Θωμάς Σιδέρης, Η σκόνη της Καμπούλ (2021)

 

Θωμάς Σιδέρης, Η σκόνη της Καμπούλ (2021)

 

  Ας το πω από τώρα: έβαλα ένα αγγελοπουλικό frame, με εξαρτημένα άτομα σε κέντρο απεξάρτησης.

  Ο δημοσιογράφος Κώστας Σιδέρης πήρε αφορμή από την αφήγηση του υποστράτηγου ε.α. Κώστα Καλοκούρη, ο οποίος υπήρξε  διοικητής της ΕΛΔΑΦ, της Ελληνικής Δύναμης Αφγανιστάν (Τάγμα Ειδικής Σύνθεσης, μετονομάστηκε αργότερα) και μάλιστα δύο φορές, το 2004 και το 2008, το συγκλονιστικό αυτό ντοκιμαντέρ.

  Δεν γράφω για όλα τα ντοκιμαντέρ που βλέπω, αλλά τα τεκταινόμενα στο Αφγανιστάν με ενδιαφέρουν, περισσότερο από ότι με ενδιαφέρει η αφγανική κουζίνα στο εστιατόριο Χεράτ (Χέυδεν και Λιοσίων γωνία, πλατεία Βικτωρίας). Η «Πέτρα της υπομονής» και «Τα χελιδόνια της Καμπούλ» είναι από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα, και μου άρεσαν εξίσου οι κινηματογραφικές τους μεταφορές.

  Δεν ήξερα ότι στις γυναίκες απαγορεύεται να παρακολουθούνε κηδείες, ακόμη και αν είναι του πατέρα τους, του άνδρα τους ή του αδελφού τους.

  Δεν ήξερα επίσης ότι τα ναρκωτικά δεν ήταν απαγορευμένα, γιατί μόνο μ’ αυτά μπορούσαν να διατηρηθούν στη ζωή οι πεινασμένοι αφγανοί. Βέβαια κατά διαστήματα τους βούταγαν και τους πήγαιναν σε κέντρα απεξάρτησης.

  Μεγάλη φτώχια. Μια γυναίκα που μίλαγε άψογα αγγλικά, κρυμμένη κάτω από την μπούργκα της, ζητιάνευε. Ήθελε με κάθε τρόπο τα παιδιά της να πάνε σχολείο.

  Οικτρή η κατάσταση στα σχολεία, σε κτίρια χωρίς πόρτες και παράθυρα, και πολλά παιδιά να μην έχουν τα απαραίτητα, μολύβια και γόμες. Η ειρηνευτική δύναμη έκανε ότι μπορούσε, τα τροφοδοτούσε με αυτά, όπως και με τρόφιμα.

  Οι νάρκες, φοβερή μάστιγα.

  Έγκυες γυναίκες, παιδιά, ανάπηροι, ζώνονταν εκρηκτικά και όποιον πάρει ο χάρος.

  Γνωστά όλα αυτά, δεν θέλω να γράψω περισσότερα, μπορείτε να δείτε το πενηνταδυάλεπτο αυτό ντοκιμαντέρ στην ertflix.