Lev Arnshtam, Zoya (Зоя, 1944)

Lev Arnshtam, Zoya (Зоя, 1944)

 

  Μόνο Πέμπτη 27 και Παρασκευή 28 Απριλίου στις 18.00, στο Στούντιο

   Από το ενημερωτικό e-mail του newstarcine: «Στην Ουκρανία έριξαν το άγαλμα της Ζόγια, στην Ελλάδα την θυμόμαστε και την ΤΙΜΟΥΜΕ».

  Και ποια ήταν η Ζόγια;

  Μια ηρωίδα της σοβιετικής αντίστασης ενάντια στους Ναζί. Στη βικιπαίδεια που διαβάζω τη βιογραφία της βλέπω ότι το Ζόγια είναι το ρώσικο όνομα της Ζωής.

  Η Ζόγια είχε διεισδύσει στα μετόπισθεν των γερμανών, σε περιοχές που είχαν καταλάβει, εκτελούσε σαμποτάζ μαζί με άλλους παρτιζάνους. Όμως συνελήφθηκε, βασανίστηκε και τελικά απαγχονίστηκε. Πριν της περάσουν το σκοινί στο λαιμό εγκαρδίωνε τους χωρικούς και μιλούσε περιφρονητικά στους γερμανούς. Ο Στάλιν που έμαθε την ιστορία της έδωσε εντολή να μην κρατηθούν αιχμάλωτοι από τη μονάδα που σκότωσε την Ζόγια. Αυτά τα διάβασα στη βικιπαίδεια, όπως και το ότι η περιοχή που έδρασε η Ζόγια ανακαταλήφθηκε από τους Σοβιετικούς τον Ιανουάριο του 1942. Στη βικιπαίδεια διαβάζω επίσης ότι αμφισβητήθηκε ο ηρωϊσμός της, πράγμα που δεν με εξέπληξε, εδώ αμφισβητήθηκε και το ολοκαύτωμα, και ένας από αυτούς που το αμφισβήτησαν ήταν και ο Ροζέ Γκαρωντί, πρώην μέλος του ΚΚ Γαλλίας που ασπάσθηκε τον μουσουλμανισμό.  

  Η ταινία ξεκινάει με τη σύλληψη και το βασανισμό της. Στη συνέχεια γίνεται βιογραφική, και ξεκινάει από τη γέννησή της (ήταν τη μέρα που πέθανε ο Λένιν). Συνεχίζεται με τα μαθητικά της χρόνια, σαν πιονιέρισα και αργότερα σαν κομσομόλισα, τη βλέπουμε με το πρώτο της φλέρτ, και τέλος έχουμε την ένταξή της στον αγώνα και την απόφασή της να πάει να πολεμήσει τους γερμανούς στα μετόπισθεν με τους παρτιζάνους. Βέβαια η βιογραφία αυτή μπορεί να θεωρηθεί σαν η τυπική βιογραφία μιας νεαρής κομσομόλισας που στρατεύθηκε στον αγώνα κατά των ναζί. Και η ταινία τελειώνει δείχνοντας πάλι σκηνές από τη σύλληψή της, το βασανισμό της, και τώρα και την εκτέλεσή της. Μου θύμισε τη «Ναστάζια» (1994) του Αντρέι Βάιντα, που έχει παρόμοια αρχή και τέλος.

  Στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι γίνεται αναφορά στη Ζόγια και στην ταινία «Το κορίτσι Νο. 217» (1945) του Μιχαήλ Ρομ. Ε, δεν γίνεται, θα τη δω κι αυτήν.