Rodrigo Sorogoyen, Ο εχθρός δίπλα μου (As bestas, 2022)

Rodrigo Sorogoyen, Ο εχθρός δίπλα μου (As bestas, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Ως θρίλερ χαρακτηρίζει την ταινία η βικιπαίδεια, όμως εγώ ξέρω ότι ο όρος καλύπτει μια σειρά ειδών, τα οποία το λήμμα για το θρίλερ (το κοίταξα επί τη ευκαιρία) χαρακτηρίζει ως υπερ-είδη (super-genres). Αυτά είναι action, crime, fantasy, horror, romance, science fiction, slice of life, sports, war, and western (το slice of life πρώτη φορά το ακούω, και δεν έχει σχετικό λήμμα). Εμείς όμως τα ξέρουμε απλά ως είδη, με το θρίλερ να χαρακτηρίζει περισσότερο ή λιγότερο κάθε είδος.  

  Απουσιάζει η κωμωδία, αν και η μαύρη κωμωδία χαρακτηρίζεται επίσης από το στοιχείο του θρίλερ.

  Το IMDb, δίπλα σε κάποιον ή κάποιους από αυτούς τους χαρακτηρισμούς, βάζει συχνά και το thriller, που σημαίνει ότι το στοιχείο του θρίλερ το οποίο προκαλεί excitement and suspense κάνει έντονη την παρουσία του.

  Για να δούμε πώς χαρακτηρίζει το IMDb την ταινία. Drama, thriller (επί τη ευκαιρία να σημειώσουμε και τη βαθμολογία: 7,5).

  Εγώ θα έβαζα και δίπλα το crime, αφού έχουμε μια δολοφονία. Μάλιστα θα χαρακτήριζα την ταινία κυρίως ως crime.

  Να πούμε δυο λόγια  για την πλοκή για να καταλάβετε.

  Ο γάλλος είναι δυο μόλις χρόνια στο ισπανικό χωριό, και ασχολείται με οικολογικές καλλιέργειες. Προσπαθούν να τον πείσουν να υπογράψει και να πουλήσει τη γη που έχει αγοράσει σε μια σκανδιναβική εταιρεία που εγκαθιστά ανεμογεννήτριες. Αρνείται, και έχει πείσει και τρεις άλλους. Έξι όμως υπογράφουν.

  Κάθε πλευρά έχει τα επιχειρήματά της. Άγονη η γη, ευκαιρία να την πουλήσουν. Οι ανεμογεννήτριες καταστρέφουν το περιβάλλον, το δικό του επιχείρημα (το οποίο προσυπογράφει και ο φίλος μου ο Γιώργης ο Τωμαδάκης, ο οποίος κάνει αγώνα στο χωριό μου ενάντια στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών).

  Για να τον πείσουν να υπογράψει τον τρομοκρατούν. Όμως δεν αρκούνται στην τρομοκρατία, τελικά θα τον σκοτώσουν, πράγμα που είχε προβλέψει η σύζυγός του.

  Γράφω για σασπένς του τι (θα γίνει στο τέλος) και σασπένς του πώς (φτάνουμε σε ένα τέλος που μας είναι γνωστό, όπως π.χ. στην αρχαία τραγωδία). Εδώ βλέπω, μετά από ένα σημείο, ένα σασπένς του πότε (θα αποκαλυφθούν οι δολοφόνοι) και όχι του αν (θα αποκαλυφθούν).

  Το έχω γράψει παλιά, ότι ένα αντικείμενο που μας δίνεται κάποια στιγμή στην πλοκή (ένα μαχαίρι, ένα όπλο) δημιουργεί την προσήμανση ότι θα παίξει αργότερα ρόλο σε ένα καταλυτικό επεισόδιο (που προωθεί δηλαδή την πλοκή). Εδώ έχουμε μια βιντεοκάμερα, την οποία ο γάλλος σκεπάζει με φύλλα κάτω από ένα δέντρο, αφήνοντας όμως ακάλυπτο τον φακό ώστε να βιντεοσκοπεί, πριν του επιτεθούν οι δυο δολοφόνοι του.

  Ξέρουμε ποιοι είναι οι δολοφόνοι, εξαιτίας της κάμερας ξέρουμε ότι θα αποκαλυφθούν (ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί, και πράγματι τη βρίσκει η γυναίκα του), το σασπένς είναι για το πότε θα αποκαλυφθούν.

  Και το drama;

  To είδαμε έντονο όταν μπαίνει στη σκηνή και η κόρη του, και από τη μητέρα της ακούμε για τη ζωή της.

  Όμως να μην πούμε περισσότερα.

  Καθώς τo crime δεν είναι από τα αγαπημένα μου είδη δεν θα πω ότι η ταινία μου άρεσε ιδιαίτερα (να το ξαναπώ, οι ειδολογικές μου προτιμήσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στο αν θα μου αρέσει μια ταινία ή όχι, και ίσως να είναι κι άλλοι σαν εμένα). Όμως σίγουρα είναι μια ταινία που αρέσει, όπως δείχνει και η βαθμολογία της στο IMDb, που για όσους δεν το ξέρουν είναι ο μέσος όρος της βαθμολογίας που βάζει το κοινό.