Audrey Diwan, Το γεγονός (L’ evenement, 2021)

Audrey Diwan, Το γεγονός (L’ evenement, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  H Άννα είναι μια νεαρή ταλαντούχος φοιτήτρια. Όταν διαπιστώνει ότι είναι έγκυος σκέφτεται πώς να κάνει έκτρωση. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο τη δεκαετία του ’50, οι εκτρώσεις είναι ποινικοποιημένες, κινδυνεύουν να πάνε φυλακή τόσο αυτός που την έκανε όσο και η γυναίκα που την επέλεξε σαν λύση (Η Άννα γεννήθηκε το 1940).

  Στους γιατρούς που έχει απευθυνθεί αντιμετωπίζει την άρνηση, και όχι μόνο για την ποινικοποίηση της έκτρωσης, είναι κατά των εκτρώσεων.

  Θα αντιμετωπίσει και άλλα προβλήματα, στις κοινωνικές της σχέσεις, αλλά και στις σπουδές της, καθώς το πρόβλημά της δεν την αφήνει να συγκεντρωθεί σ’ αυτές. Στις παραδόσεις είναι συχνά αφηρημένη. Σίγουρα δεν θα τα καταφέρει να περάσει στο πανεπιστήμιο.

  Αναρωτιέμαι αν και πότε έχουν νομιμοποιηθεί οι εκτρώσεις στη Γαλλία, αλλά και στην Ελλάδα. Ξέρω ότι τη δεκαετία του ’80 γίνονταν χωρίς καμιά δυσκολία. Να είχε μήπως καταργηθεί ο νόμος; Να είχε απλά αδρανοποιηθεί; Σήμερα δεν υπάρχει γυναίκα που θέλει να κάνει έκτρωση και να μην μπορεί. Όμως εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

  Έχω δει και ένα άλλο έργο με αυτό το θέμα, νομίζω ενός ρουμάνου σκηνοθέτη τον οποίο έχω δει πακέτο. Για να το ψάξω.

  Το βρήκα με την πρώτη, είναι του Cristian Mungiu, «4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 μέρες» (2007). Στην ανάρτηση που έκανα διαβάζω ότι υπήρχε μεν ο νόμος αλλά ήταν σε αδράνεια. Όμως στη δεκαετία του ’80 εφαρμόστηκε πολύ αυστηρά (Πουριτανοί οι κομμουνιστές, η αυστηρότητα στην εφαρμογή του νόμου θα ήταν μέχρι που έπεσε ο Τσαουσέσκου). Παρεμπιπτόντως η πρωταγωνίστρια Anamaria Vartolomei, που βραβεύτηκε για την ερμηνεία της όπως και άλλοι συντελεστές της ταινίας (να μην τα γράφω τώρα, ανοίξτε τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας για λεπτομέρειες) είναι ρουμάνικης καταγωγής.

  Τελικά τι έγινε, τα κατάφερε;

  Ας μην κάνω σπόιλερ. Στα κοινωνικά έργα (drama), σε αντίθεση με τις κωμωδίες για παράδειγμα, το happy ή unhappy end εκκρεμεί μέχρι το τέλος. Όμως πάντα υπάρχουν αφηγηματικές αναμονές που κλείνουν προς το happy ή το unhappy. Μπορείτε να τεστάρετε τον εαυτό σας πηγαίνοντας να δείτε την ταινία.

  Το frame το επέλεξα για το λόγο ότι η Anamaria κρατάει στο χέρι της το «Le mur» (Ο τοίχος) του Jean Paul Sartre. Ακριβώς η έκδοση που κουβάλησα μαζί μου από την Αθήνα όπου είχα έλθει για τις πανελλήνιες (ή όπως αλλιώς λεγόταν τότε). -Μα τι έχεις στη βαλίτσα σου, πέτρες; μου είπε ο αχθοφόρος που τη μετέφερε στο πλοίο. Είπα να αστειευθώ και να πω «Ναι, πέτρες», αλλά του είπα την αλήθεια, ήταν γεμάτη βιβλία.

  Αυτοδίδακτος στα γαλλικά, κατάφερα και το διάβαζα. Το κουβαλούσα μαζί μου και στην παραλία. Ένας με πλησίασε, είδε τι διάβαζα, με συνεχάρη. Εγώ φούσκωσα σαν διάνος από υπερηφάνεια.

  Το ξαναδιάβασα πριν λίγα χρόνια, στην ελληνική μετάφραση, και περιέργως βλέπω ότι δεν έχω γράψει. Γιατί άραγε; Θυμάμαι ότι το πήρα για να διαβάσω ένα διήγημα του οποίου ήθελα να δω την κινηματογραφική μεταφορά, αλλά θυμάμαι πολύ καλά ότι τα ξαναδιάβασα όλα. Μάλλον δεν έγραψα γιατί θα έγραψα σαν ουρά γι’ αυτό στην ανάρτησή μου για την ταινία, που δεν θυμάμαι ποια είναι και θα μου φάει χρόνο να το ψάξω.

  Τελικά με έφαγε η περιέργεια, μου πέρασε από το μυαλό ένα απλό ψάξιμο στο google, Le mur imdb. Mου έβγαλε μια ταινία με τον ίδιο τίτλο, σε σκηνοθεσία Serge Roullet. Όμως δεν είδα να έχω γράψει. Προφανώς θα πρόκειται για μεταφορά άλλου διηγήματος. Όμως θα τη δω κι αυτήν.