Wu Yonggang, The old man and the fairy (秋翁遇仙记 ,1956)

 Wu Yonggang, The old man and the fairy (秋翁遇仙记 ,1956)

 

 «Qiu Meets the Goddess of Flowers» είναι ένας άλλος τίτλος της ταινίας, ενώ ο κινέζικος μεταφράζεται «Η συνάντηση του Γέρου του Φθινοπώρου με τους Αθανάτους».

  Θυμάμαι φοιτητής που πήγαινα στην όπερα. Τότε δεν υπήρχε τεχνική υποτιτλισμού, διαβάζαμε το πρόγραμμα για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε την πλοκή. Έτσι κάνω και τώρα με κάποιες κινέζικες ταινίες που δεν έχω υπότιτλους, τις βλέπω αφού ζητήσω από κάποια ΑΙ την πλοκή. Έτσι έκανα και με τον «Γέρο και τη νεράιδα». Ζήτησα από το aiask.ai και μου έδωσε την πλοκή. Πιο πριν ζήτησα από το perplexity να μου μεταφράσει την πλοκή από έναν κινέζικο σύνδεσμο. Θα παραθέσω την πλοκή που μου έδωσε το aiask.ai, το τέλος του κινέζικου συνδέσμου που μου μετάφρασε το perplexity και θα συμπληρώσω και εγώ.

  Η κινεζική ταινία του 1956, «Ο Γέρος και η Νεράιδα» (γνωστή και ως Qiu Weng Yu Xian Ji ή 秋翁遇仙记), είναι ένα μυθολογικό δράμα που αφηγείται την ιστορία ενός ηλικιωμένου άνδρα, του Qiu Weng, ο οποίος αγαπά βαθιά τα λουλούδια, και τα μαγικά γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω του.

  Η ταινία αποτελεί διασκευή του διηγήματος "Η Συνάντηση του Κηπουρού με μια Νεράιδα" (The Gardener's Encounter with a Fairy) από την κλασική κινεζική ανθολογία Παλιές και Νέες Ιστορίες (Jingu Qiguan).

  Η πλοκή επικεντρώνεται στον Qiu Weng (τον υποδύεται ο Qi Heng), έναν ηλικιωμένο άνδρα που λατρεύει τα λουλούδια πάνω από όλα. Η εξαιρετική φροντίδα του για τα φυτά είναι τέτοια που ακόμη και μαραμένες παιώνιες αναζωογονούνται και ανθίζουν με το άγγιγμά του.

  Αυτή η αξιοσημείωτη ικανότητα προσελκύει την προσοχή ενός τοπικού τυράννου, του Zhang Ba (τον υποδύεται ο Wang Lan), ο οποίος προσπαθεί να αποσπάσει χρήματα από τον Qiu Weng. Όταν το σχέδιό του αποτυγχάνει, ο Zhang Ba υποκινεί τον μπράβο του, Zhang Yanei (τον υποδύεται ο Guan Hongda), και άλλους κακοποιούς να εισβάλουν στον κήπο του Qiu Weng, πίνοντας και διασκεδάζοντας.

  Στη συνέχεια, ο Zhang Yanei απαιτεί από τον Qiu Weng να του παραδώσει τον κήπο του. Με την άρνηση του Qiu Weng, ο Zhang Yanei διατάζει τους άνδρες του να καταστρέψουν τον κήπο πριν φύγουν.

  Ο Qiu Weng, συντετριμμένος, αρχίζει να συγυρίζει τον κατεστραμμένο κήπο αργά το βράδυ. Ξαφνικά, η Νεράιδα της Παιώνιας (την υποδύεται η Wang Xiaorong) εμφανίζεται μπροστά του, μεταμφιεσμένη σε κοπέλα του χωριού. Χρησιμοποιεί τη μαγεία της για να επαναφέρει τα πεσμένα πέταλα στα κλαδιά τους, εκπλήσσοντας τον Qiu Weng.

  Η είδηση αυτού του θαύματος φτάνει στον Zhang Yanei, ο οποίος, οδηγούμενος από κακία, κατηγορεί τον Qiu Weng ότι χρησιμοποιεί μαγεία για να εξαπατήσει το κοινό. Συνεργάζεται με διεφθαρμένους αξιωματούχους για να φυλακίσουν τον Qiu Weng.

  Ο δωροδοκημένος δικαστής σκοπεύει να τιμωρήσει αυστηρά τον Qiu Weng, αλλά η Νεράιδα των Λουλουδιών παρεμβαίνει, προκαλώντας χάος στην αίθουσα του δικαστηρίου με τη μαγεία της και τιμωρώντας τον μοχθηρό Zhang Yanei.

  Ο Qiu Weng απελευθερώνεται από τη φυλακή και επιστρέφει στον κήπο του για να τον βρει γεμάτο με χορευτικές πεταλούδες και ανθισμένα λουλούδια. Η ταινία ολοκληρώνεται με την όμορφη σκηνή των Νεράιδων των Λουλουδιών να εκτελούν ένα τραγούδι και χορό στα σύννεφα, γιορτάζοντας τον θρίαμβο του καλού επί του κακού και την αιώνια ομορφιά της φύσης. Η ταινία επαινείται για την αισθητική της ομορφιά, την ποιητική της εικονογραφία και την απεικόνιση μιας ειδυλλιακής αγροτικής ζωής.

  Ο σκηνοθέτης, Wu Yonggang, είναι γνωστός για το ποιητικό του στιλ κινηματογράφησης.

  Το τέλος της κινέζικης ιστοσελίδας:

  Η ταινία, μέσα από ένα φανταστικό αφήγημα, παρουσιάζει την ταξική καταπίεση της φεουδαρχικής κοινωνίας και μετατρέπει την τιμωρία των κακών από τη νεράιδα σε αλληγορία για την επιθυμία του λαού για ένα καλύτερο, πιο όμορφο βίο. Συνδυάζει μυθολογικά στοιχεία με ρεαλιστικό ύφος και περιλαμβάνει μουσική του 黄准 (Huang Zhun) καθώς και χορογραφημένα τραγουδιστικά μέρη στα οποία συνέβαλε ο 薛传刚 (Xue Chuangang).

  Στην ταινία ξεχώρισα τη σχέση του γέρου με μια ομάδα παιδιών. Του έκλεψαν καρπούς από μια παιώνια, τους δαγκώνουν, φτύνουν, δεν τρώγονται. Βλέπουν το γέρο και το βάζουν στα πόδια. Ο γέρος τα προλαβαίνει. Τα φιλεύει με άλλους καρπούς. Και αναπτύσσεται μια αγαπησιάρικη σχέση ανάμεσά τους.

  Είναι κωμική η σκηνή που ο μοχθηρός Zhang Yanei προσπαθεί να γλιτώσει από κάτι σαν σφίγγες ή μέλισσες που τον κυνηγάνε χώνοντας το κεφάλι του σε ένα βαρέλι, μετά σε κάτι άλλο, ενώ στο τέλος βουτάει στα νερά της λίμνης. Μόλις βγάζει το κεφάλι του πάλι του ορμούν.

  Και ένα τελευταίο: δεν είμαι από αυτούς που εκστασιάζονται με το ασπρόμαυρο. Θυμάμαι τον συγχωρεμένο το φίλο μου τον Νικολή (σήμερα θα γιόρταζε αν ζούσε) που όταν ερχόταν καμιά καινούρια ταινία στο σινε Αστέρια, τον θερινό κινηματογράφο του χωριού μου, το πρώτο πράγμα που ρωτούσε ήταν: Είναι έγχρωμη;

  Και αυτός, όπως κι εγώ, προτιμούσε τις έγχρωμες από τις ασπρόμαυρες.

  Φαντάζομαι πόσο πιο εντυπωσιακή θα ήταν η ταινία αν ήταν έγχρωμη.

  Δεν τρώμε χαρτί σαν τα έντυπα, ας παραθέσουμε τον κινέζικο σύνδεσμο.

