Corneliu Porumboiu, Οι σφυριχτές (The whistlers, 2019)

Corneliu Porumboiu, Οι σφυριχτές (The whistlers, 2019)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Δεν είμαι φαν των αστυνομικών έργων, αλλά όταν πρόκειται για έργο καλού σκηνοθέτη θα κάνω εξαίρεση. Εξάλλου, διαπιστώνοντας ότι έχω ήδη δει ένα έργο του Porumboiu, αποφάσισα να τον δω πακέτο, δηλαδή ή δυνατόν όλες του τις ταινίες.

   Δεν θέλω να κάνω σπόιλερ, θα γράψω μόνο δυο πράγματα για την πλοκή.

  Ένας αστυνομικός θα έλθει στο νησί Γκομέρα στις Βαλεαρίδες νήσους για να μάθει τη σφυριχτή γλώσσα των κατοίκων. Ο σκοπός είναι να απελευθερώσει έναν φυλακισμένο που έχει βουτήξει  λεφτά που προέρχονται από λαθρεμπόριο ναρκωτικών και τα οποία θα έπρεπε να μοιραστεί με κάποιον συνεργάτη του, ο οποίος θέλει να μάθει πού τα έχει κρύψει.

  Ο αστυνομικός αυτός είχε μπλεχτεί με ύποπτα κυκλώματα, και δεν ήταν ο μόνος. Η διαφθορά στις τάξεις της αστυνομίας δεν είναι κάτι καινούριο. Μετά από αρκετά συναρπαστικά επεισόδια και κάμποσες ανατροπές, και αφού ακούσουμε τρεις φορές τη «Βαρκαρόλα» από τα παραμύθια του Χόφμαν του Όφενμπαχ, αλλά και άλλα κομμάτια κλασικής μουσικής, θα φτάσουμε στο happy end των romance, είδος που μου αρέσει ιδιαίτερα, με την κοπέλα και τον αστυνομικό να βρίσκονται μαζί στο ραντεβού που είχαν δώσει, σε μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα, στη Σιγκαπούρη.

  Αυτό που ξεχωρίζει στην ταινία είναι η γλώσσα των σφυριγμάτων, την οποία θα μάθει ο αστυνομικός για να μπορεί να επικοινωνεί με άτομα που θα τον βοηθήσουν στην επιχείρηση απελευθέρωσης αυτού του κρατούμενου. Ήξερε άραγε ο σκηνοθέτης ότι τη γλώσσα αυτή την έχουμε και εμείς στην Ελλάδα, σε ένα χωριό της Εύβοιας, την Αντιά; (δέστε τον σύνδεσμο). Πιστεύω ότι θα ήξερε, γιατί τη γλώσσα των σφυριγμάτων τη βλέπουμε και σε μια ταινία του Αγγελόπουλου, αλλά δεν θυμάμαι ποια, και βαριέμαι να το ψάξω, και την οποία ασφαλώς θα είχε υπόψη του.

  Πολλές ταινίες κινούνται σε δυο χρονικά επίπεδα, όμως η παραμονή σε κάθε επίπεδο είναι αρκετά μεγάλη. Εδώ η παραμονή είναι σχετικά μικρή. Τη μικρότερη την είδα στον «Συμβιβασμό» του Καζάν.

  Μπορεί κάποιοι από εσάς να ξέρετε ότι από τις Βαλεαρίδες νήσους ξεκίνησε το κίνημά του ο Φράνκο που οδήγησε στον ισπανικό εμφύλιο, αλλά δεν νομίζω να ξέρετε ότι ο Ζοζέ Σαραμάγκου έζησε την υπόλοιπη ζωή του σ’ αυτά τα νησιά όταν η πορτογαλική κυβέρνηση παρενέβη για να μην τιμηθεί με το Νόμπελ. Τέτοια τσατίλα. Βέβαια αργότερα το πήρε, αλλά έμεινε χολωμένος μέχρι το τέλος της ζωής του.

  Πιστεύω ότι αξίζει να δείτε την ταινία, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Ο θησαυρός».