Δημήτρης Μελικέρτης, Το ιπτάμενο ξενοδοχείο

Δημήτρης Μελικέρτης, Το ιπτάμενο ξενοδοχείο, Πατάκης 2021, σελ. 269

 

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

 

  Μετά τον «Γιγαντοκυνηγό» και τα «Ουφόψαρα», ο Δημήτρης Μελικέρτης μας δίνει το τρίτο του παιδικό-εφηβικό μυθιστόρημα, «Το ιπτάμενο ξενοδοχείο».

  Είναι δυνατόν να είναι ταυτόχρονα παιδικό και εφηβικό;

  Ναι. Ο Δημήτρης έχει κάνει μια έξυπνη επινόηση: στο μυθιστόρημά του υπάρχουν δυο ρομάντζα. Το ρομάντζο ανάμεσα στο γάτο και στη γάτα θα αρέσει περισσότερο στα παιδιά.

  «Ως και οι πέτρες θ’ αναστενάξουν όταν γραφτεί η ιστορία μας σε βιβλίο με τίτλο “Ο ατίθασος έρωτας του Κανέλου και της Σμάρως”! Θα δακρύσουν και τα βουνά. Κι όταν γυριστεί ταινία, με ηθοποιούς τον Λεονάρντο Ντιγάτιο και την Ψιψινελόπε Τιγρούζ, θα σπάσει τα ταμεία και όλοι στον κόσμο θα μιλούν για μας και για το ακατάλυτο, αδάμαστο, ασύγκριτο αίσθημά μας» (σελ. 80). 

  Το ρομάντζο ανάμεσα στο αγόρι και στο κορίτσι θα αρέσει περισσότερο στους έφηβους.

  «Όσο τον άκουγε η Φορτούν [να της διηγείται τα παιδικά του χρόνια] τόσο περισσότερο γελούσε και τον ερωτευόταν».  

  «Οι κάτοικοι του χωριού δεν είχαν αντικρίσει τίποτε παρόμοιο. Πού ξανακούστηκε πολυκατοικία τριάντα τριών ορόφων – και μάλιστα τόσο όμορφη, κάθε εκατοστό του εξωτερικού της διακοσμημένο με περίτεχνες τοιχογραφίες – να αρμενίζει στους ουρανούς! Εν τούτοις γνώριζαν περί τίνος επρόκειτο, μια και η φήμη του Ιπτάμενου Ξενοδοχείου ταξίδευε ακόμη και στα μέρη που το ίδιο δεν είχε επισκεφθεί» (σελ. 9).

  Το «Ιπτάμενο ξενοδοχείο» είναι κάτι το ξεχωριστό, όχι μόνο γιατί είναι ιπτάμενο αλλά και γιατί προσφέρει απίστευτες υπηρεσίες στους θαμώνες του, τις οποία βέβαια ακριβοπληρώνουν. Όμως…

  «Οι εμπορικές δοσοληψίες του ΙΞ με τον έξω κόσμο περιορίζονταν σ’ ένα μόνο πράγμα: στην αγορά χρυσού. Εκεί διοχετευόταν σχεδόν ολόκληρη η περιουσία που συγκέντρωναν απ’ τα εισιτήρια. Ανά τακτά διαστήματα αγόραζαν τόνους του πολύτιμου μετάλλου, λιώνοντάς το και τροφοδοτώντας με αυτό τη Χρυσή Λίμνη» (σελ. 102-103).

 Η Χρυσή Λίμνη είναι η καρδιά του ξενοδοχείου, και χάρη σ’ αυτή λειτουργούν όλα. Όποιος βουτάει σ’ αυτήν αυτοθεραπεύεται ταρακουνώντας τα μέλη του. 

  Θυμίζει πολύ τον Ωκεανό στο «Σολάρης» του Ταρκόφσκι.

  Το αγόρι που εργάζεται στο ξενοδοχείο έχει τη μαγική ικανότητα να μεταμορφώνεται σε άλμπατρος. Έχει όμως και ένα ελάττωμα: δεν βάζει στη σωστή σειρά τις λέξεις: «Στ’ άχυρα ψύλλους ψάχνεις σαν να» (σελ. 121).

  Το κορίτσι που βρέθηκε στο ξενοδοχείο για να βρει το γάτο της που είχε πάρει από πίσω τη γάτα, έχει περισσότερες μαγικές ικανότητες. Τη βλέπουμε να χειρίζεται τηλεκινητικά ένα τσεκούρι και να κόβει ξύλα. Μέσα στο ιπτάμενο ξενοδοχείο θα τις χρειαστούν πολύ αυτές οι ικανότητες: θα γκρεμίζει τοίχους, θα ανοίγει πόρτες… Έχουν εντοπίσει ότι μπήκε λαθραία, χωρίς εισιτήριο, και την καταδιώκουν.

