Zabou Breitman, Τα χελιδόνια της Καμπούλ (Les hirondelles de Kaboul», 2019)

Zabou Breitman, Τα χελιδόνια της Καμπούλ (Les hirondelles de Kaboul», 2019)

  Συνήθως γράφω για το μυθιστόρημα και κολλάω ουρά δυο λόγια και για την ταινία. Τι γίνεται όμως όταν η ταινία γυρίζεται όταν έχω ήδη διαβάσει το μυθιστόρημα;

  Τρεις φορές μου συνέβη αυτό με έργα της Γιασμίνας Χαντρά. Η πρώτη ήταν με το «Τρομοκρατικό κτύπημα» και η δεύτερη με το «Αυτό που η μέρα οφείλει στη νύχτα». Η τρίτη, τώρα, είναι με τα «Χελιδόνια της Καμπούλ».

  Τα animation δεν μου αρέσουν, και αυτή η ταινία είναι animation, όμως βλέπω κάποια καμιά φορά. Είδα την «Περσέπολη» της Marjane Satrapi καθώς η Σατραπί είναι ιρανή και εγώ είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου, ακόμη και αν είναι της διασποράς, και την «Κλεμμένη πριγκίπισσα» καθώς είναι μεταφορά του έργου του Πούσκιν «Ρουσλάνος και Λουντμίλα».

  Η ταινία ακολουθεί σχεδόν πιστά το μυθιστόρημα. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι δυο ζευγάρια. Το ένα είναι ο Μοσέν Ραμάτ και η Ζαϊράτ, δυο πρώην πανεπιστημιακοί που με τους ταλιμπάν στην εξουσία δεν μπορούν να διδάξουν. Η Ζαϊράτ θα κακιώσει του Μοσέν που έριξε κι αυτός μια πέτρα στο λιθοβολισμό της πόρνης, όμως θα τσακωθούν άγρια όταν εξαιτίας του έμεινε επί ώρα μέσα στον ήλιο, ντυμένη με την μπούρκα, μέχρι να τελειώσει το εκκλησίασμα και να επιστρέψει, καθώς τον είχαν σπρώξει με τη βία εκεί οι φρουροί ταλιμπάν, όπως έκαναν με κάθε απρόσεκτο περαστικό που περνούσε απ’ έξω ενόσω διαρκούσε η λειτουργία. Πάνω στον τσακωμό αυτή θα τον σπρώξει με αποτέλεσμα να πέσει και να κτυπήσει θανάσιμα στο κεφάλι. Θα καταδικασθεί σε θάνατο.

  Το δεύτερο ζευγάρι είναι ο Ατίκ, περιστασιακός δεσμοφύλακας, με τη γυναίκα του τη Μουσαράτ. Τρία χρόνια μεγαλύτερή του, νοσοκόμα, του έσωσε τη ζωή, και αυτός, από ευγνωμοσύνη, την παντρεύτηκε χωρίς να την έχει ερωτευθεί, πράγμα που αυτή το καταλαβαίνει. Έχει καρκίνο, της μένει μόνο λίγος χρόνος ζωής.

  Ο Ατίκ, βλέποντας την όμορφη Ζαϊρά, την ερωτεύεται. Της ανοίγει την πόρτα να το σκάσει, αυτή αρνείται. Τη μέρα της εκτέλεσης η Μουσαράτ, συγκινημένη από τον έρωτα του άντρα της, της παίρνει τη θέση. Ποιος θα το καταλάβαινε με την μπούρκα που φορούνε όλες οι γυναίκες;

  Εκτελείται με πυροβολισμό. Όταν ο εκτελεστής απομακρύνει την μπούρκα και βλέπει ότι δεν είναι η Ζαϊρά, καταλαβαίνει, και πυροβολεί τον Ατίκ που σωριάζεται νεκρός.

  Εν τάξει, στο μυθιστόρημα σκοτώνεται διαφορετικά, αλλά σημασία έχει ότι σκοτώνεται.

  Ίσως η Γιασμίνα Χαντρά να πήρε την ιδέα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαρίνας Νεμάτ «Η φυλακισμένη της Τεχεράνης», όπου διαβάζουμε ότι ο ανακριτής της, καθώς την ερωτεύτηκε, της έσωσε τη ζωή, και αργότερα την παντρεύτηκε. Σας συνιστώ να διαβάσετε την κριτική μου για αυτό το βιβλίο, θίγει ένα ενδιαφέρον θέμα, το θέμα του να αγαπάς χωρίς να αγαπιέσαι, και τι θυσίες μπορείς να κάνεις γι’ αυτήν που αγαπάς χωρίς αυτή να σε αγαπάει (θυμήθηκα τώρα την ταινία «Όλα όσα αγαπήσαμε» της Nicole Garcia, που έχει το ίδιο θέμα).