Mario Peixoto, Limite (1931)

 

Mario Peixoto, Limite (1931)

 

  Την ταινία την αγνοούσα, αλλά μου έκανε tag στην ανάρτησή του γι’ αυτήν ο φίλος μου ο Γιάννης ο Καραμπίτσος, ο μοναδικός δάσκαλος που είχα για τον κινηματογράφο, και έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να μην τη δω.

  Αντιγράφω από την πορτογαλική βικιπαίδεια, που γράφει λίγο περισσότερα:

  «Σε μια μικρή βάρκα που παρασύρεται, δυο γυναίκες και ένας άντρας θυμούνται το πρόσφατο παρελθόν τους. Η μια δραπέτευσε από τη φυλακή. Η άλλη ήταν απελπισμένη. Ο άντρας έχασε την αγαπημένη του. Κουρασμένοι, σταματάνε να κωπηλατούν και συμβιβάζονται με τον θάνατο, θυμούμενοι (με flashback) τις καταστάσεις του παρελθόντος τους. Δεν έχουν πια δύναμη ούτε επιθυμία να ζήσουν, και φτάνουν στα όρια της ύπαρξής τους».

  Αυτά για την πλοκή, μπορείτε να διαβάσετε τον αγγλικό σύνδεσμο που δίνει λεπτομέρειες για την ιστορία της ταινίας.

  Ο άντρας δεν αντέχει την αναμονή, βουτάει στο νερό και πνίγεται.

  Ελάχιστοι οι μεσότιτλοι.

  Η ταινία μοιάζει στο μεγαλύτερο μέρος της σαν ένα slide show, κάποιες φορές κυριολεκτικά καθώς στα πλάνα η εικόνα είναι ακίνητη σαν να πρόκειται για φωτογραφία, και κάποιες φορές είναι πραγματικά φωτογραφία. Μου θύμισε τον Dziga Vertov, «Τον άνθρωπο με τη φωτογραφική μηχανή». Το σοφό μοντάζ με την εναλλαγή των σύντομων πλάνων, συχνά ασύνδετων αφηγηματικά μεταξύ τους, που δίνουν επιπρόσθετα ένα ρυθμό στην ταινία, την κάνει ποιητική.

  Υπάρχουν όμως δυο σκηνές που ξεχωρίζουν.

  Η μια μου θύμισε τον πρώιμο Stan Brakhage. Οι «αντίπαλοι εραστές» (ο ένας είναι ο σύζυγος) βρίσκονται πάνω στον τάφο της αγαπημένης τους. Τους ενώνει η κοινή θλίψη. Ο ένας θα προσφέρει τσιγάρο στον άλλο.

  Η άλλη τον όψιμο Brakhage. Είναι η σκηνή του τέλους, μεγάλης διάρκειας, που δείχνει τη θάλασσα, που ξαφνικά τα νερά της αγριεύουν, ενώ ενδιάμεσα τη βλέπουμε κάποιες φορές με πουαντιγικές πινελιές, σαν τον πειραματικό Brakhage.