Terrence Malick, Days of heaven (1978)

Terrence Malick, Days of heaven (1978)

  Εν όψει της προβολής της ταινίας του «Μια κρυφή ζωή», στις 13 του Φλεβάρη.

  Ο Μάλικ βελτιώνεται.

  Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν είναι ο κακός των «Ξερότοπων», απλά είναι φτωχός και, όπως κάθε φτωχός, ονειρεύεται και αυτός ότι κάποια στιγμή θα ξεφύγει από τη φτώχεια του. Όμως πώς;

  Δουλεύει στο αγρόκτημα ενός νεαρού πλούσιου κτηματία. Τυχαία ακούει τον γιατρό να του λέει ότι έχει περίπου ένα χρόνο ζωής. Μήπως, μια και καλοβλέπει την φίλη του την οποία όμως έχει παρουσιάσει σαν αδελφή του…

  Την πείθει να ανταποκριθεί. Και μετά από ένα μεγάλο αφηγηματικό κενό βλέπουμε το γάμο τους.

  Ο νεαρός κτηματίας εκφράζει με κάθε τρόπο τον έρωτά του στη γυναίκα του. Αυτή συγκινείται. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ το υποψιάζεται και τη ρωτάει, αυτή το παραδέχεται. Σηκώνεται και φεύγει, «για δουλειές», για να επιστρέψει όμως πάλι.

  Ο άντρας της κάποια στιγμή, βλέποντάς τους από μακριά, καταλαβαίνει ότι η σχέση είναι κάτι περισσότερο από αδελφού με αδελφή. Απελπισμένος θα βάλει φωτιά στα κτήματά του, που έτσι κι αλλιώς έχουν κατακλυσθεί από μια από τις πληγές του Φαραώ, τις ακρίδες. Και, βλέποντας τον Ρίτσαρντ Γκιρ, τον πλησιάζει κρατώντας το πιστόλι του.

  Ο Ρίτσαρντ Γκιρ τον τρυπάει με το τρυπάνι που κρατάει. Σε αντίθεση με τον νεαρό στους «Ξερότοπους» που σκορπάει το θάνατο, αυτός μόνο τον άντρα της φίλης του θα σκοτώσει, και μάλιστα σε αυτοάμυνα.

   Θα το σκάσουν, θα κρυφτούν σε ένα δάσος, αλλά θα τους ξετρυπώσουν. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ προσπαθεί να ξεφύγει, όμως δεν θα τα καταφέρει, θα τον πυροβολήσουν και θα πέσει νεκρός μέσα στο ποτάμι. Η φίλη του σπαράζει πάνω από το νεκρό του σώμα.

  Σαφώς μου άρεσε αυτή ταινία καθώς ο ήρωας δεν ήταν αρνητικός, και επί πλέον διέψευδε αφηγηματικές αναμονές (Σε δυο άλλες ταινίες, έχω ξεχάσει τίτλους, μεταφορά μυθιστορήματος ή διηγήματος δεν θυμάμαι, σκοτώνουν τον σύζυγο οι δυο εραστές).

  Ενώ στους «Ξερότοπους» η αφηγήτρια ήταν ομοδιηγητική (η φίλη του νεαρού) εδώ είναι αφηγήτρια-μάρτυρας. Αυτή δεν είναι άλλη από τη μικρή αδελφή του Ρίτσαρντ Γκιρ που ακολουθεί το ζευγάρι.

  Και βλέπω εδώ τη διαφορά ανάμεσα στον αφηγητή-μάρτυρα σε ένα μυθιστόρημα και σε μια ταινία. Στην ταινία ο μάρτυρας είναι μάρτυρας συμβατικά, γιατί αποκλείεται να ήταν παρών σε όλες τις σκηνές της ταινίας, κάτι που δεν συμβαίνει στο μυθιστόρημα.

  Ο Μάλικ βάζει και ένα άλλο πρόσωπο στο στόρι, που δεν είναι καθόλου απαραίτητο για την πλοκή. Η αδελφή του Ρίτσαρντ Γκιρ γίνεται στενή φίλη με μια μεγάλη κοπέλα, με την οποία θα ξανασυναντηθεί στο τέλος της ταινίας, μετά το θάνατο του αδελφού της. Η κοπέλα αυτή είναι μονίμως ερωτευμένη, αλλά πάντα της φεύγουν οι αγαπημένοι της. Όμως δεν χάνει τις ελπίδες της, πιστεύει ότι θα βρει τελικά εκείνον που θα μείνει στο πλευρό της. Σαρκασμός στην αισιοδοξία του απαισιόδοξου Μάλικ;

  Το στόρι και στις δυο αυτές ταινίες του Τέρενς Μάλικ είναι τυπικά χολιγουντιανό, όμως αυτό που τις ξεχωρίζει είναι η εικαστικότητά τους. Ο Μάλικ δεν βιάζεται να ξεπετάξει την πυρκαγιά στους αγρούς, την παρουσιάζει πάρα πολύ ώρα. Ακόμη, με μια φοβερή οικονομία λόγου και σκηνών μας δίνει τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για την παρακολούθηση της πλοκής, επικεντρωνόμενος στα σημαντικά επεισόδια.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Οι ξερότοποι».