Δεν μπόρεσα να πάω πιο πριν στην έκθεση ζωγραφικής της Καλλιόπης Ασαργιωτάκη, στην Γκαλερί Σκουφά (θα είναι μέχρι το Σάββατο, 11 Ιούνη), έτσι πήγα χθες, ημέρα της γιορτής της. Δεν ήταν εκεί. Περνώντας καθώς ερχόμουν από τον εκδότη μου είχα πάρει μερικά αντίτυπα από το βιβλίο μου (το βιβλιαράκι μου καλύτερα) «Πες της το με μια μαντινάδα», και της άφησα ένα, με τις ευχές μου για χρόνια πολλά. Τη γνώρισα πριν πολλά χρόνια στο Κεντρί (Ιεράπετρα), το χωριό της μητέρας μου, από όπου κατάγεται. Θυμάμαι που ταξιδεύαμε μια φορά μαζί στο πλοίο.
Να ξέρετε ότι η Ιεράπετρα δεν βγάζει μόνο συγγραφείς και ποιητές, βγάζει και ζωγράφους.
Δεν μπορώ να μην τη συγκρίνω, καθώς είμαι ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγος, με την έτερη γεραπετρίτισα ζωγράφο, την Σοφία Δατσέρη, της οποίας είδαμε μια έκθεση πριν λίγους μήνες.
Ενώ στη Δατσέρη τα πρόσωπα καταλαμβάνουν ένα μικρό μόνο μέρος του πίνακα και διαλύονται μέσα στο χώρο ο οποίος με τη σειρά του διαλύεται μέσα στο φως σαν πυκνή ομίχλη, τα πρόσωπα της Ασαργιωτάκη, γυναικεία τα περισσότερα, καταλαμβάνουν σχεδόν όλο τον πίνακα. Είναι σαν να ποζάρουν, σαν προσωπογραφίες. Αγαπημένα της χρώματα το μπλε και το κόκκινο, σε όλες τις αποχρώσεις τους, για κάποιες από τις οποίες υπάρχουν ξεχωριστές ονομασίες αλλά εγώ σαν άντρας δεν τις ξέρω, τις ξέρουν οι γυναίκες. Χαρακτηριστικό υφολογικό της στοιχείο είναι οι χάντρες, που όχι μόνο βρίσκονται στα στολίδια πάνω τους αλλά κυλάνε σε όλο τους το σώμα και στο πλάι, δίνοντας μια ανάγλυφη αίσθηση στον πίνακα. Αφού στην αρχή δεν ήμουν σίγουρος, πλησίασα κοντά κοντά, να δω μήπως ήταν κάποια προσθήκη.
Posts
No comments:
Post a Comment