  秋翁遇仙记》是由吴永刚执导并编剧，上海电影制片厂于1956年3月3日推出的黑白剧情片，齐衡、王小蓉、关宏达、王岚、何剑飞等主演。
影片讲述爱花如命的秋翁救治枯死牡丹引发恶霸张衙内觊觎，遭拒后恶霸毁坏花枝。牡丹仙子化身村姑助其重整花园，张衙内诬告秋翁妖法惑众。公堂审判时仙女施展仙法扰乱审讯，并掀起狂风将作恶的张衙内卷入水中溺亡。仙乐声中，秋翁花园百花重焕生机愈发鲜艳。该片通过奇幻叙事展现封建社会的阶级压迫，以仙子惩恶扬善的情节隐喻劳动人民对美好生活的追求。影片融合神话元素与现实主义风格，包含黄准作曲、薛传刚等人参与的歌舞场景设计.

Shi Dongshan (1902-1955)

 Shi Dongshan (1902-1955)

 

  Ο Shi Dongshan είναι ένας από τους εξέχοντες αριστερούς σκηνοθέτες της δεκαετίας του 1930. Από τις ταινίες του ξεχωρίζουν οι «Youth on the march» (1937), ίσως η πιο επαναστατική του ταινία. Με το μοτίβο «τα σύνορα της αγάπης» δείχνεται η δυστυχία των φτωχών και η ασυδοσία των πλούσιων, αλλά και μια πολλά υποσχόμενη νεολαία, που έρχεται σε ρήξη με την τάξη της υπερασπιζόμενη τις νέες ιδέες.

Από τις ταινίες του ξεχωρίζουν επίσης μια μεταφορά του «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ, η «Eight thousand li of cloud and moon» (1947), μια δριμεία επίθεση στους αστούς που κοιτάζουν με κάθε ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τους αδύναμους, και η «New heroes and heroines» (1951). Υπηρέτησε την κομμουνιστική κυβέρνηση μετά το 1949, στο Υπουργείο Πολιτισμού, χωρίς να γίνει μέλος του κόμματος. Όμως αργότερα διώχθηκε και αυτοκτόνησε το 1955.  

Shi Dongshan, Eight thousand li of cloud and moon (八千里路云和月,1947)

 Shi Dongshan, Eight thousand li of cloud and moon (八千里路云和月,1947)

 

  Το Asian Weekly την επέλεξε ως μια από τις 100 καλύτερες κινέζικες ταινίες του 20^ου αιώνα.

  Η Jiang, παρά τις διαμαρτυρίες του θείου της και της οικογένειάς του (μένει σπίτι τους στη Σαγκάη όπου σπουδάζει), ακολουθεί έναν αντιστασιακό θίασο. Δίνουν παραστάσεις σε διάφορες πόλεις. Ερωτεύεται τον μουσικό του θιάσου, και εκείνος αυτήν. Όταν αυτός αρρωσταίνει, μένει πίσω να τον περιποιηθεί. Έχοντας τελικά και την συγκατάθεση του πατέρα της, αποφασίζουν να παντρευτούν, όμως όχι πριν τελειώσει ο πόλεμος.

  Τελειώνει ο πόλεμος και παντρεύονται. Μαθαίνουν όμως ότι ο πατέρας της πέθανε πριν το τέλος του πολέμου.

  Μένουν στη Σαγκάη, στο σπίτι του θείου της. Τους ξενίζει η συμπεριφορά της αστικής αυτής οικογένειας, ιδιαίτερα του ξαδέλφου της.

  Κάποια στιγμή τους επισκέπτεται μια χήρα. Και μαθαίνουν ότι το σπίτι που μένουν ήταν της χήρας. Αν κατάλαβα καλά (είδα την ταινία χωρίς υπότιτλους) το είχαν επιτάξει οι γιαπωνέζοι και μετά την παράδοσή τους, με κάποιο τρόπο, το οικειοποιήθηκε ο θείος της.

  Αγανακτισμένοι σηκώνονται και φεύγουν. Μένουν σε μια σοφίτα. Πρέπει να προσέχουν να μην κτυπήσουν το κεφάλι τους στο ταβάνι.

  Ο άντρας της εργάζεται ως δάσκαλος και η ίδια ως δημοσιογράφος. Γράφει για την περίπτωση της χήρας αυτής. Είναι αποφασισμένη να γράφει για κάθε αδικία που υφίσταται ο φτωχός κόσμος από τους πλούσιους.

  Φυσικά θα έλθει σε ρήξη με τον ξάδελφό της.

  Είναι έγκυος.

  Εξαντλημένη, και έχοντας υποστεί τα πειράγματα μιας ομάδας στο δρόμο, θα πέσει λιπόθυμη.

  Θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο.

  Γεννάει πρόωρα.

  -Να φροντίσετε το μωρό μου, λέει στα μέλη του θιάσου που ήλθαν να την δουν, και μάλιστα μάζεψαν χρήματα για να πληρώσουν το νοσοκομείο.

  -Θα το έχουμε σαν παιδί μας, της απαντάνε.

  Θα αναρρώσει ή θα καταλήξει;

  Είναι μια από τις πιο πρώιμες ταινίες που βλέπω με ανοικτό τέλος.

  Έβαλα το perplexity και μου μετέγραψε τα ιδεογράμματα και μου τα μετάφρασε:

  «Αυτή η μαχήτρια του πολιτισμού, σε ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον, ποια είναι η προοπτική της, θάνατος ή ζωή; Παρακαλούνται όλοι οι σοφοί θεατές να το συλλογιστούν μόνοι τους. Αν υποθέσουμε ότι το μέλλον της είναι ο θάνατος, τότε ας αναλογιστούμε: μήπως φέρουμε όλοι κάποια ευθύνη;

  Το επόμενο, και τελευταίο πλάνο, είναι ένα ερωτηματικό.

  Καλεί τον θεατή να συλλογιστεί για το μερίδιο της ευθύνης που φέρει για τις κοινωνικές αδικίες.

  6,8 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.

 

这位文化战士，在这样的社会环境中前途是死是活，
请诸位贤明的观众自己去想。
假如她的前途是死的，那应请反省一下——我们是否都有责任？

Wu Yonggang, The desert island ( 浪淘沙, 1936)

 Wu Yonggang, The desert island ( 浪淘沙, 1936)

 

  «Κύματα που ξεπλύνουν την άμμο» είναι ο κινέζικος τίτλος. Κυριολεκτικός ο αγγλικός, ποιητικός ο δεύτερος.

  Και τι επινοητικός ο Yonggang!!!

  Τα γράμματα της αρχής τα χαράζει πάνω στην άμμο. Έρχεται το κύμα και τα σβήνει, και στη συνέχεια βλέπουμε τα επόμενα.

  Στο τσακ γλίτωσαν το ναυάγιο.

  Έρχεται σπίτι και τσακώνει τη γυναίκα του με τον γκόμενο.

  Τον σκοτώνει.

  Και ένας Ιαβέρης το έχει βάλει πείσμα να τον συλλάβει.

  Αρχικά βλέπουμε πολλές σκηνές καταδίωξης.

  Μετά από λίγα χρόνια βλέπουμε τον Ιαβέρη στο ίδιο πλοίο, όπου δουλεύει θερμαστής.

  Αμέτι μουχαμέτι να τον συλλάβει.

  Πάει να του περάσει χειροπέδες, όμως ένα δυνατό τράνταγμα θα τον εμποδίσει.

  Το πλοίο βουλιάζει.

  Ο ναύτης, πιασμένος πάνω σε ένα βαρέλι με νερό, σύρεται στην ακτή του έρημου νησιού.

  Σε λίγο θα εντοπίσει τον Ιαβέρη.

  Θα τον σύρει έξω από το νερό, θα τον σώσει.

  Είναι καταδικασμένοι.

  Ο Ιαβέρης τον παρακαλεί να τον σκοτώσει κτυπώντας τον με μια κοτρόνα στο κεφάλι, δεν θέλει να υποφέρει τον αργό θάνατο της δίψας-κάποτε θα τους τελειώσει το νερό.

  Του λέει ότι θα το κάνει επειδή τώρα νιώθει φίλος του, μια και τους δένει η ίδια μοίρα.

