Ali Ghavitan, Puppets

Ali Ghavitan, Puppets (Adamakha, 2002)

Μια ακόμη υπέροχη ιρανική ταινία ενός σκηνοθέτη τον οποίο αγνοούσα. Μια ερωτική ιστορία, όμως με thèse. Και η θέση αυτή είναι η απόρριψη της εκδίκησης.

Υπάρχει η ρήση που λέει ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Και ο Κομφούκος είχε πει ότι το ζήτημα δεν είναι αν σου έκανε κάποιος κακό, αλλά το να μην μπορείς να το ξεχάσεις. Διαβάζω επίσης στο διαδίκτυο ότι Η πρακτική της συγχώρεσης έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον θυμό, την κατάθλιψη και το άγχος, τρεις παράγοντες που θεωρούνται καρκινογόνοι.

Και ο χριστιανισμός συνιστά τη συγχώρεση. Η αμοιβή είναι ο παράδεισος.

Και εγώ συνιστώ τη συγχώρεση, αλλά κυρίως όταν η εκδίκηση έχει αρκετά ρίσκα.

Βέβαια στο ήθος της βεντέτας αυτά τα ρίσκα δεν λαμβάνονται υπόψη.

Ο Morad βρίσκεται στη φυλακή. Εκεί έχει βρει έναν προστάτη. Ο προστάτης όμως αυτός, καταδικασμένος σε θάνατο, του ζητάει μια χάρη όταν αποφυλακισθεί, και τον βάζει να του υποσχεθεί ότι θα την εκπληρώσει. Η χάρη αυτή είναι να σκοτώσει τη γυναίκα που στάθηκε η αιτία της καταδίκης του.

Ο Morad είναι άστεγος. Ζει σε ένα πάρκο, και ψάχνει να βρει τη γυναίκα αυτή. Συναντάται με έναν μεσήλικα τοξικομανή και το γιο του που δίνουν παραστάσεις στους περαστικούς ζητιανεύοντας. Χρωστάει σε κάποιους και δεν έχει να τους πληρώσει. Αυτοί του ζητούν να τους παραδώσει το γιο του για υπηρέτη. Αυτός αρνείται και τους αποφεύγει. Ο γιος του στην πραγματικότητα είναι η κόρη του που την έχει ντύσει σαν αγόρι για να την προστατεύσει. Ξέρει ότι αν την πάρουν αυτοί οι δυο άντρες θα την αναγκάσουν να τους προσφέρει και άλλες υπηρεσίες. Την κοπέλα αυτή, και σαν αγόρι και σαν κορίτσι στη συνέχεια, τη βλέπουμε συχνά να τριγυρνάει στο πάρκο απαγγέλλοντας στίχους. Σε πολλές από αυτές τις σκηνές ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το φόντο σαν tableau vivant, με τους ανθρώπους να είναι εντελώς ακίνητοι.

Και θυμήθηκα τώρα (το έχω ξαναγράψει ότι συχνά μέσα από τις κριτικές μου αυτοβιογραφούμαι, καταγράφοντας ξεχασμένες ιστορίες) ένα από τα καψόνια που μας έκαναν στη σχολή αξιωματικών του ΚΕΕΜ, στη Σπάρτη. Ήταν το φωτιστικό, ένα ανώδυνο καψόνι. Το όνομά του το πήρε από το ότι όταν ανάβει ξαφνικά μια φωτοβολίδα, ο στρατιώτης μένει ακίνητος για να μην αποκαλυφθεί η παρουσία του. Όταν ο βητάς φώναζε «φωτιστικό», έπρεπε εμείς οι αλφάδες να μαρμαρώσουμε ό,τι κι αν κάναμε. Αυτός συχνά έσκαγε στα γέλια από τις αστείες στάσεις που είχαν κάποιοι.

To make a long story short, κάποια στιγμή αποκαλύπτεται η ταυτότητά της. Είναι προφανές ότι τον είχε ερωτευτεί, και φυσικά μετά την ερωτεύεται και αυτός. Όντας ερωτευμένος δεν θα σκοτώσει τελικά την γυναίκα, η οποία του αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος αυτός, ο προστάτης του στου φυλακή, ήταν ο υπαίτιος της εκτέλεσης του δίχρονου γιου της. Οι ικεσίες της δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Έτσι, μετά από χρόνια, όταν της δόθηκε η ευκαιρία, εκδικήθηκε.

«Έκανες αυτό που ήθελες, αλλά πήρες αυτό που ήθελες»; τη ρωτάει ο Morad στον οποίο εξομολογείται την ιστορία της. Με την εκδίκηση δεν επανέφερε το γιο της στη ζωή.

Πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία.