Γιώργου Παντελεάκη, The wonder kid (2017)

Γιώργου Παντελεάκη, The wonder kid (2017)

  Από προχθές στην Αλκυονίδα.

  Η ταινία είναι ντοκιμαντέρ. Ο Γιώργος Παντελεάκης παρακολουθεί την πορεία του Αλέξη Τσανικίδη στο άθλημα το μποξ. Μαθαίνουμε αρκετά για το μποξ εμείς που δεν ξέρουμε, αλλά η ταινία το ξεπερνά. Θα ήταν αδιάφορη για όσους δεν ενδιαφέρονται για το άθλημα. Αυτό που θα μείνει σε όλους τους θεατές σαν δίδαγμα είναι η επιμονή στο στόχο, παρά τις όποιες δυσκολίες. Τραυματισμένος ο Τσανικίδης πολύ σοβαρά, έχει εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του. Όμως το να παίζει μποξ είναι το όνειρό του, και επιστρέφει. Πονάει πολύ κτυπώντας το σάκο του ρινγκ, αλλά επιμένει. Με την καθοδήγηση ενός γερμανού φυσιοθεραπευτή θα τα καταφέρει να γίνει το «παιδί θαύμα».

  Στην καριέρα του θα αντιμετωπίσει μια μεγάλη τρικλοποδιά. Αποκλείστηκε άδικα από τους Ολυμπιακούς του Ρίο.

  Δηλώνει: «Γνωρίζω πως είμαι μια πολεμική μηχανή. Για αυτό τον λόγο δεν μπλέκω ποτέ σε καυγάδες. Ελέγχω τα νεύρα μου και τον θυμό μου με την προπόνηση».

  Αυτοί που δεν τα ελέγχουν, πολλές φορές βρίσκονται μαχαιρωμένοι ή πυροβολημένοι πισώπλατα, ακούμε στην ταινία. Δεν είναι κανείς βλάκας να παλέψει μαζί τους.

  Η μουσική υπόκρουση είναι πολύ επιτυχημένη. Μουσική τζαζ, και κατά διαστήματα βλέπουμε τους μουσικούς. Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στα κρουστά θυμίζουν τα χτυπήματα στο ρινγκ.

  Η ταινία με γύρισε στα φοιτητικά μου χρόνια.

  Ο Γιώργος ήταν ένας αδυνατούλης συμφοιτητής μου, από τα Χανιά αν θυμάμαι καλά, στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών (1968-1972). Πολλές φορές είχαμε κουβεντιάσει, όμως το άκουσα από συμφοιτητή μου: ο Γιώργος παίζει μποξ. –Αν είναι δυνατόν, αναφώνησα, τόσο αδύνατος; Είχα την εντύπωση ότι αυτοί που παίζουν μποξ είναι γομάρια.

  Είχαμε διατηρήσει μια σχέση με το Γιώργο. Βρεθήκαμε, θυμάμαι, μόλις απολύθηκα από το στρατό, το 1975, σε μια ταβέρνα στη Σεβαστουπόλεως, στους Αμπελόκηπους. Δεν θυμάμαι όμως να είχαμε συζητήσει για μποξ, καθώς δεν με ενδιέφερε. Περισσότερο μιλήσαμε για τη σχολή και τους συμφοιτητές μας.

  Αργότερα (ψάχνοντας τώρα στη google είδα πως ήταν το 1976) ήμουν με μια παρέα σε ένα σπίτι. Η τηλεόραση έδειχνε τους Ολυμπιακούς (ήταν στο Μόντρεαλ). Δεν παρακολουθούσα, δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι ολυμπιακοί αγώνες. Ξαφνικά ακούω ένα όνομα: Γιώργος Αγριμανάκης. Βρε βρε βρε, ο Γιώργος στους Ολυμπιακούς; Ποτέ μέχρι τότε δεν είχα μάθει πόσο είχε διαπρέψει στο άθλημα. Τη σελίδα με τα αθλητικά δεν τη διάβαζα ποτέ. Τώρα, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, έμαθα ότι κέρδισε τον πρώτο αγώνα και έχασε τον δεύτερο, και ότι είχε αναδειχθεί έξι φορές πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία του (64 κιλά).

  Γιώργο, όπου και να βρίσκεσαι, να είσαι καλά.