  Όμως την τελευταία στιγμή πετάει πέρα την κοτρόνα.

  Ένα πλοίο φαίνεται από μακριά.

  Ο Ιαβέρης του περνάει τις χειροπέδες και φωνάζει προς το πλοίο.

  Όμως δεν τον ακούνε, το πλοίο απομακρύνεται.

  Ένα τελευταίο πλάνο θα δείξει δυο κρανία και κόκκαλα, δίπλα σε ένα διαλυμένο βαρέλι.

  Εξαιρετική ταινία, που δείχνει αντίθετες συμπεριφορές και διαφορετικούς χαρακτήρες.

  Αμετανόητος ο Ιαβέρης, σε αντίθεση με τον Ιαβέρη του Ουγκώ.

  6,6 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.

Shi Dongshan, Youth on the march (青年进行曲, 1937)

 Shi Dongshan, Youth on the march (青年进行曲, 1937)

 

  Η πιο αριστερή ταινία της δεκαετίας αυτής (1927-1937) είναι «Η νεολαία προελαύνει», ή, όπως είδα να μεταφράζεται ο τίτλος μέσα στην ταινία, «Η επαναστατημένη νεολαία». Η ακριβής μετάφραση του κινέζικου τίτλου είναι «Το εμβατήριο της νεολαίας».  

  Και πάλι έχουμε το μοτίβο «Τα σύνορα της αγάπης».

  Αυτός είναι γόνος μιας πλούσιας οικογένειας. Έχουν εργοστάσιο. Εμφορείται από τις νέες ιδέες, επαναστάτης. Ο σύντροφός του, που του λέει ότι δεν είναι τόσο αποφασιστικός όσο θα έπρεπε, του αναθέτει την καθοδήγηση μιας συντρόφισσας εργάτριας, με την ευχή να την ερωτευθεί. Σε λίγο ο σύντροφος αυτός θα δολοφονηθεί.

  Έτσι και έγινε.

  Όμως ο πατέρας του δεν βλέπει καθόλου με καλό μάτι αυτή τη σχέση (να γράψω γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, ο Έγκελς, εργοστασιάρχης, παντρεύτηκε μια εργάτρια). Το ίδιο και ο αδελφός του, που είναι η άκρα αντίθεσή του.

  Και η αδελφή της είναι επίσης αντίθετη στη σχέση, δεν έχει καθόλου εμπιστοσύνη στους πλούσιους, θέλουν απλά να παίξουν με τα φτωχά κορίτσια.

  Ο πατέρας του και ο αδελφός του θα τον παγιδέψουν βγάζοντάς τον φωτογραφία με μια επίδοξη νύφη και θα της την δείξουν, λέγοντάς της να τον ξεχάσει, την κοροϊδεύει. Πιο πριν την είχαν απολύσει από το εργοστάσιο. Της χρυσώνει την απόλυση με χρήματα. Κάνει να τα σχίσει, όμως η αδελφή της της τα παίρνει από τα χέρια, θα τα δώσουν σε κάποιον που τα έχει ανάγκη.

  Άρρωστη καθώς είναι, με τα δυο αυτά κτυπήματα θα γίνει χειρότερα. Ο γιατρός δεν θέλει να έλθει, τα χρήματα που έχει να του δώσει η αδελφή της είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που θέλει ο ίδιος.

  Ο αγαπημένος της θα την προλάβει ζωντανή. Θα πέσει στην αγκαλιά της στο κρεβάτι. Όμως σε λίγο θα ξεψυχήσει.

  Ο πατέρας του με τον θείο του κερδοσκοπούν πάνω στην τιμή του ρυζιού, κάτι που θα φέρει σε απόγνωση τον φτωχό λαό καθώς θα ανέβη η τιμή του και θα ωφελήσει τους Γιαπωνέζους που ετοιμάζουν την επίθεσή τους. 

  Ο γιος, που ακούει τα σχέδιά τους, αγανακτεί. Πιο πριν είχε πάρει το πιστόλι του και είχε ετοιμάσει τη βαλίτσα του.

  Θα πυροβολήσει το θείο του.

  Και θα φύγει.

  Ενώνεται με την προελαύνουσα νεολαία και θα τρέξουν να συναντήσουν τους στρατιώτες στο μέτωπο.

Oliver Parker, Απόδραση στη Νορμανδία (The great escaper, 2023)

 Oliver Parker, Απόδραση στη Νορμανδία (The great escaper, 2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Μα τι διάβολο, την έχω ξαναδεί την ταινία.

  Όμως δεν είναι ούτε στις αναρτήσεις μου ούτε στα αρχεία μου, σε περίπτωση που ξέχασα να αναρτήσω.

  Τι διάβολο, είναι ένα déjà vu; (Σε περίπτωση που δεν ξέρετε τι είναι αυτό μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο μου «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα» για να δείτε).

  Ξαφνικά μου πέρασε από το μυαλό: μήπως είναι remake; Για να κοιτάξω τη βικιπαίδεια.

  Δεν ήταν μεταφορά, απλά είχαν γυριστεί δυο ταινίες, και μάλιστα την ίδια χρονιά, πάνω σε ένα πραγματικό περιστατικό: It is based on the true story of 90-year-old British World War II Royal Navy veteran Bernard Jordan who "broke out" of his nursing home to attend the 70th anniversary D-Day commemorations in France in June 2014.

  Η D-Day είναι η μέρα της απόβασης στη Νορμανδία.

  Στα γράμματα τέλους διαβάζουμε ότι ο Μπένι Τζόρνταν, ενενηντάρης, πέθανε έξι μήνες μετά το ταξίδι του στη Γαλλία, και η γυναίκα του επτά μέρες μετά από αυτόν.

  Και αυτός και η γυναίκα του έμεναν σε οίκο ευγηρίας.

  Α, ναι, η ταινία που είχα δει ήταν «Ο τελευταίος στρατιώτης» (2023) του Terry Loane που προβλήθηκε την ίδια χρονιά στην Ελλάδα, ενώ αυτή έρχεται με καθυστέρηση δυο χρόνων.

  Και οι δυο ταινίες αφηγούνται τις περιπέτειές του μέχρι να φτάσει στη Γαλλία.

  Η Γκλέντα Τζάκσον λέει «…θα του ραγίσει η καρδιά το να γνωρίζει ότι θα φύγω πριν από αυτόν».

  Όμως, όπως είπαμε, ο πραγματικός Τζόρνταν έφυγε πριν απ’ αυτή.

  Η ίδια έφυγε στις 15 Ιουνίου 2023.

  Ενενηντάρης και ο Μάικλ Κέην όταν γυρίστηκε η ταινία, όπως και ο ήρωας που υποδύεται, οδεύει ακάθεκτος στα εκατό.

  Μου άρεσε πολύ η Γκλέντα Τζάκσον, σκόρπιζε αρκετές κωμικές νότες στο έργο.

Eva Libertad, Σιωπηλή αγάπη (Sorda, 2025)

  Eva Libertad, Σιωπηλή αγάπη (Sorda, 2025)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Η «Σιωπηλή αγάπη» είναι «ανάπτυξη» μιας ομώνυμης μικρού μήκους ταινίας που γύρισε η Eva Libertad, με πρωταγωνίστρια πάλι την αδελφή της που είναι κωφή.

  Συγκινητική ταινία.

  Είναι έγκυος.

  Αγωνία.

  Θα γεννηθεί και το παιδί της κωφό;

  Υπάρχει μια τέτοια πιθανότητα, γιατί η δική της κωφότητα είναι αποτέλεσμα κληρονομικότητας.

  Το παιδί γεννήθηκε χωρίς πρόβλημα κώφωσης. Όμως η μητέρα αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα, που έχουν βέβαια τον ψυχολογικό αντίκτυπο πάνω της, και κατ’ επέκταση στο σύζυγό της.

  Ένα παράδειγμα: το παιδί κλαίει γοερά.

  Δεν το ακούει.

  Και δεν έχει οπτική επαφή μαζί του για να το καταλάβει.