  Έρωτας με την πρώτη ματιά για το αγόρι και το κορίτσι, έρωτας με την πρώτη ματιά για το γάτο και τη γάτα. Όμως όπως είπαμε τους καταδιώκουν, και ένα μεγάλο μέρος της πλοκής αναφέρεται στις προσπάθειές τους να ξεφύγουν και να βρουν ο ένας τον άλλο.

  Ο Μελικέρτης διαθέτει εξαιρετική φαντασία, και η επιστημονική φαντασία σε παιδική λογοτεχνία πιστεύω ότι του ταιριάζει απόλυτα. Δεν είναι μόνο τα βατραχάκια, είναι και οι σαν νεράιδες Θρυαλλίδες, και βέβαια οι ασκοί του Αιόλου, που όταν ανοίξουν δημιουργούν ανεμοστρόβιλο στο διάβα τους. Είναι σαν άγρια άλογα, όμως το αγόρι τους περνάει χαλινάρι και το οδηγούν όπου εκείνο θέλει.

  Στο μυθιστόρημα υπάρχουν ανθρώπινοι τύποι και καταστάσεις που βιώνουμε. Ο Μελικέρτης μιλάει εκτενώς γι’ αυτά σε ένα επίμετρο, που θα μπορούσε να βοηθήσει στην αξιοποίηση του μυθιστορήματος για παιδαγωγικούς λόγους.

  Καλπάζουσα φαντασία (κάποιοι θα συνέλαβαν το λογοπαίγνιο), διάσπαρτο χιούμορ, έρωτας, κάνουν απολαυστικότατο το μυθιστόρημα. Εμένα μου άρεσε και για ένα λόγο παραπάνω: για τις γάτες. Έχω κόλλημα με τις γάτες όπως άλλοι έχουν με τα σκυλιά. Ένα από τα πρώτα κείμενά έχει τίτλο «Τα γατάκια μου».

  Και βέβαια και για την εξαιρετική του εικονογράφηση, την οποία υπογράφει ο Σπύρος Γούσης.

  Και τώρα κάποια αποσπάσματα, όπως το συνηθίζουμε.

  «Αέρας και γυναίκα δεν κλειδώνονται, έτσι δε λέει η παροιμία;» (σελ. 123).

  Τη γυναίκα όμως μπορείς να τη δέσεις. Έτσι έδενε ο «μοναχογιός» την πανέμορφη γυναίκα του στο χωριό μου. Τον πρόφτασα γέρο, τον πειράζαμε εμείς τα παιδιά: -Μοναχογιέ, τρως τα μακαρούνια; Για να εισπράξουμε την απάντηση: -Ούχι.

  Ο Κανέλος: «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, τώρα που σμίγουν τα γατιά και γίνονται ζευγάρι!» (σελ. 131).

  Άλλος καιρός απ’ αυτόν του Ρήγα Φεραίου. Ποιος είναι αυτός; Μας το λέει η μαντινάδα: Να ’μουν το Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι/ όλο το χρόνο πετεινός και κάτης το Γενάρη.

  «Σαν δεν ντρέπεσαι αξιοθρήνητε! Γάτος γεννήθηκα και γάτος θα πεθάνω! Γάτος, ρε! Κρα θα έκαναν άλλοι να ’χουν τα μούσκουλά μου! Ίδιος ο Γομαρτσενέγκερ είμαι! Να, δες δικέφαλο! Εγώ δεν πιάνω ποντίκια, ακούς ρε; Εγώ έχω ποντίκια» (σελ. 165).

  Εφέ της δισημίας, όπως και στην παρακάτω ιστορία με το γιο μιας φίλης μου.

  Είναι μαθητής δευτέρας δημοτικού. Πλησιάζει στο θρανίο του η δασκάλα. -Κυρία κυρία, πιάσε να δεις το ποντίκι μου, λέει φουσκώνοντας το ποντίκι στο μπράτσο του. Η κυρία το πιάνει. Και τότε της λέει, δείχνοντας ανάμεσα στα σκέλια του: -Πιάσε τώρα και την ουρά του.

  Πολύ μου άρεσε αυτό το μυθιστόρημα του Δημήτρη Μελικέρτη, romance, fantasy, adventure, πιστεύω ότι θα αρέσει και σε σας και στα παιδιά σας· γιατί τα παιδιά, ανάλογα και με την ηλικία βέβαια, είναι δύσκολο να διαβάσουν βιβλία για μεγάλους, όμως τα παιδικά βιβλία μπορούν να διαβαστούν από μεγάλους, όπως για παράδειγμα το δικό μου «Ο χορός της βροχής».