Marina de Van, Μην κοιτάξεις πίσω (Ne te retourne pas, 2009)

Marina de Van, Μην κοιτάξεις πίσω (Ne te retourne pas, 2009)

 

  Το «Μην κοιτάξεις πίσω» η βικιπαίδεια το χαρακτηρίζει απλώς θρίλερ, όμως το IMDb του δίνει τρεις χαρακτηρισμούς: drama, horror, mystery.

  Το έργο σίγουρα είναι drama και mystery, όμως με ανακούφιση δεν είδα το horror. Περισσότερο ήταν θρίλερ, κάτι λιγότερο από horror δηλαδή. Ενώ έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι δεν βλέπω horror, δεν έχω πει ότι και τα θρίλερ δεν είναι καθόλου ψηλά στις προτιμήσεις μου.

  Τότε γιατί το είδα;

  Διότι όταν βλέπω πακέτο ένα σκηνοθέτη ή ένα ηθοποιό, δεν θέλω να παραλείψω καμιά ταινία του. Καθώς είδα για παράδειγμα το «Ψυχώ» (1998) του Gus van Sant, remake της γνωστής ταινίας του Χίτσκοκ, αποφάσισα να δω και το «Μην κοιτάξεις πίσω» στο οποίο πρωταγωνιστεί η Σοφί Μαρσώ την οποία βλέπω πακέτο. Ο προηγούμενος ηθοποιός που είδα πακέτο ήταν ο ιρανός Μπεχρούζ Βοσουγκί στις μη ιρανικές ταινίες του. Έχω δει κάποιες από τις ιρανικές του, και θα δω και άλλες στα πλαίσια ενός ευρύτερου project αργότερα.

  Η Ζαν, μετά από ένα τροχαίο που συνέβη όταν ήταν έξι χρονών, έχει χάσει τη μνήμη της. Δεν θυμάται τίποτα από όσα της συνέβησαν μέχρι αυτή την ηλικία. Τώρα, παντρεμένη με δυο παιδιά, ξαφνικά νοιώθει περίεργα. Βλέπει τα πράγματα (καρέκλες, τραπέζια, φωτογραφίες) να αλλάζουν θέση, καθώς και η φυσική της εμφάνιση. Ο άντρας της είναι έκπληκτος, συνιστά ψυχιατρική βοήθεια. Αυτή πηγαίνει στη μητέρα της για να ηρεμήσει. Εκεί βλέπει μια φωτογραφία. Είναι αυτή, η μητέρα της και μια άλλη γυναίκα. Τη ρωτάει, της απαντάει ότι τραβήχτηκε στην Ιταλία

  Αισθάνεται ότι κρύβεται κάποιο μυστικό στην ύπαρξή της και ταξιδεύει στην Ιταλία να το ανακαλύψει. Εκεί θα μάθει την αλήθεια: Η κολλητή της σκοτώθηκε στο ατύχημα και αυτή στη συνέχεια νόμιζε ότι ήταν η κολλητή της. Την πήρε στη Γαλλία η μητέρα της κολλητής της, την ανάθρεψε σαν κόρη της, και τώρα γνωρίζει την πραγματική της μητέρα, η οποία αρχικά την απέφυγε, αλλά μετά της είπε την αλήθεια.

  Η αλλαγή προσώπων (μετά από κάποιο σημείο στο ρόλο της Μαρσώ είναι η Μόνικα Μπελούτσι) μου φαίνεται εντελώς αντιρεαλιστική. Καλά, ο άντρας της δεν το πήρε χαμπάρι;

  Και αυτό το «μυστήριο» τέλος, να κάθονται και οι δυο, Μαρσώ και Μπελούτσι, να πληκτρολογούν ταυτόχρονα τη συνέχεια του μυθιστορήματός της;

    Όχι, δεν μου άρεσε καθόλου η ταινία, παρά την ωραία ερμηνεία των δυο ηθοποιών.