Mike Figgis, Αφήνοντας το Λας Βέγκας (Leaving Las Vegas, 1995)

Mike Figgis, Αφήνοντας το Λας Βέγκας (Leaving Las Vegas, 1995)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Ωχ, είπα, βλέποντας τον Nicolas Cage να πίνει συνεχώς όπως ο Άλμπερτ Φίνεϊ στην ταινία «Κάτω από το ηφαίστειο» (1984) του Τζων Χιούστον η οποία δεν μου άρεσε, ακριβώς για αυτό το λόγο.

  Όμως δεν ήταν το ίδιο.

  Ο Νικόλας Κέιτζ, σεναριογράφος, αλκοολικός, δεν θυμάται αν άρχισε να πίνει όταν τον παράτησε η γυναίκα του ή αν τον παράτησε η γυναίκα του γιατί άρχισε να πίνει. Όμως ο Άμπερτ Φίνεϊ άρχισε να πίνει όταν τον παράτησε η γυναίκα του. Και όταν αυτή επιστρέφει, μετανιωμένη, υποψιαζόμαστε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καθόλου καλά.

  Ο Σκοτ Φιτζέραλντ ήταν αλκοολικός. Επιτυχημένος συγγραφέας, αλλά όχι επιτυχημένος σεναριογράφος. Να είχα άραγε αυτόν σαν πρότυπο ο John O’ Brian στο ομώνυμο μυθιστόρημά του το οποίο ο Figgis μετέφερε στην μεγάλη οθόνη;

  Πιθανόν.

  Ή μάλλον όχι, διαβάζω ότι το μυθιστόρημα είναι ημι-αυτοβιογραφικό, άρα υποπτεύομαι ότι ο ίδιος υπήρξε αλκοολικός, όμως δεν πέθανε στο τέλος, αλλιώς πώς θα έγραφε το μυθιστόρημα.

  Ο Νικόλας Κέιτζ απολύεται. Το αφεντικό του δίνει βέβαια μια πολύ μεγάλη αποζημίωση.

  Αλκοολισμός και κατάθλιψη πάνε συχνά μαζί. Πολλοί που υποφέρουν από κατάθλιψη χρησιμοποιούν το αλκοόλ σαν αντικαταθλιπτικό. Η κατάθλιψη συνοδεύεται κάποιες φορές από αυτοκτονικές τάσεις, οι οποίες βέβαια επιδεινώνονται όταν υπάρχουν προβλήματα.

  Εγκαταλειμμένος από τη γυναίκα του, χωρίς δουλειά, τι προοπτικές έχει;

  Αποφασίζει να αυτοκτονήσει πίνοντας. Γι’ αυτό το λόγο πηγαίνει στο Las Vegas.

  Εκεί θα συναντήσει την Σέρα.

  Η Σέρα είναι πόρνη.

  Υποκατηγορία: hooker. Νομίζω δεν υπάρχει αντίστοιχη μετάφραση στα ελληνικά: δεν είναι escort (ροζ αγγελίες), δεν κάνει πεζοδρόμιο, ψαρεύει (hook θα πει αγκίστρι) πελάτες στα διάφορα μπαρ.

  Αυτό ενέχει κινδύνους, τους ίδιους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι escort: μπορούν να πέσουν σε λάθος πελάτες. Το έχω δει σε κάποια έργα που δεν τα θυμάμαι. Θα πέσει θύμα και αυτή. Με στραπατσαρισμένο πρόσωπο και πονεμένο πισινό θα ψάξει για ταξί.

  Τελικά οι κοπέλες στα σπίτια είναι πιο ασφαλείς· εφόσον βέβαια διαθέτουν υπηρεσία. Η Γκαμπριέλα Ουσάκοβα, της οποίας την αυτοβιογραφία διάβασα πρόσφατα, δεν είχε, με αποτέλεσμα να βρεθεί στραγγαλισμένη στο διαμέρισμά της. Ήταν όμως εβδομηντάρα.

  Δεν ξέρω πόσων χρονών ήταν εκείνη που βρέθηκε σφαγμένη στη Λιοσίων, το είχα διαβάσει τότε στο διαδίκτυο (εφημερίδες δεν διαβάζω, ούτε βλέπω τηλεόραση), δεν θυμάμαι πότε. Μου θύμισε την περίπτωση προχθές ένας φίλος, που ήταν πελάτης της (τελικά ήταν το 2009, διαβάζω τώρα ψάχνοντας στο διαδίκτυο).

  Έχει ξεφύγει από τον νταβατζή της, όμως αυτός την βρίσκει. Της είχε χαράξει τα πισινά, παλιά. Όχι, το πρόσωπο όχι, δεν είναι βλάκας.

  Δεν ικανοποιείται από την είσπραξη της βραδιάς, τη κτυπάει.

  Είναι παρανοϊκός. Ακούει φωνές. Σε μια έκρηξη παράνοιας της λέει να μην ξαναπατήσει σπίτι του.

  Άλλο που δεν ήθελε.

  Καλεί τον Νικόλας Κέιτζ να μείνει μαζί της.

  Το έχει ερωτευθεί.

  Στην πρώτη τους συνάντηση δεν ήθελε να κάνουν έρωτα, απλώς να συζητήσουν. Αυτό τη συγκίνησε.

  Πάλι θα το ξαναπώ, μου αρέσουν τα romance, και αυτό ήταν ένα πολύ συγκινητικό romance. Τον αγαπάει, παρά το ότι είναι αλκοολικός. Την αγαπάει, παρά τη δουλειά που κάνει. Της το λέει. Αυτό την ανακουφίζει.

  Θα υπάρξουν βέβαια κάποια προβλήματα στη σχέση τους, όχι γιατί είναι αναπόφευκτα ρεαλιστικά, αλλά γιατί είναι αναπόφευκτα κινηματογραφικά. Πρέπει να υπάρχουν εναλλαγές στην πλοκή που να δημιουργούν σασπένς.

  Συγκινητική αυτή η σχέση δυο μοναξιασμένων ανθρώπων, που βρήκαν στήριγμα ο ένας τον άλλο.

  Όμως ο Νίκολας Κέητζ είναι ένα σαθρό στήριγμα.

  Τελικά πώς τελειώνει η ταινία;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο είμαι τάφος στα μυστικά, δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι να ξαναδιαβάσετε προσεκτικά αυτή την ανάρτηση.

  Βραβεύτηκε για την ερμηνεία του ο Νικόλας Κέιτζ, όμως και η Elisabeth Shue ήταν εξαιρετική, εκφραστικότατη στην ερμηνεία της. 7,5 είναι η βαθμολογία της ταινίας στο IMDb, εγώ έβαλα 8.