Pedro Almodovar, Δέσε με (Atame, 1989)

 Pedro Almodovar, Δέσε με (Atame, 1989)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Εκπληκτικός ο Almodovar, χαίρομαι που ξαναβλέπω ταινίες του με την ευκαιρία της επανέκδοσής τους. Αυτή είναι η δεύτερη, θα ακολουθήσει και μια τρίτη.

  Μια ιστορία αγάπης δυο ταλαιπωρημένων υπάρξεων, με στοιχεία θρίλερ.

  Ο Αντόνιο Μπαντέρας είχε μια σκληρή παιδική ηλικία. Ορφανός, από ορφανοτροφείο πήγε σε αναμορφωτήριο και μετά σε ψυχιατρική κλινική.

  Πώς θεραπεύτηκε;

  Ο έρωτας είναι το μεγάλο γιατρικό, είμαι σχεδόν σίγουρος.

  Σχεδόν. Εγώ. Αυτός είναι εντελώς σίγουρος.

  Αυτή, πορνοστάρ, που όμως στην ταινία παίζει σε κανονική ταινία. Έχει πρόβλημα με τον ύπνο, παίρνει ναρκωτικά.

  Την απήγαγε, την έδεσε μην του φύγει.

  Θα σε λύσω μόνο όταν με ερωτευθείς, της λέει.

  Την ερωτεύτηκε πριν ένα χρόνο, όταν τυχαία έκαναν σεξ.

  Αυτή δεν το θυμόταν.

  Όμως το θυμήθηκε.

  Πότε;

  Α, δεν θα κάνω σπόιλερ.

  Πολύ με συγκίνησε αυτή η ταινία, αξίζει να την (ξανα)δείτε.

  Παραλίγο να το ξεχάσω, είχε και κάποιες πινελιές χιούμορ.

 

Αμφισβήτηση ψυχοθεραπείας

 Αμφισβήτηση ψυχοθεραπείας

 

Το διάβασα σε βιβλίο ψυχολογίας, πριν δεκαετίες.

 Κάποιοι διατείνονται ότι ο ψυχολόγος δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από την «καθαρτική αίσθηση» της ανακούφισης που νιώθει ο ψυχαναλυόμενος καθώς «εκφορτίζεται» λέγοντάς του τα προβλήματά του, την οποία μπορεί να προσφέρει εξίσου καλά ένας κολλητός φίλος ή ο εξομολόγος του (αν έχει φυσικά).

  Τώρα προστίθεται και ένας τέταρτος στη λίστα: η τεχνητή νοημοσύνη.

  Το διάβασα για το chatgpt.

Frances O’ Connor, Emily (2022)

 Frances O’ Connor, Emily (2022)

 

  Μου τη σύστησε ο φίλος μου ο Πάτροκλος.

  Τελικά διάβασα ότι η ταινία είναι ημιβιογραφική.

  Δεν έχει σημασία.

  Όταν είναι ζεστό το σίδερο κολλά.

  Ενώ είχα αποφασίσει να συνεχίσω με τους δυο μεγάλους ρώσους κλασικούς, αποφάσισα να διαβάσω τα «Ανεμοδαρμένα ύψη», το μοναδικό βιβλίο της Έμιλης Μπροντέ, η οποία πέθανε νέα, μόλις τριάντα χρονών, από φυματίωση, διαβάζω στη βιογραφία της. Όταν το διαβάσω θα κάνω ανάρτηση.

  Υπάρχει το ρομάντζο στην ταινία, που όμως δεν ευοδώνεται. Αυτός, εφημέριος που της μαθαίνει γαλλικά, κάποια στιγμή διακόπτει τη σχέση, αλλά όταν επιθυμεί επανασύνδεση, αυτή ήδη βρίσκεται αλλού, στις Βρυξέλες. Εκεί μαθαίνει για το θάνατό του.

  Μου αρέσουν οι βιογραφίες, έτσι μου άρεσε και αυτή η βιογραφία, έστω ημιβιογραφία.

  Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα έγραφα μια βιογραφία, όμως έγινε και αυτό.

  Πριν λίγες μέρες την τέλειωσα, εδώ στην Κρήτη.

  Ελπίζω να εκδοθεί.

  

Nicholas Ray, Επαναστάτης χωρίς αιτία (Rebel without a cause, 1955)

 Nicholas Ray, Επαναστάτης χωρίς αιτία (Rebel without a cause, 1955)

 

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους

  Φυσικά την είχα ξαναδεί την ταινία. Τη σκηνή όπου οι δυο νέοι, ο James Dean και ο άλλος, κάνουν ράλι με δυο κλεμμένα αμάξια για το ποιος θα πηδήξει πρώτος από το αμάξι πριν αυτό πέσει στον γκρεμό τη θυμόμουνα, όμως δεν θυμόμουνα την κατάληξη.

  Ο άλλος είναι μέρος μιας νεανικής συμμορίας, συμμαθητές όλοι τους, μαζί με τον James Dean και τη Natalie Wood. Νέος μαθητής ο Dean, η συμμορία του την πέφτει. Όμως ο Dean δεν είναι εύκολο θύμα.

  Μου θύμισε την ταινία «Gran Torino» (2008) του Klint Eastwood, που και εκεί βλέπουμε μια νεανική συμμορία.

  Δεν ανέχεται να τον φωνάζουν κότα, γιατί «κότα» είναι ο πατέρας του μπροστά στη γυναίκα του και την πεθερά του, πράγμα που τον κάνει να αγανακτεί. Ο ατίθασος χαρακτήρας του οφείλεται σ’ αυτή την οικογενειακή κατάσταση. Κάθε φορά που «μπλέκει» σε φασαρίες μετακομίζουν.

  Όμως αυτή τη φορά όχι.

  Το ειδύλλιο ανάμεσα στην αδικοχαμένη Wood, που πνίγηκε στη θάλασσα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας, σε ένα διάλειμμα, μόλις στα 43 της χρόνια, είναι δεδομένο.

  Εξαιρετική η ερμηνεία του Dean, που χάθηκε πιο νέος από τη Wood, μόλις 25 χρονών, σε τροχαίο, και βέβαια της Wood που πήρε όσκαρ Β΄ γυναικείου ρόλου

  Βλέποντας τον αγγλικό τίτλο μου ήλθε η σκέψη.

  Παλιά το άκουγα συχνά στην Κρήτη: είναι ρέμπελος, δηλαδή τεμπέλης, δεν δουλεύει, «ρεμπελιάζει».

  Οι επαναστάτες ήταν επαναστάτες, ήταν ταπεινωτικό γι’ αυτούς να δουλεύουν.

 

 

   

De omnibus dubitandum est 2

 De omnibus dubitandum est 2 

Το έγραψα στο 1:

Βλέπεις κάτι κούκλες στο διαδίκτυο και λες «μα τι όμορφες που είναι». Και τελικά ανακαλύπτεις ότι είναι προϊόν AI, τεχνητής νοημοσύνης. Στην αρχή αυτό με ξενέρωνε, μετά συνήθισα. Δεν γίνεται να χάνω το χρόνο μου για κάθε όμορφη που συναντώ στο διαδίκτυο να ψάχνω αν είναι προϊόν τεχνητής νοημοσύνης.

Όμως:

Πριν προχωρήσω να αναφέρω κάτι που διάβασα.

Ωραία κινεζούλα, τραγουδίστρια, τραγουδούσε ένα τραγούδι που όμως ήταν προϊόν ΑΙ, και είχαν συγχρονιστεί τα χείλια της, ώστε να νομίζεις ότι τραγουδούσε αυτή πραγματικά.

 Είδα κάτι αναρτήσεις σήμερα, με πολιτικούς, οι οποίοι έλεγαν κάποια πράγματα, και αναρωτιόμουν αν το βίντεο που έβλεπα ήταν πραγματικό ή προϊόν τεχνητής νοημοσύνης.

