Θωμάς Σιδέρης, Το θολό ποτάμι του Μπαασίμ (2022)

 Θωμάς Σιδέρης, Το θολό ποτάμι του Μπαασίμ (2022)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Μια ακόμη ταινία για τους μετανάστες, από έλληνα σκηνοθέτη αυτή τη φορά, τον Θωμά Σιδέρη. Παρακολουθώντας δώδεκα χρόνια τον Ραφίκ που ψάχνει τον αδελφό του τον Μπαασίμ, αν και ξέρει ότι μάλλον είναι νεκρός, θα μας δώσει εικόνες από το δράμα των μεταναστών, καθώς προσπαθούν να περάσουν από τα σύνορα της μιας χώρας στην άλλη.

  Αντιγράφω από το ενημερωτικό του New Star το οδοιπορικό του.

  «Ο Ραφίκ θα διαφύγει από το Κομπάνι και θα βρεθεί στο στρατόπεδο του Κιρκάν στην επαρχία Χατάι της Τουρκίας, στα σύνορα με τη Συρία. Θα περιπλανηθεί στα εδάφη της Τουρκίας, θα μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στην Αδριανούπολη προκειμένου να περάσει κρυφά τον Έβρο. Εκεί, θα συναντήσει τους διαβόητους διακινητές Εμρέ και Σεμίχ που θα του υποσχεθούν το πέρασμα στην απέναντι όχθη και τη συνάντησή του με τον αδελφό του. 

  Ο Ραφίκ θα συλληφθεί στην Ελλάδα, θα μεταφερθεί σε δομή προσφύγων της Θεσσαλονίκης, θα διασχίσει νύχτα τα βουνά της Αλβανίας, θα κοιμηθεί σε νεκροταφείο της Κροατίας, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους φρουρούς των συνόρων, τους ψηλούς φράχτες κατά μήκος της βαλκανικής διαδρομής, την αστυνομική βία σε όλες τις εκφάνσεις της. Το όνειρο του Ραφίκ θα συντριβεί στον ηλεκτροφόρο φράχτη της Ουγγαρίας».

  Για κάποιους το όνειρο της μετανάστευσης, για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, για να ξεφύγουν από τον πόλεμο (Στο Κομπάνι οι Κούρδοι αντιστέκονται στο ISIS) θα αποβεί μοιραίο για τους ζωής τους.

  Άκουσα και κάτι που με ξενέρωσε εντελώς. Αστυνομικοί φύλακες των συνόρων τους ξάφρισαν τα κινητά και τα χρήματα που είχαν. Κανονική ληστεία.

  Της γης οι κολασμένοι κατά τον Franz Fanon είναι οι λαοί που αγωνίζονται να αποτινάξουν την αποικιοκρατία. Πριν πολλά χρόνια σκεφτόμουνα ότι της γης οι κολασμένοι είναι οι διάφορες μειονότητες. Σήμερα πιστεύω ότι της γης οι κολασμένοι είναι οι μετανάστες.

  Έχω μια ευαισθησία απέναντι στους μετανάστες, γιατί συγχρωτίσθηκα με κάμποσους. Θα αναφέρω τη Σβετλάνα, δασκάλα μου στα ρώσικα και τον άντρα της τον Σεργκέι, έναν αιγύπτιο που έχω ξεχάσει το όνομά του που είχε σπουδάσει κινέζικα στο Κάιρο, τον Κλεάνθη που μου βάζει στόκο στην ταράτσα του σπιτιού μου στην Κρήτη για να αντανακλά τις ακτίνες του ήλιου και να έχει λιγότερη ζέστη το σπίτι, την Αντριάνα που φροντίζει για την καθαρισμό του, την Μιμόζα που φροντίζει για τον καθαρισμό του σπιτιού μου στην Αθήνα, τον Ηλία…

  Δεν θέλω να αναφέρω περισσότερους. Εύχομαι σε όλους να υλοποιήσουν το όνειρό τους, για μια καλύτερη ζωή. 

  Παρά λίγο να το ξεχάσω, η ταινία απέσπασε το 1^ο βραβείο στο Διεθνές Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας καθώς και το βραβείο κοινού.

  Η Ιεράπετρα είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου.