13. Το πανηγύρι του χωριού μου

13. Το πανηγύρι του χωριού μου

  Στο χωριό μου, το Κάτω Χωριό Ιεράπετρας, δυο είναι οι εορταστικοί δείκτες που το σημαδεύουν: το Πάσχα και η γιορτή του προφήτη Ηλία. Για να μη χάσω την Ανάσταση και τη φουνάρα πέρασα στρατοδικείο όταν ήμουν φαντάρος-έχω γράψει την ιστορία αλλού. Επίσης κάνω τα αδύνατα δυνατά να βρίσκομαι στις 20 του Ιούλη στο χωριό μου, για να προλάβω το πανηγύρι. Πρόπερσι ήλθα ανήμερα, φέτος παραμονή.

  Έχω ξαναγράψει για το πανηγύρι του χωριού μου, μια ιστοριούλα ανάμεσα στις άλλες στο «Ο χορός της βροχής: οικολογικά παραμύθια και διηγήματα» που έχει τίτλο «Μες στου Μαγιού τις μυρωδιές». Αυτή τη φορά θα γράψω πάλι, όμως κατόπιν παραγγελιάς του φίλου μου του Γιώργη του Μανιαδάκη.

  Του Γιώργη, που προσπαθώ να ακολουθώ όσο μπορώ το μότο του: «χαλαρά».  

  Ο φίλος μου ο Σταύρος με τη γυναίκα του την Κατερίνα κλείνουν το τραπέζι. Φροντίζουν πάντα να καθόμαστε μπροστά στην πίστα ώστε να βλέπουμε τους χορευτές.

  Έτσι έγινε και φέτος.

  Κάθισα στην κορυφή του τραπεζιού, δίπλα ακριβώς από την πίστα. Είχα μαζί μου την κάμερα. Ευκαιρία να γράψω κάποιους χορούς από το πανηγύρι.

  Ξεκινάει ο Μαλεβιζιώτης, ο αγαπημένος μου χορός. Θα χορέψω στον επόμενο, σκέφτηκα, και άρχισα να γράφω.

  Ο χορός κράτησε πάνω από δεκαπέντε λεφτά. Εγώ ήμουν αφοσιωμένος, έτσι δεν έδωσα σημασία στον εκκωφαντικό ήχο των ηχείων. Όταν σταμάτησε είδα τον μέλλοντα πεθερό του φίλου μου να παραπονιέται για την έντασή τους ενώ είχε βουλώσει ήδη τα αυτιά του με χαρτοπετσέτα. Το ίδιο είχε κάνει και ο Σταύρος, το ίδιο έκανα κι εγώ στη συνέχεια.

  Για μένα όμως ήταν ήδη αργά. Το αριστερό μου αυτί το ένοιωθα περίεργα.

  Την επομένη, πρωί πρωί, περίμενα τον Κλεάνθη να μου βάλει στόκο στην ταράτσα, για τη ζέστη. Ο στόκος είναι μια άσπρη σκόνη που απλώνεται σαν ασβέστης και αντανακλά τον ήλιο το καλοκαίρι ώστε να δροσίζει το σπίτι, και παρασύρεται με την πρώτη φθινοπωρινή βροχή.

  Ο Κλεάνθης δεν ήλθε.

  Ευτυχώς.

  Και τώρα τι κάνουμε; Σκέφτομαι.

  Βρε δεν πάω στο νοσοκομείο να μου ρίξουν μια ματιά στο αυτί; Μπορεί να μου δώσουν κάποια θεραπεία για να επανέλθει.

  Έτσι και έκανα.

  Μόνο που τελικά δεν μου έδωσαν θεραπεία αλλά με έβαλαν μέσα για νοσηλεία.

  Κορτιζόνη και άγιος ο θεός. Βέβαια στο καινούριο ακουόγραμμα, μετά από τέσσερις μέρες, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Όμως, όπως μου είπε ο γιατρός, θα συνέχιζα για ένα μήνα να παίρνω κάποια φάρμακα, και τα τελικά αποτελέσματα θα τα βλέπαμε στους έξι μήνες.

  Όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού.

  Η κορτιζόνη ανεβάζει το ζάχαρο, κι εγώ είμαι σε προδιαβητικό στάδιο. Με έχουν προειδοποιήσει: αν δεν χάσεις βάρος θα γίνεις αργά ή γρήγορα διαβητικός.

  Ένας συμμαθητής μου έχασε 13 κιλά, όμως κατόπιν εορτής.

  Καθώς το ζάχαρο ανέβαινε μου έκαναν και ινσουλίνη. Εγώ τρόμαξα, η ινσουλίνη μπορεί να κάνει τα επινεφρίδια να υπολειτουργούν στο εξής και να γίνω κανονικά διαβητικός. Ο μόνος τρόπος για να το αντιμετωπίσω ήταν να τρώγω λιγότερο.

  Και πράγματι.

  Ήλθε μέρα που ήμουν μόνο με το πρωινό γάλα και ένα τυράκι.

  Έχασα πέντε κιλά σε μια βδομάδα.

  Πρόπερσι είχα χάσει επίσης πέντε κιλά, μετά από την προειδοποίηση του ενδοκρινολόγου μου. Αυτό μου στοίχισε αρκετές επισκέψεις στα new day και χίλια ευρώ.

  Στο θάλαμο ήμουν μόνος, όμως σε τέσσερις μέρες έφεραν δίπλα μου τον χωριανό μου τον Μιχάλη. Διαβητικός, του είχαν κάνει εγχείριση και του είχαν αφαιρέσει τα δυο μικρά δάκτυλα από το ένα του πόδι.