  Από τη νοηματική γλώσσα των κωφών είχα μάθει το «σ’ αγαπώ».

  Εδώ είδα και το happy birthday (Το «Χρόνια πολλά» εμείς το λέμε τόσο στα γενέθλια όσο και στην ονομαστική εορτή).

  Και ένα ανέκδοτο, καθώς είμαι αδιόρθωτος ανεκδοτάς.

  -Γιατρέ, φοβάμαι ότι η γυναίκα μου έχει χάσει αρκετή από την ακοή της.

  -Να σου πω τι θα κάνεις. Θα σταθείς μακριά από την κουζίνα και θα της φωνάξεις: -Είναι έτοιμο το φαγητό; Αν δεν σου απαντήσεις θα πλησιάσεις λίγο και θα την ξαναρωτήσεις. Αν και πάλι δεν σου απαντήσεις, θα την ξαναρωτήσεις αφού πλησιάσεις κι άλλο.

  Έτσι και κάνει.

  Αφού πλησίασε και τη ρώτησε για τέταρτη φορά, ακούει την απάντηση: -Κουφός είσαι; Τόσες φορές σου είπα ναι.   

  Συγκινητική ταινία, 7,4 η βαθμολογία της.

Ma-Xu Weibang (马徐维邦), Song at midnight (夜半歌声, 1937)

 Ma-Xu Weibang (马徐维邦), Song at midnight (夜半歌声, 1937)

 

  Ας ξεκινήσουμε από αυτό: γιατί αυτό το frame;

  Γιατί είμαι λάτρης τον συμπτώσεων, το γράφω επανειλημμένα. Τι πιθανότητες υπάρχουν να υπάρχει τέτοιο πλάνο σε άλλη ταινία;

  O Ma-Xu Weibang (1905-1961) έκανε κυρίως ταινίες τρόμου. Η πιο γνωστή του είναι «Το τραγούδι τα μεσάνυχτα». Αρχικά δούλεψε στην Κίνα και αργότερα στο Χονγκ Κονγκ.

  Κεντρικό πρόσωπο είναι ένας επαναστάτης, ο Song Daping. Θα ήταν δύσκολο να ξεφύγει η ταινία από τη λογοκρισία του Guomintang, και μάλιστα καθώς οι ταινίες τρόμου ήταν από τα απαγορευμένα είδη, γι’ αυτό ζήτησε τη συνδρομή του συγγραφέα Tian Han, με τον οποίο επεξεργάσθηκε πολλές φορές το σενάριο.

  Έκανε την ίδια επινόηση που έκανε και ο Ying Yunwei στην ταινία του «Unchanged heart of life and death» (1936): τοποθετεί την πλοκή το 1926, τότε που ακόμα κυριαρχούσαν οι πολέμαρχοι. Οι επαναστάτες ήταν εναντίον των πολέμαρχων, τους οποίους πολεμούσε και η κεντρική κυβέρνηση του Guomintang. Την επόμενη χρονιά θα τους συνέτριβε.

  Στις ταινίες τρόμου λέω ένα μεγάλο ΟΧΙ, μεγαλύτερο από αυτό του Μεταξά. Δεν τις ψάχνω καν όταν πρόκειται να προβληθούν την επόμενη Πέμπτη. Όμως όταν είναι σκηνοθέτη που τον βλέπω πακέτο, καθώς και ιρανού ή κινέζου σκηνοθέτη, θα τη δω.

  Τελικά δεν ήταν ιδιαίτερα horror, για να μην πω καθόλου. Δεν ξέρω για τις άλλες horror ταινίες του Ma-Xu, αλλά αυτή την είδα σαν μια ωραία ιστορία αγάπης, με μια πλοκή που προσπαθεί να την κάνει horror.

  Ο Song Daping είναι επαναστάτης, και όχι μόνο ενάντια στον πολέμαρχο της περιοχής όπως φαίνεται χαρακτηριστικά από κάποιους διαλόγους, είναι αριστερός. Αγαπάει την Li Xiaoxia, που όμως την έχει βάλει στο μάτι και ένας από τους οπαδούς του πολέμαρχου, ο Tang Jun.

  Οι άντρες του Tang Jun παγιδεύουν τον Song Daping και του χύνουν στο πρόσωπο καυστικό υγρό (κάτι ήξεραν αυτές που έριχναν βιτριόλι στο πρόσωπο του άπιστου) με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί.

  Πώς να παρουσιαστεί στην αγαπημένη του; Λέει να της πουν ότι πέθανε.

  Αυτή τρελαίνεται, κυριολεκτικά.

  Ο Song Daping, με παραμορφωμένο πρόσωπο, κρύβεται σε ένα παλιό θεατρικό κτήριο που όμως πρόκειται να κατεδαφιστεί αλλά θα δώσει πιο πριν σ’ αυτό κάποιες παραστάσεις ένας περιπλανώμενος θίασος. Τα βράδια τραγουδάει ένα τραγούδι για να το ακούει η αγαπημένη του που μένει απέναντι.

  Ο Xiao’ou, του θιάσου, ακούγοντας το τραγούδι, αναρωτιέται: Υπάρχουν φαντάσματα; Δεν μπορεί να το εξηγήσει. Το «φάντασμα» τραγουδάει το τραγούδι που θα τραγουδήσει στην παράσταση, βοηθώντας τον να το μάθει.

  Ένας ηλικιωμένος που είναι στο θέατρο θα του αποκαλύψει την αλήθεια.

  Ο Song Daping ζητάει από τον Xiao’ou να τον βοηθήσει ώστε να επανέλθει η αγαπημένη του στα λογικά της.

  Πηγαίνει και τη βρίσκει. Μα πόσο μοιάζει στον αγαπημένο της!!!

  Αρχίζει να νιώθει καλύτερα.

  Κάποια από τα επεισόδια που αναφέραμε πιο πάνω δίνονται σε αναδρομή από τον Song Daping.

  O Daping έχει το σχέδιό του: να αγαπήσει η αγαπημένη του τον Xiao’ou.

  Όμως ο Xiao’ou έχει ήδη σχέση με μια κοπέλα του θιάσου, την Lu Die.

  Οποία απογοήτευση ο Daping.

  Αλήθεια, τι λύση θα έδινε ο σκηνοθέτης σ’ αυτό το πρόβλημα;

  O κακός Tang Jun (αυτός που παραμόρφωσε το πρόσωπο του Song Daping γιατί είχε βάλει στο μάτι τη φίλη του) πυροβολεί τον Xiao’ou. Όμως μπαίνει μπροστά του η Lu Die, την οποία είχε προηγουμένως επιχειρήσει να τη βιάσει, και σκοτώνεται, σώζοντας τον αγαπημένο της (το έκανα κι εγώ σε μια μυθιστορηματική βιογραφία μου, μπήκα μπροστά της για να την προστατέψω και το μαχαίρι βρήκε εμένα αντί για εκείνη και με σκότωσε).

  Ένα εξοργισμένο πλήθος θεατών βάζουν φωτιά στο κτήριο. Ο Daping, προκειμένου να μην καεί στις φλόγες, πέφτει στο ποτάμι που ρέει δίπλα και πνίγεται. Πιο πριν είχε σκοτώσει τον κακό Tang Jun.

  Η Xiaoxia ξαναβρίσκει τα λογικά της. Στην τελευταία σκηνή τη βλέπουμε να είναι μαζί με τον Xiao’ou, ο οποίος ορκίζεται να αγωνιστεί για τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκε ο Daping.

  Και εδώ, όπως και σε άλλες ταινίες, ακούμε κλασική μουσική. Στο εκτενές τέλος ακούμε τη «Νύχτα στο φαλακρό βουνό».

  Πολύ μου άρεσε η ταινία.

  Μπορεί η βαθμολογία της να είναι 6,1, όμως εγώ έβαλα 8

Cheng Bugao (1893-1966)

 Cheng Bugao (1893-1966)

 

  Ο Cheng Bugao ήταν ένας από τους αριστερούς σκηνοθέτες της εταιρείας παραγωγής Mingxing. Οι πιο σημαντικές του ταινίες είναι οι «Spring silkworms» (1933) και «Old and New Shanghai.