 De omnibus dubitandum est.

 Εκτός από:

 Όχι, δεν είναι το cogito ergo sum.

 Είναι αυτό:

  Te amo. 

Δεν φανταζόμουν ότι θα είχα τόσο γρήγορα την επιβεβαίωση, αν και εδώ είναι χιουμοριστικά 

Αλέκος Σακελλάριος, Υπάρχει και φιλότιμο (1965)

 Αλέκος Σακελλάριος, Υπάρχει και φιλότιμο (1965)

 

  Χθες βράδυ έκανα επίσκεψη στον σύντροφο το Γιώργη τον Παπαδάκη, στον Παχύ Άμμο.

  Έξυπνη διαρρύθμιση. Καθόμασταν στην αυλή, η τηλεόραση στο παράθυρο.

  -Φοβερή κωμωδία, μου λέει. Θα έλεγε κανείς ότι είναι εντελώς επίκαιρη. Την έχει ο Αντένα τώρα στις εννιά.

  Ήταν εννιά και κάτι.

  Την είδαμε πίνοντας το κρασάκι μας και συζητώντας, περισσότερο στις διαφημίσεις.

  Πραγματικά πολύ ωραία κωμωδία.

  Όμως μόνο κατά το ένα μέρος είναι επίκαιρη, για την ακρίβεια διαχρονική: αυτό της διαφθοράς.

  Έτσι χαρακτηρίζει και η βικιπαίδεια την ταινία, μεταφορά του θεατρικού έργου «Ανώμαλη προσγείωση», προσθέτοντας «…την οποία ανέδειξε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με την ερμηνεία του στον κινηματογράφο».

  Πραγματικά, εξαιρετική ερμηνεία.

  Όμως να δώσουμε μια σύντομη περίληψη της πλοκής.

    Ο υπουργός Μαυρογιαλούρος επισκέπτεται αιφνιδιαστικά μια επαρχιακή περιφέρεια και διαπιστώνει ιδίοις όμμασι τη διαφθορά και την ανικανότητα των τοπικών κομματικών στελεχών του. Απογοητευμένος, παραιτείται, δείχνοντας ότι «υπάρχει και φιλότιμο».

  Παραείναι σύντομη η περίληψη της πλοκής που μου έδωσε το chatgpt, να συμπληρώσω:

  Το χαλασμένο γεφύρι δεν ήταν ακριβώς το γιοφύρι της Άρτας. Απλούστατα, παρά τις κυβερνητικές υποσχέσεις, δεν είχε ποτέ του επισκευαστεί, με αποτέλεσμα να είναι οι κάτοικοι του χωριού, όπου στάθμευσε ο Μαυρογιαλούρος, υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στον Πλατανιά, κάνοντας μια μεγάλη παράκαμψη. Εκεί βρίσκεται και το μαιευτήριο που έγινε με δική του εντολή.

  Το μαιευτήριο κτίστηκε, όμως μαθαίνει από τους χωριανούς, που δεν ξέρουν ποιος είναι, με τη γνωστή απάτη: δούλευαν για την κατασκευή του, υπόγραφαν ότι έπαιρναν 70 δραχμές μεροκάματο ενώ έπαιρναν μόνο 40. Τα υπόλοιπα στην τσέπη του τοπικού κομματάρχη και των γύρω του κομματικών στελεχών.

  Αυτό είναι πράγματι διαχρονικό.

  Μου το είπε και ένας μηχανικός που συναντούσα πριν χρόνια, κάνοντας την ωριαία βόλτα μου στο Αττικό Άλσος: Τα τσιμέντα αφήνουν μεγάλη προμήθεια.

  Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι πολλά έργα που γίνονται, που συχνά αντικαθιστούν τα ήδη υπάρχοντα, είναι ακριβώς για αυτή την «προμήθεια», ενώ τα χρήματα θα μπορούσαν να διατεθούν κάπου αλλού, σε πιο αναγκαίο έργα, αλλά που θα άφηναν λιγότερη προμήθεια.

