Abel Ferrara, Διαφθορά (Bad Lieutenant, 1992)

Abel Ferrara, Διαφθορά (Bad Lieutenant, 1992)

 

  Τι διάβολο γίνεται, με κυνηγάνε οι ταινίες που οι ήρωες είναι εθισμένοι. Στο «Κάτω από το ηφαίστειο» βλέπαμε στον Άλμπερτ Φίνεϊ να πίνει συνεχώς, το ίδιο και τον Νίκολας Κέιτζ στο «Αφήνοντας το Λας Βέγκας». Εδώ ο Χάρβεϊ Κέητελ, αστυνομικός, σνιφάρει συνεχώς. Κάνει και ενέσεις.

  Είναι εθισμένος και στα στοιχήματα. Χάνει, διπλασιάζει, ξαναχάνει, ξαναδιπλασιάζει, ο πράκτοράς του προσπαθεί να τον αποτρέψει, του λέει να δώσει τα λεφτά αλλιώς αυτός που τον κέρδισε θα του ανατινάξει το σπίτι. Αυτός επιμένει για το στοίχημα, να διπλασιάσει ξανά.

  Πιάνει δυο κοπέλες, δεν έχουν δίπλωμα οδήγησης. -Θα σας πάω στο τμήμα, εκτός αν…

  -Εκτός αν;

  Αυτή που κάθεται στο τιμόνι κάνει πώς παίρνει πίπα και αυτός αυνανίζεται.

  Συλλαμβάνει δυο κλεφτρόνια, τους παίρνει τα λεφτά που έκλεψαν από τον κινέζο μαγαζάτορα, -και τώρα δρόμο, τους λέει.

  Είναι κακός αστυνομικός;

  Όχι, είναι διεφθαρμένος (ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι πιο εύστοχος).

  Αρνητικός λοιπόν ο ήρωας, κάτι που δεν μου αρέσει σε μια ταινία ή σε ένα μυθιστόρημα (Τέτοιο ήταν το «Άρωμα» του Πάτρικ Ζίσκιντ), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι οπαδός του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

  Υποτίθεται ότι θα ανανήψει, έτσι διαβάζω στο IMDb.

  Μετά τα δύο τρίτα της ταινίας ανανήβει. Βλέπει σε όραμα τον εσταυρωμένο, τον παρακαλεί, δεν θέλω να είμαι κακός, είμαι αδύναμος χαρακτήρας, θέλω να γίνω καλός.

  Όλα αυτά με δάκρυα στα μάτια.

  Δεν μας έπεισε καθόλου. Οι συνειδησιακές μεταστροφές γίνονται όταν συμβεί κάποιο σημαντικό γεγονός που σοκάρει τον ήρωα, όπως τον Εμπενέζερ Σκρουτζ στις «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες» του Ντίκενς, όμως εδώ τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει.

  Ο βιασμός μιας νεαρής μοναχής είναι το κεντρικό σημείο της ιστορίας.

  Κρυφακούει την εξομολόγησή της στον παπά. Ξέρει ποιοι είναι, είναι δυο άτομα που φοιτούσαν στο ίδιο σχολείο μ’ αυτή, όμως τους έχει συγχωρέσει.

  Αργότερα θα τη βρει και θα προσπαθήσει να την πείσει να τους καταδώσει. Όχι, τους έχει συγχωρέσει, σύμφωνα με το πνεύμα του χριστιανισμού.

  Θα τους ανακαλύψει, θα τους συλλάβει.

  Το ότι είναι έγχρωμοι είναι επίσης κάτι που δεν μου άρεσε, γιατί υποκρύπτει κάποιον ρατσισμό, υποβάλλοντας την ιδέα ότι ένας βιαστής κατά πάσα πιθανότητα είναι έγχρωμος.

  Τελικά τι θα τους κάνει;

  Όχι, εγώ σαν τον Ποκοπίκο είμαι τάφος στα μυστικά. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι, μπορεί μεν να είπε φωνακτά ο Ιησούς «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν), το άκουσε ο Λουκάς και το κατέγραψε στο ευαγγέλιό του, όμως από μέσα του ο Ιησούς είπε κάτι άλλο: «Συγχώρεσέ τους, γιατί εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να τους συγχωρέσω».

  Καλά, και πού το ξέρεις εσύ;

  Μου το είπε το ίδιο πουλάκι που μαρτυρούσε και στη μάνα μου κάθε κατεργαριά που έκανα όταν ήμουν μικρός.

  Έγραψα σε σχόλιο σε ανάρτηση μιας φίλης ότι εγώ κάνω πως συγχωρώ και πως ξεχνώ, όμως ούτε συγχωρώ ούτε ξεχνώ.

  Όχι, δεν είμαι σαν τον Χάρβεϊ Κέητελ.

  Ο οποίος, όχι παρεμπιπτόντως, δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.