Hong Sang-soo, Μέσα στη μέρα (in our day, 2023)

 

Hong Sang-soo, Μέσα στη μέρα (in our day, 2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Έχω γράψει ότι συγγραφείς και σκηνοθέτες έχουν περίπου ίδιο ύφος στα έργα τους, ίδιες θεματικές και ίδιους ήρωες. Με τον Hong Sang-soo συνειδητοποιώ ότι στην πραγματικότητα κινούνται στο ίδιο υφολογικό και θεματικό φάσμα, με παρόμοιους ήρωες, που όμως μπορεί να είναι από πολύ ευρύ έως πολύ στενό.

  Το φάσμα αυτό στον Hong Sang-soo είναι πολύ στενό. Και η τρίτη ταινία του είναι μια παραλλαγή των δυο προηγούμενων ταινιών του.

  Αντιγράφω από την κριτική μου για την πρώτη του ταινία «Η γυναίκα που έτρεχε».

    «Η ταινία έχει ένα θεατρικό στήσιμο. Εσωτερικοί χώροι, μεσαία, μεγάλης διάρκειας, πλάνα. Η κάμερα μένει το περισσότερο ακίνητη, σαν θεατής σε αίθουσα. Σε πάρα πολλές σκηνές δείχνει τα πρόσωπα που συνδιαλέγονται προφίλ, σε ένα αμφιπλεύρου συμμετρίας φόντο. Άλλες φορές πάλι, όταν είναι όρθιοι, δείχνει το ένα από τα δυο πρόσωπα αν φας και το άλλο πλάτη. Δεν έχουμε το συνηθισμένο σαμ κόντρα σαμ».

  Εδώ έχουμε δυο χώρους με διαφορετικά πρόσωπα. Στο πρώτο, μια σαραντάρα ηθοποιός που πρόσφατα επέστρεψε στη Νότια Κορέα πηγαίνει να μείνει με τη φίλη της. Έχουν μια επισκέπτρια, που θέλει να γίνει ηθοποιός. Στον δεύτερο έχουμε έναν κορυφαίο κορεάτη ποιητή, με προβλήματα στην υγεία του, να δέχεται την επίσκεψη μιας νεαρής δημοσιογράφου που του κάνει ένα πορτραίτο, και θέλει να πάρει πλάνα από την καθημερινή του ζωή. Σε λίγο καταφτάνει και ένας νεαρός με τα ερωτήματά του: Τι είναι αλήθεια; Τι είναι έρωτας; Ποια η θέση της ποίησης σήμερα στην κοινωνία.

  Η ποίηση δεν πουλάει. Ε, και; Αρκεί που αρέσει σε κάποιους.

  Θα επαναλάβω αυτό του Σενέκα, που το έχω γράψει για μένα, για τις κριτικές μου: Satis sunt mihi pauci, satis est unus, satis est nullus.

  Μου αρκούν λίγοι, μου αρκεί ένας, μου αρκεί κανένας.

  Μου αρκεί που τη βρίσκω εγώ γράφοντάς τις.

  Το ίδιο άραγε δεν έκανε και ο Σολωμός με τα ποιήματά του;

  Κατά τα άλλα ακούμε καθημερινές συζητήσεις, με διάφορα προβλήματα. Το μοναδικό σασπένς στην ταινία είναι η γάτα της σαραντάρας ηθοποιού που χάθηκε, θα την ξαναβρεί άραγε;

  Βλέπουμε και τον ποιητή με την κοπέλα και τον νεαρό να παίζουν το παιχνίδι «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί». Όποιος χάνει θα πίνει ένα ποτηράκι.

  Μα τόσο μ@λ@κ@ς πια ο νεαρός;

  Ο γιατρός έχει απαγορέψει στον ποιητή το ποτό και το τσιγάρο, και αυτός του φέρνει ποτά και τσιγάρα σαν δώρο. Δεν πειράζει ας πιει, μόνο για σήμερα.

  Δεν ξέρει ότι ο αλκοολικός που έχει κόψει το αλκοόλ, αν το ξαναρχίσει είναι τελειωμένος;

  Παρά την έλλειψη σασπένς, οι ταινίες του με αυτούς τους μινιμαλιστικούς διαλόγους μου άρεσαν. Όμως δεν με απογείωσαν, όπως και τους περισσότερους θεατές. Καμιά του ταινία δεν έφτασε το 7 στη βαθμολογία του IMDb. Αυτή έχει 6,6, η δεύτερή του 6,7 και η πρώτη του 6,8.