  Όπως ο Cai Chuseng στο «Τραγούδι των ψαράδων» (1934) διεκτραγωδεί τη μοίρα των ψαράδων, έτσι και ο Cheng Bugao στην ταινία του «Ανοιξιάτικοι μεταξοσκώληκες» (1933) διεκτραγωδεί τη μοίρα των σηροτρόφων. Έπεσαν οι τιμές, μεγαλύτερα τα έξοδα από τις τιμές πώλησης, καταχρεωμένοι καθώς είναι βλέπουν να χάνονται και τα ελάχιστα που έχουν.

  Στην «Παλιά και Νέα Σαγκάη» (1936) ο Cheng Bugao διεκτραγωδεί την κατάσταση των φτωχών κατοίκων της Σαγκάης με κωμικές πινελιές κατά διαστήματα. Άνεργοι, δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, βάζουν υποθήκη τα πράγματά τους. Όμως, μέσα σ’ αυτή τη δυστυχία, βλέπουμε την αλληλεγγύη των φτωχών.

  Μετά τον πόλεμο ο Cheng Bugao πήγε στο Χονγκ Κονγκ όπου γύρισε σκόπιμα απολιτικές ταινίες.

 

 

Fei Mu (1906-1951)

 Fei Mu (1906-1951)

 

  Γεννήθηκε στη Σαγκάη. Δούλεψε σαν βοηθός του πρωτοπόρου σκηνοθέτη Hou Yao. Η πρώτη του ταινία «Νύχτα στην πόλη», η οποία δεν σώθηκε, άρεσε τόσο στο κοινό όσο και στους κριτικούς.

  Υπήρξε θιασώτης του «Κινήματος Νέα Ζωή» που ξεκίνησε από το Guomintang, την εθνικιστική κυβέρνηση, και που πρέσβευε τις παραδοσιακές αξίες, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κομφούκιου. Χαρακτηριστικές είναι οι ταινίες του «Song of China» (1935) και «Κομφούκιος» (1940).

  Η ταινία του «Blood on wolf mountain» (1936) θεωρείται μια αλληγορία για την γιαπωνέζικη απειλή. Δεν γίνεται να υπομένουν τις επιθέσεις των λύκων στο μικρό χωριό, πρέπει να τους εξοντώσουν. Είναι αδύνατο να τους εξοντώσεις, επιμένει ένας ειρηνόφιλος, απλά κυνηγώντας τους τους εξοργίζεις περισσότερο, καλύτερα να πάμε να προσευχηθούμε στο ναό.

  Η ταινία του «Spring in a small town» (1948) θεωρείται από τις κορυφαίες του κινέζικου κινηματογράφου. Σαν θέμα έχει ένα ερωτικό τρίγωνο, με τον άντρα έτοιμο να θυσιαστεί για τη γυναίκα του, ενώ βλέπω συνήθως το αντίθετο («Άλκηστις», «Αντίο Παλλακίδα μου, κ.ά».  

  Η ταινία του «A wedding in the dream» που γυρίστηκε την ίδια χρονιά, με στοιχεία από την όπερα του Πεκίνου στην οποία πρωταγωνιστεί ο κορυφαίος τραγουδιστής της όπερας του Πεκίνου Mei Langfang είναι η πρώτη έγχρωμη κινέζικη ταινία που γυρίστηκε.

  Σαν θιασώτης του «Κινήματος Νέα Ζωή», με την νίκη των κομουνιστών κατέφυγε στο Χονγκ Κονγκ, όπου πέθανε την επόμενη χρονιά. Το έργο του απαξιώθηκε, και μόλις μετά το τέλος της Πολιτιστικής Επανάστασης με το θάνατο του Μάο ανασύρθηκε στην επιφάνεια και εκτιμήθηκε όπως έπρεπε.

   

Fei Mu Confucius (1940)

 Fei Mu Confucius (1940)

 

  Ο Fei Mu ήταν οπαδός του «Κινήματος Νέα Ζωή» που ξεκίνησε από την εθνικιστική κυβέρνηση του Guomintang, που πρέσβευε τις αξίες που είχε διακηρύξει ο Κομφούκιος. Αυτό βέβαια φαίνεται σε αυτή του την ταινία πιο χαρακτηριστικά από όλες.

  Δεν έχει νόημα να σας γράψω για τη ζωή του, μπορείτε να τη διαβάσετε στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας. Θα πω μόνο ότι γεννήθηκε το 551 π.Χ. και πέθανε το 479 π.Χ. Ο τάφος του σώζεται μέχρι σήμερα, όχι όμως και του Σωκράτη που γεννήθηκε δέκα χρόνια μετά το θάνατό του. Χρημάτισε υπουργός, αλλά κάποια στιγμή εγκατέλειψε τη θέση του και άρχισε με τους μαθητές του μια περιοδεία που κράτησε 14 χρόνια, κηρύσσοντας τη διδασκαλία του. Μετά επέστρεψε στην πατρίδα του όπου και πέθανε.

  Έχω δει μια ακόμη βιογραφική ταινία για τον Κομφούκιο την «Confucius» (2010) του Hu Mei.

Shen Xiling, The boatsman daughter (1935)

 Shen Xiling, The boatsman daughter (1935)

 

  Ο Shen Xiling (1904-1940) γύρισε τρεις ταινίες στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, και άλλες δύο σε συνσκηνοθεσία με πολλούς άλλους σκηνοθέτες. Από αυτές τις τρεις είδαμε την «Crossroads» (1937).

  Και εδώ το ερωτικό στοιχείο βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, ενώ διεκτραγωδείται η φτώχεια του ζευγαριού. Και θα φανεί η διαφθορά των πλούσιων, ανάμεσα στους οποίους μάλιστα είναι και ένας καλλιτέχνης, ζωγράφος, που είναι αδίστακτοι προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση το κορμί της κοπέλας.

  Θα αναγκαστεί να ποζάρει σαν μοντέλο, ενώ αργότερα θα υποκύψει στον εκβιασμό να πέσει στην αγκαλιά ενός από την παρέα.

  Και η συνέχεια;

  Θα την πουλήσουν σε ένα μπουρδέλο.

  «Δεν είμαι πια άξιά σου», λέει με δάκρυα στα μάτια στο νεαρό που πηγαίνει να τη βρει.

  Αυτός θα τα κάνει λίμπα μέσα στο μπουρδέλο.

  Και θα πλακώσει η αστυνομία και θα τον συλλάβει.

  Η κοπέλα το σκάει.

  Λίγο πιο κάτω βλέπει τον πατέρα της να στέκεται στην άκρη του δρόμου κρατώντας ένα καλάθι.

  Τρέχει και τον αγκαλιάζει.

  Όλο το ξεχνάω να το γράψω. Σε πολλές ταινίες εκείνης της εποχής ακούσαμε σαν μουσική υπόκρουση κλασική μουσική. Δεν θυμάμαι αν ήταν σ’ αυτήν που άκουσα τον «Μαθητευόμενο ενός μάγου» ή κάποια άλλη ταινία.

Fei Mu, A wedding in the dream (1948)

 Fei Mu, A wedding in the dream (1948)

 

  Ο «Γάμος στο όνειρο» είναι μια όπερα του Πεκίνου την οποία ο Fei Mu γύρισε σε ταινία. Αυτό που την κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι το ότι σ’ αυτήν τραγουδάει ένας κορυφαίος τραγουδιστής της όπερας του Πεκίνου, ο Mei Lanfang, και το ότι είναι η πρώτη έγχρωμη κινέζικη ταινία. 

  Και η πλοκή της;

  Μου την έδωσε, εκτενώς, η https://iask.ai/

Αρχή φόρμας

  Η όπερα Sheng Shi Hen (盛世恨), γνωστή και ως "A Wedding in the Dream" ή "Remorse at Death," είναι μια κινεζική όπερα που διαδραματίζεται σε μια περίοδο ξένης εισβολής. Η κεντρική ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια γυναίκα που αναγκάζεται να παντρευτεί έναν από τους κατακτητές, ενώ η καρδιά της ανήκει σε άλλον άνδρα. Η πλοκή είναι περίπλοκη και γεμάτη συναισθηματικές εντάσεις, αντικατοπτρίζοντας τις τραγικές συνέπειες του πολέμου και της κατοχής στην προσωπική ζωή των ανθρώπων. Η όπερα εξερευνά θέματα όπως η αγάπη, η απώλεια, η θυσία, η τιμή και η αντίσταση ενάντια στην καταπίεση.

