Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε
επανέκδοση.
Η «Μήδεια» του Παζολίνι είναι μια ποιητική
ταινία. Μου θύμισε αρκετά τον Παρατζάνοφ.
Τελετουργικές εικόνες, εικόνες πλήθους που
θυμίζουν αρχαιοελληνικό χορό, αρχαϊκά τοπία και μουσική υπόκρουση από διάφορες
χώρες – αναγνωρίσαμε το θέατρο Νο – αποτελούν το φόντο του μύθου της Μήδειας,
που στους περισσότερους είναι γνωστός από το έργο του Ευριπίδη. Η «Άλκηστις»
μας δίνει τη θετική εκδοχή της ερωτευμένης γυναίκας, που δίνει τη ζωή της για
τον άνδρα που αγαπά. Η «Μήδεια» μας δίνει την αρνητική εκδοχή της ερωτευμένης
γυναίκας, που κάνει κομμάτια τον αδελφό της προκειμένου να ξεφύγει αυτή και ο αγαπημένος
της. Και όταν αυτός έχει πάψει να την αγαπά και έχει πάψει να παντρευτεί άλλη
γυναίκα, ε, θα πάρει τρομερή εκδίκηση. Το να σκοτώσει με τα μάγια της την
μέλλουσα γυναίκα του και τον πατέρα της δεν είναι το τρομερό, το τρομερό είναι
να σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον άπιστο
πληγώνοντάς τον θανάσιμα στα πατρικά του αισθήματα.
Στο ρόλο της Μήδειας, το μοναδικό
κινηματογραφικό της ρόλο, είναι η Μαρία Κάλλας. Συνήθως λέμε υπάρχει
προηγούμενο, εδώ όμως θα πούμε ότι υπάρχει επόμενο. Είναι η Γκαλίνα
Βισνέφσκιαγια, σοπράνο που την απολαύσαμε στην κινηματογραφική μεταφορά της «Κατερίνας Ιβάνοβνα» του Σοστάκοβιτς, που παίζει το ρόλο
της Αλεξάνδρας στην επίσης ομώνυμη ταινία του Αλεξάντρ Σοκούροφ, που προβλήθηκε το 2007.
Posts
No comments:
Post a Comment