Negar Azarbayjani, Facing mirrors (2011)

 

Negar Azarbayjani, Facing mirrors (2011)

 

  Δεν νομίζω να έχω συναντήσει ξανά αυτό το θέμα σε ταινία.

  Η αποδοχή από τους γονείς της διαφορετικότητας του παιδιού.

  Όταν μιλάω για γυναικείο δίδυμο, θυμάμαι μόνο τη «Θέλμα και Λουίζ», ενώ πρόσφατα είδα μια ακόμη ταινία με γυναικείο δίδυμο και δεν θυμάμαι ποια.

  Η μια είναι η Ράνα.

  Η άλλη είναι η Αντινέ.

  Πρώτα θα δούμε τη Ράνα.

  Ο άντρας της είναι στη φυλακή (για χρέη, τον ξεγέλασε ο συνέταιρος). Η Ράνα τον επισκέπτεται. Από την επίσκεψη αυτή καταλαβαίνουμε πόσο ερωτευμένο είναι το ζευγάρι.

  Για να τα βγάλει πέρα δουλεύει ταξιτζού, δεύτερη δουλειά.

  Μετά βλέπουμε την Αντινέ, που ο πατέρας της θέλει να την παντρέψει άρον άρον.

  Αργότερα θα μάθουμε το λόγο: είναι τρανς, νιώθει σαν αγόρι. Στη Γερμανία άρχισε ορμονοθεραπεία για να κάνει εγχείρηση. Όμως ο πατέρας της την κράτησε με τη ζόρι στο Ιράν όταν έμαθε τα σχετικά. Ντροπή για την οικογένεια, καλύτερα να ήταν κουφή ή τυφλή.

  -Μήπως νεκρή, για να μη σπιλωθεί η τιμή της οικογένειας; του λέει σαρκαστικά ο γιος του.

  Δυο ιστορίες που συμπλέκονται.

  Η Ράνα την παίρνει σαν πελάτισσα στο ταξί. Το έχει σκάσει από το σπίτι, περιμένει το διαβατήριό της, θα είναι έτοιμο σε μια βδομάδα, για να γυρίσει στη Γερμανία.

  Και αρχίζει μια περιπέτεια.

  Με happy end.

  Ο αδελφός, αντί να την πάει στην εκκλησία για το γάμο, την πηγαίνει στην Ράνα που περιμένει (προφανώς είχαν συνεννοηθεί πιο πριν).

  Με το να παρουσιάζει η σκηνοθέτιδα μια γυναίκα τρανς κάνει πιο ανώδυνη την αποδοχή της από ένα συντηρητικό κοινό, από ότι αν παρουσίαζε έναν άντρα τρανς. Όμως δίνει μια πινελιά και απ’ αυτό: ο μικρός γιος της Ράνα παρουσιάζεται κάποια στιγμή ντυμένος κοριτσίστικα.

  Άλλα θέματα στην ταινία.

  Η τιμή και η ντροπή σε μια συντηρητική κοινωνία (έχουν γίνει μελέτες για την τιμή και την ντροπή στη μεσόγειο, κι εγώ έχω κάνει μια εισήγηση σε ημερίδα με τίτλο «Η τιμή και η ντροπή στο έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη»).

  Το μεγαλείο της φιλίας.

  Να θυμίσω ότι η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θάνατο στο ισλάμ. Όμως στο Ιράν (δεν ξέρω αλλού) υπάρχει ένα παραθυράκι να ξεφύγουν: η εγχείρηση για αλλαγή φύλου.

  Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ.

  Εξαιρετική η σκηνοθεσία.

  Εξαιρετική η ερμηνεία της Shayesteh Irani ως Αντινέ. Πρόσθετε πινελιές χιούμορ με το μόνιμο, μισοειρωνικό χαμόγελό της. Προτάθηκε για βραβείο καλύτερης ερμηνείας σε κάποιο φεστιβάλ.

  Η καθαρότητα στην αφήγηση, κάτι που λείπει από αρκετές «δυτικές» ταινίες, μου άρεσε επίσης.

  Μεσαίας διάρκειας πλάνα, που δεν με κουράζουν.

  7.1 η βαθμολογία της στο IMDb, εγώ έβαλα 8.

  Δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα, κρίμα.

  Βομβαρδιζόμαστε από τα προϊόντα του αμερικάνικου πολιτισμικού ιμπεριαλισμού και γενικότερα της Δύσης, και αγνοούμε αριστουργήματα μη δυτικών χωρών. Από τις έξι ταινίες που προβάλλονται αυτή τη βδομάδα, οι τέσσερις είναι αγγλόφωνες από τις οποίες μόνο η μια ξεχωρίζει. Δίπλα της αυτή του Ριουσουκέ Χαμαγκούτσι, την οποία πρέπει να δω γιατί τον βλέπω πακέτο.

  Το έχω ξαναγράψει, δεν θέλω να βλέπω ταινίες στις οποίες μιλάνε αγγλικά. Να μην αναφέρω τώρα τις εξαιρέσεις, Γούντι Άλεν, Κεν Λόουτς…