  Όμως αυτό δεν είναι διαχρονικό: να παραιτηθεί υπουργός από φιλότιμο. Σήμερα παραιτούνται κατόπιν εντολής του πρωθυπουργού. Θα ήταν άκομψη η αποπομπή τους ενώ είναι πιο κομψός ο τρόπος της παραίτησης.

  Έτσι δεν έκανε και ο Χίτλερ με τον Ρόμελ; Του έδωσε εντολή να αυτοκτονήσει, αλλιώς θα είχε την τύχη των άλλων συνωμοτών, θα τον κρεμούσαν με συρματόσκοινο.

  Εξαιρετική κωμωδία, αξίζει να την δείτε αν δεν την έχετε ήδη δει.

  Αλλά για σταθείτε…

  Όχι, δεν υπάρχει η ταινία στο youtube, μόνο ατάκες.

 

John Schlesinger, Ο καουμπόι του μεσονυχτίου (Midnight cowboy, 1969)

 John Schlesinger, Ο καουμπόι του μεσονυχτίου (Midnight cowboy, 1969)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Ο Ντάστιν Χόφμαν είναι ένας ηθοποιός που μου αρέσει πολύ. Είναι από τους ελάχιστους αντιήρωες του αμερικανικού κινηματογράφου. Μόνο μια φορά έγινε ήρωας, και αυτό τυχαία («Accidental hero»).

  Είναι τουλάχιστον η τρίτη φορά που βλέπω την ταινία, η οποία πολύ μου άρεσε. Την πρωτοείδα φοιτητής.

  Γενικά μου αρέσουν ταινίες με «ταπεινούς και καταφρονεμένους», όπως «Η γειτονιά των καταφρονεμένων» του Κουροσάβα και «Κάτω από το φεγγαρόφωτο» του ιρανού Seyed Reza Mir Karimi.

  Πρώτα θα δούμε τον Γιον Βόιτ. Νομίζει ότι είναι γόης, και πηγαίνει στη Νέα Υόρκη για να το παίξει ζιγκολό. Δεν ξέρει ότι η στολή του καουμπόι που φοράει είναι πια παλιομοδίτικη, δεν περνάει.

  Εκεί θα συναντήσει έναν άλλο ταλαιπωρημένο της ζωής, τον Ντάστιν Χόφμαν. Κουτσός, μένει σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι (ο Σωτήρης, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, έμενε στο δωμάτιο ενός εγκαταλειμμένου ξενοδοχείου στο Μεταξουργείο, το οποίο όμως αργότερα πουλήθηκε).

  Είναι και άρρωστος, βήχει συνέχεια.

  Θα κλέψει τον αφελή Γιον Βόιτ, ο οποίος είναι πυρ και μανία εναντίον του. Αχ, και να πέσει στα χέρια του.

  Θα πέσει στα χέρια του, αλλά αντί να τον στραγγαλίσει θα δεχθεί τη φιλοξενία, μια και τον έχουν πετάξει από το ξενοδοχείο που έμενε γιατί δεν έχει να πληρώσει.

  Θα τον νοιαστεί.

  Και μετά;

  Το πρόβλημά μου: δεν μπορώ να κάνω σπόιλερ μια και η ταινία προβάλλεται. Και ο Ποκοπίκο κρύφτηκε, δεν μπορώ να τον επικαλεστώ.

  Να θυμίσουμε και ένα άλλο δίδυμο: Ντάστιν Χόφμαν και Τομ Κρουζ στον «Άνθρωπο της βροχής».

  Δεν νομίζω να έχω δει περισσότερες ταινίες άλλου ηθοποιού εκτός από τον Ντάστιν Χόφμαν (οι γυναίκες εξαιρούνται).

  Θα εξαιρέσω ένα άλλο δίδυμο, Χοντρός – Λιγνός.

  Είναι εξαιρετική, αξίζει να την (ξανα)δείτε.