According to www.iAsk.Ai - Ask AI:

Πλοκή της Όπερας Sheng Shi Hen

Η πλοκή της όπερας Sheng Shi Hen μπορεί να αναλυθεί στα ακόλουθα στάδια:

1. Η Εισβολή και η Αιχμαλωσία

Η ιστορία ξεκινάει σε μια περίοδο πολιτικής αναταραχής και ξένης εισβολής. Η πατρίδα της πρωταγωνίστριας, Li Qingzhao (Λι Τσινγκζάο), βρίσκεται υπό την κατοχή των εισβολέων. Η Li Qingzhao, μια ευγενής και μορφωμένη γυναίκα, αιχμαλωτίζεται κατά τη διάρκεια της εισβολής. Η οικογένειά της διασκορπίζεται ή καταστρέφεται, και η ίδια βρίσκεται σε μια απελπιστική κατάσταση.[1]

2. Ο Αναγκαστικός Γάμος

Οι κατακτητές, σε μια προσπάθεια να εδραιώσουν την εξουσία τους και να αφομοιώσουν τον τοπικό πληθυσμό, αναγκάζουν την Li Qingzhao να παντρευτεί έναν από τους στρατηγούς ή ευγενείς τους. Αυτός ο γάμος είναι μια πράξη πολιτικής υποταγής και όχι αγάπης. Η Li Qingzhao είναι βαθιά δυστυχισμένη, καθώς η καρδιά της ανήκει σε έναν άλλο άνδρα, τον Zhao Mingcheng (Τζάο Μινγκτσένγκ), τον οποίο αγαπάει ειλικρινά και με τον οποίο είχε μια βαθιά πνευματική και συναισθηματική σύνδεση πριν από την εισβολή.[2]

3. Η Εσωτερική Σύγκρουση και η Αντίσταση

Η Li Qingzhao βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τρομερή εσωτερική σύγκρουση. Από τη μία πλευρά, είναι αναγκασμένη να ζει με τον κατακτητή της, υπομένοντας την ταπείνωση και την απώλεια της ελευθερίας της. Από την άλλη πλευρά, διατηρεί ζωντανή την ανάμνηση του Zhao Mingcheng και την αγάπη της γι' αυτόν. Αυτή η εσωτερική αντίσταση εκδηλώνεται συχνά μέσα από την ποίηση και τη μουσική της, καθώς η Li Qingzhao ήταν μια διάσημη ποιήτρια της εποχής της.[3] Οι στίχοι της συχνά εκφράζουν τη θλίψη της, την νοσταλγία για το παρελθόν και την κρυφή της ελπίδα για απελευθέρωση.

4. Η Επανένωση ή η Τραγική Κατάληξη

Η πλοκή μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικές διαδρομές ανάλογα με την εκδοχή της όπερας. Σε ορισμένες εκδοχές, μπορεί να υπάρξει μια προσπάθεια επανένωσης με τον Zhao Mingcheng, η οποία συχνά καταλήγει σε τραγωδία λόγω των συνθηκών του πολέμου. Σε άλλες, η Li Qingzhao μπορεί να επιλέξει μια μορφή αντίστασης ή θυσίας για να διατηρήσει την τιμή της και την αφοσίωσή της στον αγαπημένο της και στην πατρίδα της. Η όπερα συχνά τονίζει την αίσθηση της απώλειας και της θλίψης που προκαλεί ο πόλεμος, με την Li Qingzhao να αποτελεί σύμβολο του πόνου του λαού της.[4]

5. Το Θέμα του "Ονείρου" και της "Μετάνοιας"

Οι εναλλακτικοί τίτλοι "A Wedding in the Dream" και "Remorse at Death" υποδηλώνουν τη βαθύτερη ψυχολογική διάσταση του έργου. Το "όνειρο" μπορεί να αναφέρεται στην ψευδαίσθηση ενός γάμου χωρίς αγάπη, ή στην ανάμνηση ενός ευτυχισμένου παρελθόντος που μοιάζει πλέον με όνειρο. Η "μετάνοια" μπορεί να αφορά είτε τη μετάνοια των κατακτητών για τις πράξεις τους (αν και αυτό είναι λιγότερο πιθανό), είτε τη μετάνοια της ίδιας της Li Qingzhao για την αδυναμία της να αντισταθεί πλήρως, ή ακόμα και τη μετάνοια για τις χαμένες ευκαιρίες και την απώλεια της ευτυχίας. Η όπερα συχνά τελειώνει με μια αίσθηση μελαγχολίας και προβληματισμού για τις συνέπειες της ανθρώπινης βίας και της μοίρας.[5]

Η όπερα Sheng Shi Hen είναι ένα ισχυρό δράμα που χρησιμοποιεί την προσωπική τραγωδία της Li Qingzhao για να σχολιάσει τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις του πολέμου και της κατοχής, αναδεικνύοντας την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος απέναντι στην καταπίεση.

Oliver Laxe, Sirat (2025)

 Oliver Laxe, Sirat (2025)

 

  Έχουμε δει δυο ακόμη ταινίες του Oliver Laxe, τις «Μιμόζες» (2016) και «Θα έλθει η φωτιά» (2019), που προβλήθηκαν και σε ελληνικές αίθουσες.

  Τέσσερις ταινίες έχει γυρίσει ο Oliver Laxe, δεν είδαμε την πρώτη.

  Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα, παρά τα βραβεία και την υψηλή βαθμολογία.

  Το ίδιο και αυτή εδώ.

  Οι θεματικές εμμονές για κάποιους σκηνοθέτες είναι γνωστές. Εδώ βλέπω ότι σκηνοθετική εμμονή μπορεί να είναι και ο χώρος (Νομίζω και ο Σβιάγκιντσεφ είναι τέτοια περίπτωση. Τον είδα πακέτο. Περίεργο, από το 2017 έχει να γυρίσει ταινία).

  Η πλοκή διαδραματίζεται στο Magreb. Όμως ενώ στις «Μιμόζες» ο χώρος ήταν η οροσειρά του Άτλαντα, εδώ είναι η έρημος, νότια στο Μαρόκο (αγαπημένη χώρα, διότι…). Ενώ στις «Μιμόζες» το μοτίβο – τώρα το σκέφτηκα – είναι η Ιθάκη, όχι σαν επιστροφή αλλά σαν προορισμός, εδώ το μοτίβο είναι η αναζήτηση.

  Έχει μαζευτεί κόσμος (όπως στα Μάταλα επί χούντας) σε ένα χώρο και χορεύουν σε μια μάζωξη rave. Χορεύουν ασταμάτητα. Ευτυχώς έχω και ένα δεύτερο υπολογιστή (την τηλεόραση την έχω συνδεμένη με τον κύριο υπολογιστή μου, σαν δεύτερο μόνιτορ για να βλέπω ταινίες, μου την έδωσε ο γιος μου όταν χάλασε αυτή που είχα, παλιά, δεν έχει αποκωδικοποιητή, έτσι κι αλλιώς και με την προηγούμενη δεν έβλεπα τηλεόραση) για να ξεκουράζεται το μάτι μου με κάτι ευχάριστο όταν βαριέμαι αυτό που βλέπω στην τηλεόραση.

  Ένας πατέρας ψάχνει την κόρη του. Όμως δεν την αναγνωρίζει κανείς από τις φωτογραφίες  που τους μοιράζει. Ίσως να είναι βαθιά στην έρημο, όπου γίνεται ένα άλλο rave party.

