεν έχω ταινία για να δούμε θα προτείνω ταινία με τον Τσαρλς Μπρόνσον.

Παλιά έγραφα σε ένα κατάλογο «tenies pou ida ke den egrapsa gia aftes». Πρέπει να είδα έτσι καμιά τρακοσαριά. Αργότερα άρχισα να γράφω για κάθε ταινία που έβλεπα, ακόμη και πριν πάρω την κάρτα διαπίστευσης για να βλέπω δωρεάν τις δημοσιογραφικές προβολές.

Μετά την πανδημία σταμάτησα να πηγαίνω. Ηλικία, προβλήματα υγείας, δεν είχα πια το κουράγιο να καβαλάω τη μηχανή μου και να τρέχω στο Ideal.

Και όχι μόνο αυτό, μου έκλεψαν και το πορτοφόλι που είχα την κάρτα.

Θα έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση το ζευγάρι που μου την έκλεψαν.

Και εγώ έτριβα τα χέρια μου, στη σκέψη τι απογοήτευση θα ένιωσαν, βλέποντας ότι είχα μέσα μόνο 30 ευρώ.

Το τράβηξα σε μάκρος με τα αυτοβιογραφικά και δεν έγραψα για την ταινία παρά μόνο πόσο μου άρεσε. Να μην χάνω χρόνο, έχω να αναρτήσω για τέσσερις κινέζικες. Αυτή τη φορά δεν θα σταματήσω πριν τελειώσω την «Εισαγωγή στον κινέζικο κινηματογράφο». Βρίσκομαι στη δεύτερη γενιά, στην περίοδο 1937-1950. Όσο για την ταινία, αν διαβάσει κανείς αυτή την ανάρτηση και έχει περιέργεια, δεν έχει παρά να ανοίξει τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας που παραθέτω πάντα, όταν υπάρχει. Όλοι λίγο πολύ ξέρετε αγγλικά.

Zheng Zhengqiu, Twin sisters (姊妹花, 1934)

Ο Zhang Zhengqiu γεννήθηκε το 1989 στη Σαγκάη και πέθανε το 1935. Μαζί με τον Zhang Shichuan γύρισαν την πρώτη ταινία μυθοπλασίας, «The difficult couple» το 1913. Οι δυο τους ίδρυσαν το 1922 την πρωτοποριακή κινηματογραφική εταιρεία παραγωγής Mingxing και γύρισαν την πιο παλιά σωζόμενη ταινία, την «Laborer’s love».

Αριστερός σκηνοθέτης ο Zheng Zhengqiu, διεκτραγωδεί σ’ αυτή του την ταινία τη θλιβερή μοίρα των γυναικών.

Ο άντρας της θα φύγει, δεν έχουν ζωή εκεί.

Του λέει να πάρει τα δυο κορίτσια.

Δεν μπορεί να τα πάρει και τα δυο, θα πάρει μόνο το ένα, αυτό που δεν έχει σημάδια στο πρόσωπο.

Εδώ και δεκατρία χρόνια δεν θα δώσει σημεία ζωής.

Θα αναγκάσει την κόρη του να παντρευτεί τον στρατηγό ενός πολέμαρχου. Σε αντάλλαγμα θα πάρει μια σημαντική θέση στην αστυνομία.

Και πάμε πίσω στο χωριό.

Ο πόλεμος έφτασε στην πόρτα του σπιτιού τους, ο στρατός κυνηγάει ληστές. Φεύγουν, όπως οι περισσότεροι, και οι τέσσερίς τους, η γυναίκα, ο πατέρας της, η κόρη της και ο άντρα της και πηγαίνουν στη Shangdong.

Τα φέρνουν δύσκολα. Η κόρη της που γέννησε πριν λίγο θα δουλέψει σαν παραμάνα στο σπίτι του στρατηγού. Κάποια από τις γυναίκες του γέννησε και αυτή.

Μα πώς μοιάζει με τη γυναίκα του!!! (προηγουμένως είδαμε σκηνές ζήλειας, είχε μάθει ότι ο άντρας της πήγε σε μπουρδέλο. -Δεν σημαίνει τίποτα αυτό, εσύ είσαι η ζωή μου, της λέει για να την καλμάρει).

Ο άντρας της τραυματίζεται. Παρακαλεί να της προκαταβάλουν τον μισθό. -Μα μόνο τρεις μέρες δούλεψες, δεν γίνεται.

Κλέβει ένα χρυσό μενταγιόν του μωρού. Μια υπηρέτρια την αντιλαμβάνεται, προσπαθεί να της το πάρει. Από ένα ράφι ψηλά πέφτει ένα βάζο και την σκοτώνει. Και θα καταλήξει στη φυλακή, για φόνο.

Η μητέρα της θα έλθει να τη βρει και θα αναγνωρίσει τον άντρα της, που είναι ο αστυνόμος. Αυτός προσπαθεί να αποφύγει το σκάνδαλο, προσφέροντάς της λεφτά, που θα του τα πετάξει στη μούρη.

Θα κάνει το τραπέζι στην οικογένεια, μέσα στη φυλακή. Διατάζει και φέρνουν κρασί και μεζέδες. Φωνάζει την άλλη του κόρη, τη γυναίκα του στρατηγού. Καθίζουν στο τραπέζι. Η γυναίκα του στρατηγού, μετά την έκπληξη, νοιώθει συγκινημένη. Όμως όχι η άλλη κόρη που ξεσπάει σε ένα χείμαρρο παραπόνων. Τελικά ενδίδει στις παρακλήσεις της μητέρας της, συγχωρεί.

-Πέρασα δυστυχισμένα, αλλά και εσύ δεν πέρασες καλύτερα σαν παλλακίδα. Είμαστε άτυχες εμείς οι γυναίκες, λέει.

-Για τον εαυτό του το έκανε (που την πάντρεψε με τον στρατηγό), όχι για μένα, λέει η αδελφή της.

Για «πληρωμή» πήρε το πόστο του αστυνόμου.

Η γυναίκα του του λέει να την ελευθερώσει.

-Δεν γίνεται, έχει τις αντιρρήσεις του αυτός, διέπραξε φόνο.

Όμως η γυναίκα του στρατηγού παίρνει τη μητέρα της και την αδελφή της, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της, και φεύγουν με το αμάξι του στρατηγού με το οποίο είχε έλθει. Στρατηγός είναι, δεν μπορεί παρά να αφήσει ελεύθερη την κουνιάδα του.

Happy end.

Εξαιρετική σκηνοθεσία, πάρα πολύ καλές ερμηνείες, κυρίως της «Πεταλούδας», της Hu Die, μια από τους αστέρες της εποχής.

Αξίζει να αναφέρουμε την Xuan Jinglin (1907-1992) που έχει το ρόλο της μητέρας. Η ιστορία της εικονογραφεί τη μοίρα πολλών γυναικών εκείνης της εποχής. Την κόρη της στην ταινία ο πατέρας της την πούλησε στο στρατηγό. Αυτήν την πούλησαν οι γονείς της σε ένα μπουρδέλο, για να σώσουν τα υπόλοιπα αδέλφια της από την πείνα. Εκεί την ανακάλυψε ο Zhang Shichuan και την έκανε κινηματογραφικό αστέρι.