  Αυτό με τρομοκράτησε ακόμη περισσότερο.

  Ήξερα ότι κάποιοι διαβητικοί δεν την γλιτώνουν. Του Λουκά του έκοψαν το πόδι πάνω από τον αστράγαλο. Άλλο όμως είναι να ξέρεις και άλλο να βιώνεις, να το βλέπεις δίπλα σου.

  Δεν ήταν ο μόνος που ήλθε στο νοσοκομείο από προβλήματα που του προκάλεσε το ζάχαρό του. Ένας άλλος ήλθε γιατί ένα καρφί που του κάρφωσε στο πόδι «εκακοσύνεψε» και έπρεπε να του το καθαρίσουν. Μούγκριζε από τον πόνο όταν το καθάριζαν, μας είπε. Η αναισθησία δεν πιάνει όπου υπάρχει πύον.

  Περνούσα την ώρα μου διαβάζοντας.

  «Εσύ κάνεις διακοπές», μου λέει μια αδελφή.

  Διάβαζα σχεδόν ένα βιβλίο την ημέρα. Πιστεύοντας ότι θα έφευγα την Παρασκευή (είχα μπει μέσα την Τρίτη) είχα πάρει μαζί μου, από το «ράφι των τύψεων», το «Ζ» που ήδη είχα ξεκινήσει να διαβάζω, και τον «Φάουστ» που επίσης είχα αποφασίσει να διαβάσω. Ακόμη πήρα και τον «Τρίσταμ Σάντι» του Λώρενς Στερν, πάνω από επτακόσιες σελίδες, για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα ξεμείνω.

  Ο γιατρός με ρώτησε αν θα ήθελα να φύγω ή να μείνω. Αν έμενα θα μου έδινε εξιτήριο την Τρίτη.

  Προτίμησα να μείνω.

  Ο φίλος μου ο Σταύρος (να τον ευχαριστήσω κι απ’ αυτές τις γραμμές) μου έφερε από το σπίτι μου κάποια ακόμη βιβλία. Του παράγγειλα να μου φέρει το επίσης ογκώδες «Τρυφερή είναι η νύχτα» του Φίτζεραλντ και τρία τέσσερα που θα ήταν δίπλα του. Βρισκόταν κυριολεκτικά σε ένα «ράφι των τύψεων», ράφι δηλαδή με βιβλία που είχα αγοράσει παλιά χωρίς να τα έχω διαβάσει. Έτσι διάβασα επίσης τα «Απαγορευμένα παιχνίδια» του Φρανσουά Μπουαγιέ και ξεκίνησα να διαβάζω για άλλη μια φορά τα «Σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ, σε εκείνη την εξαιρετική μετάφραση του Κοσμά Πολίτη που είχα διαβάσει και μαθητής, σε έκδοση της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Τους δυο τόμους στους οποίους ήταν αυτή η έκδοση τους είχα πάρει με ανταλλαγή από τη Μορφωτική Στέγη Ιεράπετρας, πέρυσι το καλοκαίρι. Αυτό το βιβλίο ήθελα οπωσδήποτε να το ξαναδιαβάσω.

  Για όλα αυτά τα βιβλία θα γράψω βιβλιοκριτική, όπως το συνηθίζω.

  Όμως δεν τέλειωσα με το πάθημά μου.

  Ο Μιχάλης όταν του εξήγησα για ποιο λόγο ήμουν μέσα, μου είπε ότι είχε πει σε μια παρέα στο καφενείο, το πρωί της γιορτής, βλέποντας να τακτοποιούνε τα τραπέζια:

  «Όσοι κάτσουνε στα μπροστινά τραπέζια στο γλέντι με τον Νίκο Ζωιδάκη θα δεινοπαθήσουν. Με την ένταση των ηχείων θα σηκωθούνε οι πλάκες της πλατείας». Για να μην το ξεχάσω τον έβαλα και μου το υπαγόρευσε μετά από δυο μέρες και το έγραψα σε μια κενή σελίδα του «Τρίσταμ Σάντι», απ’ όπου το αντιγράφω.

  Νίκο Ζωιδάκη, σε εκτιμώ σαν καλλιτέχνη, όμως γ.............................μώ τα ηχεία σου.

Καλά, θα μου πείτε, γιατί τόσες τελίτσες; Μια δεν έφτανε; Ήθελα να γράψω «γνώριζε καλά ότι αν ξαναπατήσεις στο χωριό μου, να σπάσω τολμώ τα ηχεία σου».

  Και κοίτα να δεις, έτοιμος να κάνω αυτή την ανάρτηση είπα να μεταφέρω στον υπολογιστή και τις εγγραφές που έκανα, να ανεβάσω ένα δείγμα στο youtube και να το παραθέσω με link. Οποία έκπληξη!!! Κανένας ήχος. Ως και το ηχείο της κάμεράς μου είχε κουφαθεί. Έσπασε η μεμβράνη του; Όμως μπροστά στο κάζο που έπαθα, ποιος νοιάζεται για την κάμερα.

…………………………………………………………………………………………………………………………………..

  Τελικά η κάμερα, πιο πονηρή από μένα, είχε βάλει αμέσως ωτοασπίδες. Τη δοκίμασα, δουλεύει. 
........................................................
Τελικά το πρόβλημα ήταν μάλλον με τον υπολογιστή μου. Ξανακοιτάζοντας τα βίντεο βλέπω ότι παίζουν.