  Υπάρχουν συγκρούσεις (ξέρουμε για το Πολισάριο, το οποίο όμως δεν αναφέρεται), η αστυνομία προσπαθεί να αποτρέψει το convoy να περάσει προς την κατεύθυνση της ερήμου. Με έξυπνους ελιγμούς τα καταφέρουν δυο φορτηγά και το 4Χ4 του πατέρα. Μαζί του είναι και ο γιος του και ο σκύλος του.

  Θα αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες στο δρόμο. Έλλειψη βενζίνης, θα την αγοράσουν πανάκριβα. Οι ravers δεν έχουν λεφτά, θα πληρώσει ο πατέρας. Περνάνε ένα ποταμάκι. Θα βοηθήσουν τον πατέρα να περάσει με το αμάξι του. Θα πιάσει λάστιχο το ένα φορτηγό…

  Επί τέλους φτάνουν στην έρημο. Όμως πριν φτάσουν αρχίζω να ξενερώνω. Το αμάξι του πατέρα, με το γιο του μέσα και το σκυλί, πέφτουν σε ένα γκρεμό. Οι ήχοι είναι χαρακτηριστικοί, μεγάλο το βάθος, αδύνατο να έχουν σωθεί. Δεν αφήνουν τον πατέρα να κοιτάξει, αλλά ένας από την ομάδα (είναι πέντε) θα του πει αργότερα ότι είδε το πτώμα του γιου του στο βάθος του γκρεμού.

  Όμως το πραγματικό ξενέρωμα είναι όταν φτάνουν στην έρημο, και κάποια στιγμή πέφτουν πάνω σε ναρκοπέδιο.

  Οι τρεις θα σκοτωθούν.

  Θα ξεφύγουν οι άλλοι δυο με τον πατέρα.

  Έχει μια ιδιόρρυθμη κινηματογραφική γραφή ο Laxe. Καταλαβαίνω γιατί άρεσε. Και εμένα με εντυπωσίασε, αλλά θα προτιμούσα να μην την είχα δει. Μου αρέσουν οι περιπέτειες. Να υπάρχει το σασπένς από τις δυσκολίες, όμως να μην υπάρχουν θύματα.

  Δεν ξέρω αν θα προβληθεί και αυτή του η ταινία σε ελληνικές αίθουσες, αλλά εγώ πάντα κάνω σπόιλερ σε ταινίες που δεν προβάλλονται.

  Βέβαια και σε ταινίες που προβάλλονται κάνω συχνά έμμεσο σπόιλερ, κάποιες φορές ζητώντας την αρωγή του Ποκοπίκο.

  Μα πώς τελειώνει η «Θα έλθει η φωτιά»;

  Ευτυχώς που έκανα το έμμεσο σπόιλερ.

  Το επιχείρημα για το σπόιλερ: Τι ουσιαστικό θα μπορούσες να πεις για τη «Μήδεια», αν δεν πεις ότι στο τέλος σκότωσε τα παιδιά της;

  Περιττό να πω ότι έτσι κι αλλιώς κάνω το σπόιλερ παραθέτοντας τον σύνδεσμο της σποϊλεριτζούς βικιπαίδειας.

  7,1 είναι η βαθμολογία της.

Fei Mu, Blood on wolf mountain (狼山喋血记, 1936)

 Fei Mu, Blood on wolf mountain (狼山喋血记, 1936)

 

  Η ταινία «Blood on wolf mountain» (1936) θεωρείται σαν αλληγορία για την γιαπωνέζικη απειλή.

  Δεν γίνεται να υπομένουν τις επιθέσεις των λύκων στο μικρό χωριό, πρέπει να τους εξοντώσουν. Είναι αδύνατο να τους εξοντώσεις, επιμένει ένας ειρηνόφιλος, απλά κυνηγώντας τους τους εξοργίζεις περισσότερο, καλύτερα να πάμε να προσευχηθούμε στο ναό.

  Η αλληγορία είναι ξεκάθαρη: πώς γίνεται ο λύκος, επειδή εξοργίστηκε που τον πυροβόλησαν, να ορμάει μέσα σε ένα σπίτι από το παράθυρο και να σκοτώνει το μωρό;

  Και μέσα σ’ αυτή την αναστάτωση με τους λύκους βλέπουνε να ανθίζει και ένα ειδύλλιο.  

  Όμως η ταινία δεν τελειώνει όπως συνήθως, δείχνοντας το ευτυχισμένο ζευγάρι, αλλά τους χωρικούς να αποδύονται στο κυνήγι των λύκων.

  Θυμήθηκα και δυο άλλες ταινίες που είδα και που έχουν να κάνουν με λύκους, την ταινία της Yi Feng, Return to the wolves (2017) Και την ταινία του Ζαν Ζακ Ανό «Το τοτέμ του λύκου» (2015).

Ying Yunwei (1904 – 1967)

 Ying Yunwei (1904 – 1967)

 

  Ο Ying Yunwei δούλεψε σε μια ναυτιλιακή εταιρεία, όμως το θέατρο και στη συνέχεια ο κινηματογράφος τον τράβηξαν περισσότερο. Το 1934 παραιτήθηκε από τη ναυτιλιακή εταιρεία για να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο.

  Κορυφαίες ταινίες του είναι οι «Plunder of Peach and Plum» (1934) και «Unchanged heart of life and death» (1936). Σαν θέματά τους έχει την φτώχεια, την καταπίεση, την σεξουαλική παρενόχληση, τη διαφθορά, και τέλος την επανάσταση, θέματα που απασχολούσαν όλους τους αριστερούς σκηνοθέτες εκείνης της εποχής, που ήσαν και οι περισσότεροι.

  Με την ταινία του «800 ήρωες» (1938) εισέρχεται στην τέταρτη περίοδο του κινέζικου κινηματογράφου, που ξεκινάει με τον σινοϊαπωνικό πόλεμο το 1937 και τελειώνει με τη λήξη του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου, το 1945. Το θέμα που κυριαρχεί τώρα στις ταινίες που γυρίζονται στις μη κατακτημένες περιοχές είναι η αντίσταση κατά των γιαπωνέζων.   

  Θέμα της ταινίας του είναι η ηρωική αντίσταση σε μια αποθήκη εμπορευμάτων 800 στρατιωτών, δίνοντας έτσι το χρόνο στις υπόλοιπες μονάδες να αποχωρήσουν, μια και η κατάληψη της Σαγκάης ήταν ζήτημα χρόνου.

  Οι ταινίες που γύρισε αργότερα δεν είχαν την επιτυχία εκείνων που παραθέσαμε, και που σημάδεψαν την ιστορία του κινέζικου κινηματογράφου. Θα αναφέρουμε ότι κινηματογράφησε όπερες του Πεκίνου και όπερες Yuan. Από αυτές θα ξεχωρίσει η «Chasing the fish», στην οποία ένα ψάρι-πνεύμα μεταμορφώνεται στην αρραβωνιαστικιά του άτυχου νεαρού την οποία δεν θέλει πια να του δώσει ο πατέρας της επειδή οι γονείς του έχασαν την περιουσία τους. Τον έχει ερωτευθεί τόσο πολύ που αποφάσισε να θυσιάσει την αιώνια ζωή που είχε σαν πνεύμα και να ζήσει σαν θνητή γυναίκα στο πλευρό 

Xu Xingzhi, Children of troubled times (風雲兒女, 1935)

 Xu Xingzhi, Children of troubled times (風雲兒女, 1935)

 

  Την ταινία την είδα χωρίς υπότιτλους, υπάρχει στο youtube.

  Ήταν και μια άσκηση για μένα, να δω πόσα καταλάβαινα.

  Αυτό ακριβώς που περίμενα: λέξεις και φράσεις, και πολύ σύντομους διαλόγους.

  Η ιστορία εξελίσσεται στη Σαγκάη, σε μια εποχή πολιτικής αστάθειας και ιαπωνικής απειλής.

  Τα κεντρικά πρόσωπα είναι τέσσερα, αντιθετικά δίπολα: ο Xin Baihua, απολιτικός ποιητής/καλλιτέχνης, σε αντίθεση με το φίλο του Liang Zhifu, ο οποίος κάποια στιγμή φυλακίζεται για τις ιδέες του. Η κυρία Shi, μια πλούσια κοσμική χήρα, απολιτική επίσης, και η A Feng, μια φτωχή κοπέλα που ο Xin Baihua την βοήθησε οικονομικά να σπουδάσει. Ο θάνατος του φίλου του στο μέτωπο συγκλονίσει τον Xin Baihua και θα τον κάνει να τρέξει να πολεμήσει.

  Αντέγραψα την πλοκή από τον σύνδεσμο της κινέζικης βικιπαίδειας και έβαλα την Perplexity να μου τη μεταφράσει. Την παραθέτω, με κάποιες τροποποιήσεις.

  Ο ποιητής 辛白華 (Xīn Báihuá) έχει έναν εξαιρετικά στενό φίλο, τον φοιτητή 梁質夫 (Liáng Zhìfū). Και οι δύο είναι άνθρωποι από την βορειοανατολική Κίνα. Μετά το περιστατικό της 18^ης Οκτωβρίου 1931 (μια γιαπωνέζικη προβοκάτσια για να εισβάλουν σ’ αυτή την περιοχή) οι δυο φίλοι (όπως και οι δυο αδελφές στην ταινία «Street angel», 1935, του Yuan Muzhi) φεύγουν από την πατρίδα τους και καταφεύγουν στη Σαγκάη όπου ζουν μια δύσκολη ζωή, αλλά δεν χάνουν ποτέ την ελπίδα τους για το μέλλον και ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή.

  Στο διαμέρισμα που νοικιάζουν, στον δεύτερο όροφο μένουν η φτωχή έφηβη 阿鳳 (Ā Fèng) με τη μητέρα της. Ο 辛白華 (Xīn Báihuá) και ο 梁質夫 (Liáng Zhìfū) συμπονούν τη μητέρα και την κόρη και τις βοηθούν συχνά. Ο 辛白華 (Xīn Báihuá) γνωρίζεται με τη πλούσια χήρα 史夫人 (Shǐ Fūren) και οι δυο τους ερωτεύονται. Η 史夫人 (Shǐ Fūren), που μόλις χώρισε, νιώθει μεγάλη συμπάθεια για τον 辛白華 (Xīn Báihuá), ενώ και εκείνος έλκεται έντονα από εκείνη. Στη συνέχεια, η μητέρα της 阿鳳 (Ā Fèng) πεθαίνει από αρρώστια, ο 辛白華 (Xīn Báihuá) τη συμπονεί και χρησιμοποιεί τα χρήματα που παίρνει ως αμοιβή για τις δημοσιεύσεις του για να τη στείλει στο σχολείο να σπουδάσει. Η 阿鳳 (Ā Fèng) καταλήγει τελικά σε ένα θίασο τραγουδιών και χορών. ​

  Την ίδια ώρα, ο 梁質夫 (Liáng Zhìfū) συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για επαναστατικές δραστηριότητες. Η 阿鳳 (Ā Fèng) εντάσσεται στον θίασο και ταξιδεύει για παραστάσεις σε διάφορα μέρη. Μετά την απελευθέρωσή του που συμπίπτει με την εισβολή της Ιαπωνίας στην βόρεια Κίνα, ο 梁質夫 (Liáng Zhìfū) πηγαίνει στο μέτωπο για να πολεμήσει τους Ιάπωνες. Ο 辛白華 (Xīn Báihuá) κρύβεται στο σπίτι της 史夫人 (Shǐ Fūren), η οποία τον παίρνει μαζί της εκδρομή στο Qingdao. Εκεί, ο θίασος της 阿鳳 (Ā Fèng) δίνει παράσταση και συναντούν τον 辛白華 (Xīn Báihuá). Μετά την παράσταση της 阿鳳 (Ā Fèng) ο 辛白華 (Xīn Báihuá) συγκινείται βαθιά και ξυπνά ο πατριωτισμός του, αλλά δεν μπορεί ακόμα να ξεφύγει από τα δεσμά του έρωτα.

  Τελικά ο 梁質夫 (Liáng Zhìfū) σκοτώνεται στη μάχη. Ο 辛白華 (Xīn Báihuá) όταν το μαθαίνει συγκλονίζεται, εγκαταλείπει επιτέλους τον προηγούμενο τρόπο ζωής με τις απολαύσεις και τρέχει στο στο μέτωπο να πολεμήσει.

  Στην ταινία ακούγεται το τραγούδι «March of the Volunteers», που αργότερα έγινε ο εθνικός ύμνος της Κίνας.

 

  Επικολλώ το βιογραφικό του, μετάφραση πάλι από την perplexity του συνδέσμου της κινέζικης βικιπαίδειας, μια και δεν βρήκα από καμιά άλλη πηγή. Όταν από ένα σκηνοθέτη έχω δει μόνο μια, ή το πολύ δυο ταινίες του, δεν κάνω ξεχωριστή ανάρτηση βιογραφικού.

  Ο 許幸之 (Xǔ Xìngzhī, 5 Απριλίου 1904 – 1991) είχε πατρογονική καταγωγή από την επαρχία 安徽 (Ānhuī), νομό 歙縣 (Shèxiàn), και γεννήθηκε στην πόλη 揚州 (Yángzhōu) της επαρχίας 江蘇 (Jiāngsū). Ήταν Κινέζος σκηνοθέτης και σεναριογράφος κινηματογράφου και θεάτρου, καθώς και ποιητής και λογοτέχνης, μέλος της ομάδας 決瀾社 (Juéluánshè).

Γεννήθηκε στην πόλη 揚州市 (Yángzhōu) της επαρχίας 江蘇省 (Jiāngsū). Σε νεαρή ηλικία μαθήτευσε κοντά στον 呂鳳子 (Lǚ Fèngzǐ). Αποφοίτησε το 1922 από την Ειδική Σχολή Καλών Τεχνών της Σαγκάης και το 1923 συνέχισε σπουδές στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Ανατολικών Τεχνών της Σαγκάης. Το 1924 πήγε στην Ιαπωνία. Το 1927 συνελήφθη από τον 白崇禧 (Bái Chóngxǐ, στρατηγός του Guomintang), αλλά αργότερα διασώθηκε χάρη στον 劉海粟 (Liú Hǎisù, καλλιτέχνης) και τον 徐朗西 (Xú Lǎngxī, καλλιτέχνης).

  Τον Φεβρουάριο του 1930, μαζί με τον 沈葉沉 (Shěn Yèchén) και άλλους, ξεκίνησαν και οργάνωσαν το αριστερό καλλιτεχνικό σωματείο «時代美術社» (Shídài Měishù Shè, «Σύγχρονη Εταιρεία Τέχνης»). Το 1933 εργάστηκε ως καλλιτεχνικός σχεδιαστής στην κινηματογραφική εταιρεία 上海天一影片公司 της Σαγκάης. Το 1935, στην κινηματογραφική εταιρεία 上海電通影片公司(Κινηματογραφική Εταιρεία της Σαγκάης), σκηνοθέτησε την ταινία 《風雲兒女》 («Children of Troubled Times»). Μετά τον θάνατο του 魯迅 (Lǔ Xùn), τον Φεβρουάριο του 1937, ο 許幸之 διασκεύασε το έργο 《阿Q正傳》 («Η Αληθινή Ιστορία του Α Κιού») σε θεατρικό.

  Το 1940 πήγε στη βάση της αντιιαπωνικής αντίστασης στο Βορρά 江蘇 (Sūběi) και διορίστηκε καθηγητής στην 華中魯迅文藝學院 (Λογοτεχνική και Καλλιτεχνική Ακαδημία Λου Σουν της Κεντρικής Κίνας), ενώ σχεδίασε και το έμβλημα για το περιβραχιόνιο του 新四軍 (Xīn Sìjūn, Νέος Τέταρτος Στρατός).

  Το 1951 γύρισε την ταινία «Θαλάσσια καταιγίδα».

  Το 1954 ανέλαβε διευθυντής ερευνητικού τμήματος και καθηγητής στην Κεντρική Ακαδημία Καλών Τεχνών. Πέθανε από ασθένεια το 1991.